παρα-κείμενα

Σάββατο, Φεβρουαρίου 06, 2010

149 ~ βροχή, iii



Θα σε βάλω απόψε δίπλα μου
να κοιμηθείς
Και δεν θα βρέχει πια μες στα όνειρά σου

Γιώργος Χρονάς

Image Hosted by ImageShack.us
ΕΒΡΕΧΕ ΧΘΕΣ

Έβρεχε χθες όπως προχθές
κι άλλαζα θέση κι εποχές
να μη βραχείς, μικρό μου,
όταν σε είδα ξαφνικά
με τα μαλλάκια σου λυτά
και κόκκινα μεταξωτά
να μπαίνεις στ' όνειρό μου.

Και ξύπνησα λόγω βροχής
από την έγνοια μη βραχείς
μα δίχως να προσέξω
από του ύπνου τα βαθιά
και των ματιών σου τ' ανοιχτά
βρέθηκα πάλι στα ρηχά
κι απ' τ' όνειρο μου έξω.

Ούτε σταγόνα πουθενά
ούτε χαλάζι στα βουνά
κι εγώ στο παραθύρι
είδα ψηλά τον ουρανό
του Γαλαξία το σανό
κι ένα σου γέλιο μακρινό
έσπασε σαν ποτήρι.

Θα 'βρεχε δάκρυα προχθές
όπως και σήμερα και χθες
που έφθασα στο τέρμα.
Τα χρόνια μου κάνουν νερά
κι είσαι η μόνη μου ξηρά —
κάνε τα χέρια μου φτερά
και την αλήθεια ψέμα.

Μιχάλης Γκανάς
-Ανθοδέσμη-

Image Hosted by ImageShack.us
BRIDGEWATER HALL

Πάλι, η ασταμάτητη βορινή βροχή σαν πέπλο
ανάμεσά μας. Απόψε, ξέρω πού βρίσκεσαι ακριβώς,
τάδε σειρά, τάδε θέση. Στέκω στην πίσω μου πόρτα
Η φωτορύπανση τα μάτια δένει σε κάθε αστέρι.

Το χέρι απλώνω έξω στη βροχή, απλώς για να τη νιώσω,
υγρή, κυριολεκτική. Χύνεται, στην παλάμη μου τσακίζεται,
απασμένο ροζάριο. Η αφοσίωση σ' εσένα μού επιτρέπει να δω
την αίθουσα συναυλιών, φωταγωγημένη, την άλλη άκρη της πόλης,

μετά σε βλέπω να φεύγεις, φιγούρα μία από εκατοντάδες
στο σκοτάδι, η μαύρη ομπρέλα ανοιγμένη. Αν η βροχή ήταν λέξεις,
μπορούσε να μιλήσει, κάπως, πάνω στο δέρμα σου, θα έλεγα
σήκωσε το βλέμμα, άσε τη να αρθρωθεί στο πρόσωπο σου.
Τώρα άκου τον έρωτά μου για σένα. Τώρα περπάτα.

Carol Ann Duffy
-Σαγήνη-
(ποιητική, τεύχος πρώτο)
*μτφ: Θάλεια Μελή-Χωλλ

Image Hosted by ImageShack.us
ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΕΜΜΟΝΗ ΙΔΕΑ

Στεγνώνω, αν δεν κάνει καμιάν άξαφνη βροχή δε γλιτώνω. Κι έβρεξε. Η τρέλα του νερού είναι μια πραγματικότητα. Δεν έκανα σαν τρελός, ήμουνα τρελός. Φώναζα, έκλαιγα, γονάτισα κι άνοιξα τα μπράτσα μου, πέταξα τα ρούχα μου — δεν πάει να διασκεδάζανε από κάτω — τραγούδαγα, έκανα τούμπες, βρεχόμουνα, ρουφούσα νερό, νερό, νερό. Έπεσα ανάσκελα, άνοιξα μπράτσα, σκέλια, στόμα, ρουφούσα σαν τη γη και κάτω από κείνους τους καταρράχτες κοιμήθηκα.

Καταλαβαίνεις τι θα πει κοιμήθηκα; Ε, λοιπόν κοιμήθηκα.

Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ
-Σπαράγματα-

Image Hosted by ImageShack.us
ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ

Άρχισε να βρέχει μεσ' στο καλοκαίρι -
σ' άρεσε, θυμάμαι, τόσο η βροχή.
Άρχισε να βρέχει, άραγε ποιος ξέρει
είσαι με παρέα, είσαι μοναχή...

Άρχισε να βρέχει, ξέσπασε μια μπόρα -
μάτια μου μεγάλα, πού να είστε τώρα
Άρχισε να βρέχει, το νερό ποτάμι
να 'σουνα μια στάλα που χτυπάει στο τζάμι

Άρχισε να βρέχει κάτω από τ' αστέρια
γέμισε η πλατεία γέλια και φωνές.
Άρχισε να βρέχει, πού 'ν' τα δυο σου χέρια
που βροχή μαζεύαν και μου λέγαν πιες

Τόλης Βοσκόπουλος / Σόφη Παππά

Ετικέτες

permalink

8 Comments:

Blogger μαριάννα :

Ονειρεμένη ανάρτηση! Οι επιλογές σας κυρία μου διαλεχτές όπως πάντα, μία προς μία. Κορυφαίοι οι στίχοι του Χρονά. Κι αυτό του Βοσκόπουλου σε στίχους Σόφης Παππά, δεν το ήξερα. Σ' ευχαριστώ εκ μέρους όλων αυτών που ονειρεύονται μες στη βροχή και με τη βροχή. ;)

Κυριακή, Μαρτίου 14, 2010 8:32:00 μ.μ.  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Mην προβληματίζεσαι, κι εγώ δεν τον ήξερα τον Βοσκόπουλο όταν έπρεπε να τον ξέρω. Εννοώ πως τον αγνοούσα ηθελημένα, τον σνομπάριζα δηλαδή. Μέχρι που τον άκουσα από το κασετόφωνο ενός πούλμαν, νύχτα στην εθνική οδό.

Πάντως δεν ονειρεύομαι μες, ή με, τη βροχή... γενικώς δεν είμαι της ονειροπόλησης και του ρομαντισμού :-) Η βροχή μ' αρέσει να την ακούω, να την βλέπω και, πιο πολύ, να με βρέχει.

(αλλά χωρίς τη σκόνη που φέρνει από την Αφρική και μας λασπώνει)

Δευτέρα, Μαρτίου 15, 2010 7:18:00 μ.μ.  
Blogger μαριάννα :

Το ότι σ' αρέσει να την ακούς και να τη βλέπεις, είναι ρομαντισμός.
Δηλαδή τί παραπάνω νομίζεις ότι κάνουμε εμείς οι ρομαντικοί; :)

Δευτέρα, Μαρτίου 15, 2010 11:37:00 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος :

Σήμερα το βράδυ θα πιω όλα τα λάθη μου, να μεθύσω. Θα καλέσω το θυμό, απέναντί μου να σταθεί, να μετρηθώ μαζί του. Κι εσύ θα γελάς, σχεδόν θα κλαις.
Σήμερα το βράδυ θέλω να μην ξημερώσει. Γιατί η ελπίδα τη νύχτα βγαίνει να με βρει, αλήθειες να μου κρύψει.
Σήμερα το βράδυ θ' ανοίξω τα μάτια μου πολύ. Να δω μπροστά, να ξεκινήσω.

Τρίτη, Μαρτίου 16, 2010 3:53:00 μ.μ.  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Mαριάννα, μη μου το λες τόσο απότομα, πληζ. Μέχρι τώρα νόμιζα πως δεν ήμουν ρομαντική... τουλάχιστον με την καθημερινή χρήση του όρου. Έλεγα πως είμαι κάπως λοξή...

Aλλά, πάλι, αν ήμουν ρομαντική δεν θα έπρεπε να μου αρέσει και το φεγγάρι όταν καθρεφτίζεται στη θάλασσα; Τα αστέρια που λάμπουν στον ουρανό; Τα πουλάκια που τιτιβίζουν, οι ολάνθιστοι κήποι, οι περίπατοι στο δάσος και οι απαγγελίες ποιημάτων; Α πα πα πα λέμε... ούτε που... ποτέ.
Επιμένω στη λόξα.


Aνώνυμη/ε,
Νέο ξεκίνημα χωρίς λάθη που μεθούν; Δεν λέει...

Τετάρτη, Μαρτίου 17, 2010 12:20:00 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος :

Μα φυσικά είστε. Δεν χρειάζεται να σας αρέσει το φεγγάρι στη θάλασσα. Είναι αρκετό που αναρωτιέσται, αυτό είναι ρομαντισμός. Τα ερωτηματικά.

Τετάρτη, Μαρτίου 17, 2010 4:39:00 μ.μ.  
Blogger μαριάννα :

Έλεγα να μη σε σκιάξω επιμένοντας ότι είσαι ρομαντική, αλλά με πρόλαβε ο ανώνυμος. :)
Κι ο ρομαντικός δεν είναι αυτός που λιγώνει στα λουλουδάκια, στα πουλάκια και στα κελαρύσματα των υδάτων ή στα φεγγαροκατοπτρίσματα. Αυτός είναι ο γλυκερός. Ο ρομαντικός απλά ξέρει να εκτιμά την ομορφιά και μέσα απ' την ασχήμια, αλλά κυρίως να εκτιμά και να βλέπει την καθημερινή και συνηθισμένη ομορφιά ζωής και φύσης, που οι πολλοί, συνήθως αγνοούν. Κι αυτό, και λυπάμαι που στο χαλάω, τό 'χεις. :)

Δευτέρα, Μαρτίου 22, 2010 12:43:00 π.μ.  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Χα! Ιούνιος κι ακόμα βρέχει.

Μαριάννα, δεν συμφωνώ με αυτόν τον ορισμό του "ρομαντισμού", γι αυτό και διαφώνησα με το πρώτο σου σχόλιο. Δεν είμαι ρομαντική με την καθημερινή χρήση του όρου, στο έγραψα. Ο ανώνυμος το κατάλαβε.

(αχ τι όμορφα... συννέφιασε πάλι)

Τετάρτη, Ιουνίου 16, 2010 5:12:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα