παρα-κείμενα

Κάθε καφές κι ένα καινούργιο όνειρο
προορισμένο σε μιαν ώρα να στεγνώσει.

Γιώργος Ιωάννου


ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥ ΜΟΥ ΣΜΙΛΗ

αν όλα τούτα είναι σκιές
εμείς πού είμαστε τάχα;
κι ο έρωτας,
το ποίημα
η αγωνία του η κρυφή
πού απαγκιάζουν έξω από το αμπάρι τους;
σε ποιανού όνειρο μέσα είμαι είσαι άραγε;
πού θα μας βγάλει ο καιρός που θα φανερωθούμε;

μεσολαβεί ευπροσήγορο κενό
χρόνου, χώρου, ιδεών
προσάναμμα αστραπής τρίτου προσώπου
στου μηδενός τον ύπτιο δεκαπεντασύλλαβο

τα δόντια σου ηδονή
τα μάτια σου επίγειος ουρανός
η καρδιά σ’ άλλο όνειρο ερωτευμένη
μέσα στο ήσυχο χρυσαφί κενό της μοναξιάς

σ’ άλλων ερωτευμένων τα νικηφόρα όνειρα
θ’ ανταμώνουμε κυματισμούς ηδονικών βλεμμάτων

Τάσος Κάρτας


ADAGIO

Πιστεύεις στα όνειρα;
— Πάει καιρός που δεν τα πιστεύω.
Κι εγώ απ' τ' όνειρο έχω ξυπνήσει
και πατώ στέρεα στη γη.
Κι όμως!

Και τι απέγινε ο όνειροκρίτης που σου χάρισα;
— Είναι πολύς καιρός που άνοιξα, καλέ μου,
το θυμητάρι εκείνο για τελευταία φορά.
Δεν κέρδισα, η έρμη, τίποτα στη ζωή,
εκτός μόνο από θλίψη.
Και λίγα δάκρυα από πάνω.
Κι όμως!

Και τι λεν γι' αυτό οι ποιητές;
— Αυτοί λεν μόνο ψέματα!
Ήξερα έναν.
Ποτέ δεν έβλεπε τίποτα στον ύπνο του,
πάντα σχεδόν κοιμότανε σαν ψόφιος.
Όμως όταν ξυπνούσε το πρωί
κι έβαζε τις παντόφλες του,
διηγόταν ένα εξαίσιο όνειρο.

Εγώ κοιμάμαι άσχημα αρκετά
κι όταν με παίρνει ο ύπνος,
βρίσκομαι σ' ένα περιβάλλον αλλόκοτο τελείως.
Κάποτε με τρομάζει
και στην καλύτερη περίπτωση δεν είναι ευχάριστο.
Ποτέ στον ύπνο μου δεν περπάτησα
ανάμεσα σε ρόδα.
Κι όμως!

Παρ' όλα αυτά ευγνωμονώ τη νύχτα
για τις σπάνιες στιγμές
που μέσα στη σιωπή της και μέσα στο σκοτάδι της
συναντώ τους νεκρούς
που αγάπησα στη ζωή μου.
... ...

Jaroslav Seifert
*μτφ: Κάρολος Τσίζεκ
-Η γλυκειά συμφορά της ποίησης-


ΩΣΕΙ ΧΟΡΤΟΣ

Το πιο αξιοσημείωτο αυτού του μπερδέματος είναι ότι άρχισα να αναθεωρώ τις δια βίου πεποιθήσεις μου περί ονείρων. Ως τώρα πίστευα ότι τα όνειρα επ' ουδενί μπορούν να είναι εργαλεία πρόρρησης, όπως πολλοί νομίζουν. Μάλλον σαν κάτοπτρα και ερμηνευτές των παρελθόντων θα έπρεπε να εκλαμβάνονται, ανάποδοι καθρέφτες που αρκεί μια κίνηση να τους φέρεις στα ίσα για να ατενίσεις την εικόνα απαραμόρφωτη.

Στην προσπάθειά μου να σκεφτώ ψυχραιμότερα κατάλαβα ότι όχι μόνο τα μέλλοντα, αλλά ούτε τα παρεληλυθότα μπορούν να εξηγηθούν με τα όνειρα. Κατέληξα, τελικά, στο θλιβερό συμπέρασμα ότι τα ονείρατα έχουν τη δική τους παντιέρα. Ακόμη κι αν αναφέρονται σε πράγματα που ζήσαμε, θα ζήσουμε ή θα ζούσαμε τάχα, υπενθυμίζουν, με γριφώδη για τη λογική μας τρόπο, τα παρόντα, κάνουν δηλαδή τη μόνη δουλειά για την οποία φαίνεται ότι τάχτηκαν.

Παναγιώτης Κουσαθανάς
-Το Δέντρο, τ.153/154-


ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα -
τίποτα πια δε θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω
για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο
μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο
το λυγμό της να λέει: όνειρο ήτανε,
όνειρο ήτανε...

Θα ξαναρθείς
μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι
την αλήθεια θα σώσει
... ...

Αλκίνοος Ιωαννίδης
(και με την Χάρι Αλεξίου)