παρα-κείμενα

Μυριάδες στόματα φωνάζουνε και σε καλούν
Έλα λοιπόν απ' την αρχή να ζήσουμε τα χρώματα

Οδυσσέας Ελύτης


Rastanura
II

Έχουμε τόσο υποφέρει που η δίψα, η πείνα, η όποια άλλη στέρηση του κορμιού, xρωματίζει τις στιγμές του μαρτυρίου μας γαλάζιες. Μωβ είναι ο πόνος της καρδιάς, κόκκινο το σπάραγμα του μυαλού, πράσινος ο πόνος της ψυχής, κίτρινη η αγωνία των αιμάτων. Ταξιδεύουμε με τις φάρσες που λούφαξαν στα σκέλη μιας θυμωμένης αγάπης.
... ... ...
Βερονίκη Δαλακούρα
-Γενιά του '70, α' ποίηση-


ΑΓΩΝΙΑ

Αυτό το σώμα ντυμένο σε ελαφρό κόκκινο
μετά από τόση ωxρότητα θα ξαναβρεί τη ζωή του.
Γύρω μου θα νιώσω να γλυστράνε τα βλέμματα
και θα μάθω ότι είμαι εγώ: πετώντας μια ματιά
θα με δω μέσ' στον κόσμο. Κάθε νέο πρωινό
στους δρόμους θα βγαίνω αναζητώντας τα χρώματα.

Cesare Pavese
*μτφ: Ευριπίδης Γαραντούδης
-Οδός Πανός, τ.36-


ΠΟΛΥΧΡΩΜΙΕΣ

Ναι, το χρώμα προκαλεί φόβο. Αφήνουν τον καλλιτέχνη ζωγράφο να δημιουργήσει με αυτό, είναι δική του υπόθεση, εκείνος το θέλησε, όπως ο θηριοδαμαστής διάλεξε να κερδίζει τη ζωή του, βάζοντας το κεφάλι του μέσα στο στόμα του λιονταριού. Αλλά εκτός απο αυτόν, δεν θα διακινδύνευε κανείς να βγει από το μαύρο, παρά μόνο για ντροπαλές εισβολές στο xρώμα. Εντούτοις, ο κόκορας του Εντμόν Ροστάν το έλεγε υπέροχα στον κότσυφα: είναι πολύ εύκολη η κομψότητα, όταν δεν φοράς παρά μόνο μαύρα! Πρέπει να ξέρει κανείς να παίζει με τα χρώματα.

Michel Tournier
-Το Δέντρο, τ.85-
απόδοση: Σοφία Μωραΐτη-Καπετσώνη


ΠΟΙΟ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει

Να 'ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα 'χει μοναξιά
Να 'χει τ' ουρανού το χρώμα
θα 'ναι μακριά

Να 'ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα 'ναι πονηρή
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει

Να 'ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά
Να' ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά

Να 'ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται

Λουδοβίκος των Ανωγείων