παρα-κείμενα

Δυο ποτήρια κοντά κοντά, δυο χέρια που δεν αγγίχτηκαν ακόμη. Οι δύο σιλουέτες ζωγραφίζονται στο θολό τζαμωτό με το ξεθωριασμένο χρυσαφί πλαίσιο και τα σμαραγδένια γράμματα: Café du Commerce, και πιο εκεί, με μικρότερα γράμματα: Café, 10 c. la tasse, κι από κάτω, με ακόμη πιο μικρά: Billiards, Téléphone. Καθώς αυτά τα αρχαία σημάδια πλαισιώνουν τους δυο αμίλητους ξένους, καθώς κι οι δυο τους χαζεύουν τον δρόμο σαν θεατές θεάτρου, από τον δρόμο, το αρ νουβώ παράθυρο με τους δυο τους από μέσα γίνεται σκηνή θεάτρου σε κάποιο δάσος του Βορρά.

Τα δάχτυλα του Μπεν αγγίζουν βαριά, σαν μολύβι, τη βάση του κρασοπότηρου' τα δάxτυλα της Γιένδι παίζουν ανάλαφρα γύρω από το δικό της. [....] Ο ιππότης Βενιαμίν περιεργάζεται τα δάχτυλα που ψηλαφούν το αντικρυνό του ποτήρι, έχει συναντήσει αυτές τις μικρές υπάρξεις σε άλλους τόπους και χρόνους. «Τα ίδια κροσσωτά δάxτυλα που με διαλέγουν πάντα...» Γνωρίζουν οι αισθητήρες των δαχτύλων: αυτό είναι ζωντανό ξύλο, εκείνο είναι κρύο γυαλί. Τίποτε δεν τους ξεφεύγει. Τα δάχτυλα σμιλεύονται πάντα στις κακουχίες, αυλακώνονται από τον πόνο και την οργή, λειαίνουν στην επιθυμία, άλλοτε στέκονται ακατέργαστα, άνυδρες πέτρες -όσο δεν ψηλαφούν τη ζωή' άλλοτε πάλι σουρώνουν σαν κακοχυμένα γλειφιτζούρια -άμα λησμονήσουν τον έρωτα και το μάγουλο των παιδιών τα δάχτυλα προδίνουν την πονεμένη ιστορία του καθενός, είναι οι άκριες του ανθρώπου, τα σύνορα, ο τόπος, τ' αμπέλια του.

«Αφουγκράζεται τα δάχτυλα μου, άραγε καταλαβαίνει τι του λένε;», συλλογίζεται η Γιένδι και τα απλώνει προκλητικά, φαρδιά πλατιά, μόλις μια σπιθαμή από τα δικά του.

Αν ήξερε δεν θα 'φευγε -
αν ήξερε το πόσο μου 'χει λείψει

Μίμης Πλέσσας / Κώστας Κινδύνης
(με την Τζένη Βάνου)