παρα-κείμενα

David W. Haskins

Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο.
Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε
δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με
το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου,
που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.

Οδυσσέας Ελύτης


ΓΥΜΝΟ

Πόσο απλό είναι: η μέρα χτυπά
Και κάποιος ανοίγει, το παντζούρι από μέσα,
Και μπαίνει φως και ζεστασιά, ως ένα και το ίδιο
Κι εκεί που στέκεται αυτή
Δεν είναι ούτε ένας κλειστός κύκλος ιδιωτικός
Μήτε η αρένα μιας παράστασης
Αλλά μονάχα ένα στρογγυλό χαλάκι για τα πόδια της στα κρύα πλακάκια
Ενώ κάτω από έναν άδειο καθρέφτη
Σκύβει στο νερό και το σηκώνει στα χέρια της
Και από τα πλάγια της μπαίνει το ηλιόφως από τον κήπο
Και στην πλάτη της υπάρχει ο θαυμασμός ενός άντρα.

Θα πεις είναι μονάχα μια εικόνα, ένα άλλο γυμνό
Αλλά λέω είναι κάτι τόσο απλό:
Δοχείο, λεκάνη, νιπτήρας, πετσέτα και καρέκλα
Τα απλά ονόματα, και μια γυναίκα στο μέρος συνάντησης
Του ζεστού ηλιόφωτος με τον αγαπητικό θαυμασμό
Και αισθάνονται άνετα κι οι δυο.

David Constantine
*μτφ: Ερωτόκριτος Μωραΐτης
-Ποίηση, τ.29-


PLATO'S BAR, ΠΑΛΙΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Θα το σκηνοθετήσουμε. Η νύχτα
θα 'ναι έναστρη κι η πόλη θα κοιμάται
αχάπαρη και σιωπηλή. Κουλουριασμένη
μες στη γλυκασιά του ύπνου. Κι εσύ
μ' ένα δερμάτινο παλτό, γυαλιστερό
καί μαύρο θα 'ρθείς στο μπαρ με τη φωτιά
τη δυνατή κοντά στο τζάκι. Και μόνο
εγώ θα ξέρω. Θα 'σαι κατάσαρκα γυμνή,
ούτ' ένα ρούχο από μέσα. Θα πιούμε
από δυνατά πιοτά που πίνουν αντρειωμένοι,
θα στρίψουμε βαρύ καπνό να νιώσουμε
την τέλεια ζάλη. Και σαν θα γείρουν
τα μεσάνυχτα, θολοί και εκτεθειμένοι
θα μπούμε στο αυτοκίνητο, παρκαρισμένο
επίτηδες σ' απόμερο και σκοτεινό σημείο.

Τα χνώτα μας κουρτίνες της αγάπης μας
στα τζάμια. Στη μηχανή της ηδονής
θα γίνουν ένα. Σώματα γυμνά, πόδια,
μοχλοί, χέρια, λαβές, χερούλια. Πώς γέρνουν
ξαφνικά και πέφτουν τα καθίσματα
κι ο ουρανός (όχι θ έναστρος!), της μηχανής
ο ουρανός, με μέταλλο και πλαστικό,
σκεπάζει σπλαχνικά τη γυμνωμένη σάρκα.

Ινδάλματα στον ουρανό της μηχανής
οι υδρατμοί πυρπολημένης σάρκας!

Μιχάλης Πιερής
-Μπιλιέτο, τχ.7/8-


Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

- Τι κοιτάζετε; με ρώτησε η Μπιάνκα.

Δεν τόλμησα να της διηγηθώ αυτή τη σύμπτωση. Ότι ονειρεύτηκα μια γυναίκα τόσο όμορφη και λευκή όσο αυτή εδώ, πιθανότατα την ονειρική της εικόνα.

- Κοιτάξτε την υπέροχη διαφάνεια του πέπλου που πέφτει στους μηρούς της, απάντησα. Μόνο η ζωγραφική με λάδι επέτρεψε την εφεύρεση μιας τέτοιας φωτεινότητας και μιας τέτοιας ακρίβειας στις λεπτομέρειες. Κοιτάξτε επίσης το φόντο του πίνακα: μόλις που φωτίζεται από ένα παράθυρο και, διαγραφόμενη πάνω στην ανοιχτή πόρτα, εμφανίζεται η σιλουέτα ενός άντρα. Είναι ντυμένος μ' ένα παράξενο μαύρο κοστούμι, σαν μαγιό. Δε βρίσκετε ότι η αντίθεση ανάμεσα σε αυτή την όμορφη νεαρή γυναίκα, τη λευκή και γυμνή, και σε αυτό τον άντρα, τον ντυμένο στα μαύρα, είναι πολύ ερωτική;

- Δε θα ήταν εξίσου ερωτική, εάν ήταν και οι δύο γυμνοί;

- Δεν είναι σίγουρο, θα ήταν ένα θρησκευτικό θέμα. Ο Αδάμ και η Εύα με ή χωρίς αφαλό.

Michel Jouvet
*μτφ: Μαρία Βώττα


Σ' ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΣΕ ΘΕΛΩ

Tου έρωτά μου τα πράσινα φύλλα
τη γυμνή ομορφιά σου αγκαλιάζουν
Κύλ' αγάπη μου, μάτια μου, κύλα
όπου οι δρόμοι της νύχτας σε βγάζουν

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ και σε θέλω
δίχως μέτρο και δίχως πυξίδα
Στο δικό σου το βλέμμα ανατέλλω
το κορμί σου η δική μου πατρίδα

Παναγιώτης Καλαντζόπουλος / Λευτέρης Παπαδόπουλος
(με τον Γιώργο Νταλάρα)