παρα-κείμενα

Frida Kahlo: Thinking About Death

Ο θάνατος ήρθε ολομόναχος, έφυγε κατάμονος
κι εκείνος που αγαπούσε τη ζωή απόμεινε μόνος.

Paul Elyar
*απόδ: Γιώργος Καραβασίλης


BRASIL

Τίποτα δεν σε κρατούσε πια.
Oύτε το παρελθόν με τον ωραίο σου συμβολαιογράφο
ούτε το μέλλον με τις τροπικές φαντασιώσεις του.
Δεν ζήτησες τίποτα.
Δίπλωσες τα χέρια πάνω στο στήθος
κι ονειρεύτηκες τον κόσμο χωρίς εσένα:
τους δρόμους της πόλης σου,
τα μαγαζάκια της Ευριπίδου,
την καπελού στο ισόγειο της Μητροπόλεως,
τον Νίκι Γιάκοβλεφ στο "Ρωσσικόν".
Ονειρεύτηκες το σπίτι σου κλειστό
—όχι αυτό, το άλλο, το δικό σου—
τα έπιπλα να γεμίζουν σκόνη
τα χαλιά να ξεφτίζουν
τις συνταγές —το πολύτιμο μυστικό σου—
να σκίζονται από ξένα χέρια
και συνέχιζες να πεθαίνεις.
Τίποτα δεν σε κρατούσε πια.
Ούτε τα πράσινα μάτια σου
που τόσοι είχαν αγαπήσει
ούτε η γλυκειά ανάσα σου.
Ούτε η ζωή που έζησες
ούτε η ζωή που πόθησες.
Τίποτα δεν σε κρατούσε πια.
Ούτε κι εγώ που πίστευα πως θα ζούσες για πάντα.

Χάρης Βλαβιανός
-Adieu-


ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΣ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

Το ξέρω πως υπάρχω
γιατί εσύ με φαντάζεσαι.
Είμαι ψηλός γιατί έτσι με νομίζεις
κι είμαι καθάριος γιατί εσύ με βλέπεις
με καλό μάτι,
με καθάριο βλέμμα.
Στη σκέψη σου με κάνεις
έξυπνο, στην απλή σου
τρυφεράδα κι εγώ γίνομαι απλός,
καλοσυνάτος.
Μα αν εσύ με ξεχάσεις,
θ' απομείνω νεκρός, χωρίς κανένας
να το ξέρει. Θα βλέπουν ζωντανή
τη σάρκα μου, όμως άλλος άντρας
-μουντός, βαρύς, κακός - μέσα του θα 'μαι.

Ángel González
μτφ: Ηλίας Ματθαίου
-Σύγχρονη Ισπανική Ποίηση-


ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

1
Για τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο, όλα έχουν λεχθεί, όλα έχουν γραφτεί. Όμως ο καθένας μας έχει τη δική του ζωή, το δικό του έρωτα, το δικό του θάνατο. Έχει και το δικαίωμα να προσθέσει και τη δική του μαρτυρία.
Για τον θάνατο η αγωνία μας είναι καίρια καί διαρκής. Τις σκέψεις μας τις συνοδεύουν το άγνωστο, το μυστηριώδες και η στείρα σιωπή. Φανταζόμαστε μια περιπέτεια που δεν ξέρουμε πότε θα αρχίσει. Πάντως είμαστε οπωσδήποτε σίγουροι πως θα συμβεί και ότι, στα τελευταία, έτσι κι αλλιώς επιβεβαιώνει, ίσως και να δικαιώνει την ύπαρξή μας.

3
Ο θάνατος είναι νομοτελειακά το σταθερό σημείο αναφοράς. Πρέπει οπωσδήποτε να το αποδεχθούμε, χωρίς την παλινδρομική εκκρεμότητα, ανάμεσα στην ελπίδα μιας μεταφυσικής συνέχειας που μας ταλαιπωρεί για όλη μας τη ζωή και από την άλλη την απελπισία που δεν μας μεταχειρίζεται πιο ευχάριστα.

11
Καθένας μας ζει το δικό του θάνατο, είναι η τελευταία ένδειξη ότι υπήρξαμε. Ταπεινός, αστείος, μίζερος, μεγαλοπρεπής. Μέσα μας συγκρούονται όλες οι εκδοχές, ώσπου χάνονται στο χωνευτήρι της σιωπής. Έτσι κι αλλιώς το σκοτεινό δέος μάς εκμηδενίζει.

Μάκης Λαχανάς
-η λέξη, 7.201-


ΔΥΟ ΠΟΡΤΕΣ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ

...άνοιξα μια και μπήκα
περπάτησα ένα πρωινό,
κι ώσπου να 'ρθεί το δειλινό,
από την άλλη βγήκα

Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή,
σα λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή.

(Στέλιος Καζαντίδης) / Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου