παρα-κείμενα

Είναι τα χέρια σου
που αγγίζουν
και αποκτάει αποτύπωμα
η επιθυμία

Γιάννης Τόλιας


ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΧΩΡΙΣΤΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

...
Οι λεπτές τρίχες στο δέρμα του χεριού σου. Ανάμεσα στα χείλη και τη γλώσσα μου. Τα δάχτυλά σου στρογγυλά. Οι κόμποι χαμένοι μες στη σάρκα.

Γλείφω τα κανάλια του αίματος. Κι ό,τι έχει μείνει να θυμίζει.

Στην παλάμη σου άλλος χάρτης κάθε μέρα. Όρη πιο άγρια. Μονοπάτια πιο πυκνά πιο πατημένα. Που περπατώ.

Έπειτα στρογγυλεύει ο αγκώνας. Φτιάχνει την κόχη όπου μπορώ να 'μαι βαμβάκι. Κι εσύ να ξεκουράζεσαι.
... ...

Αναστασία Αναστασιάδου
-Ποίηση, τχ. 27-


ΧΑΜΕΝΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ

....
Μ' αφήνεις
το χέρι σου μεσ' στο δικό μου να κρατήσω;
Φίλοι απλώς είμαστε
Μα οι φίλοι, οι μόνο φίλοι,
πολλά κρατούνε
που εγώ τώρα θα χάσω:
το κάθε βλέμμα από τα μάτια σου
τα τόσο φωτεινά, τα τόσο μαύρα,
που προσπαθεί η καρδιά
να συγκρατήση'
μα κ' η φωνή σου
όταν αποζητάς
τα χιονολούλουδα,
- αν και η φωνή σου μένει
για πάντα μέσα στην ψυχή μου.

Και τώρα πια δεν Θα σου λέω
παρά ό,τι λένε οι απλοί οι φίλοι
ή μόνον κ ά τ ι περισσότερο.
Το χέρι σου, θα το κρατήσω
όσον αφήνεις και τους άλλους
να το κρατούν
ή λιγουλάκι πιο πολύ ακόμα.

Robert Browning
*μτφ: Κωνσταντίνος Τσάτσος
-Ποιήματα άλλων καιρών και άλλων τόπων-


ΤΟ ΓΑΝΤΙ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

Είχε καθιερωθεί ένα τελετουργικό ανάμεσα τους. Μόλις η σερβιτόρα γύριζε την πλάτη, το γάντι ξεπρόβαλλε την άκρη των δακτύλων του. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Θα έβγαινε από την κρυψώνα του; Δεν θα έβγαινε; Η φιλαρέσκεια ήταν η μόνη δικαιολογία γι' αυτούς τους δισταγμούς που μπορούσαν να κρατήσουν για πολύ. Μόλις όμως βρισκόταν καθισμένος στο κάθισμα, το μαγευτικό, μαύρο χεράκι, έμοιαζε να ξεχνά κάθε επιφυλακτικότητα και κάθε συστολή.

Πρόσφερε στον Πέτερ μια ολόκληρη ερωτική παράσταση. Έκανε πως παίζει πιάνο, σχεδίαζε χορευτικά βήματα όπως entrechats, jetés battus, στηριζόταν σε δύο τεντωμένα δάχτυλα και έκανε κατακόρυφο, με το μανίκι να ανεμίζει σαν την ουρά του σκίουρου. Στο τέλος, λίγο λαχανιασμένο, πήγαινε και κουλουριαζόταν πάνω στο μηρό του άντρα, στρέφοντας προς εκείνον το γατίσιο προσωπείο του, που το στοίχειωνε ένα βλέμμα φαντάσματος, μέσα από το τρίγωνο που σχημάτιζαν οι βελονιές. Κοιτούσαν ερευνητικά ο ένας τον άλλον... Στιγμές τρυφερότητας, πώς αλλιώς να τις πεις.

Ωστόσο, η παρατεταμένη αυτή ακινησία έκανε την ανυπομονησία τους για τη συνέχεια των γεγονότων να επιτείνεται ηδονικά. Στο τέλος, μην αντέχοντας άλλο, ο Μαντερλέ άρχιζε να χαϊδεύει την πλάτη, του παράξενου αυτού πλάσματος. Τότε εκείνο πηδούσε αμέσως πάνω στο μηρό του και, όπως κάνουν ορισμένες γάτες, γλιστρούσε γρήγορα κι ανάλαφρα κάτω απ' το σακάκι του. Μέσα εκεί δεν αργούσε να βρει τη θέση του, κι ήταν άγριο μαζί και τρυφερό έτσι όπως κουλουριαζόταν πάνω στο στήθος του άντρα, με τη ζέστη του κορμιού του να γίνεται ένα με τη δική του. Ο Πέτερ δεν μπορούσε να αντισταθεί για πολύ, ή μάλλον, το χέρι του Πέτερ, που, από τότε που δεν φορούσε πια βέρα, φαινόταν να απολαμβάνει μια ολοένα και μεγαλύτερη αυτονομία και να τρέχει από μόνο του στο ερωτικό αυτό ραντεβού! Γιατί τη συνάντηση που είχε με το γάντι κάτω από το σακάκι μόνο ερωτική μπορούσες να την πεις. Και από τις πιο φλογερές.

Πλεγμένα δάκτυλα που αγκαλιάζονταν σφιχτά. Λαχανιασμένο παιχνίδι με τις παλάμες, άγριο άγγιγμα παντού, χειροφίλημα στην απόλυτη μορφή του. Κι όσο επιμελώς είχε αναβληθεί αυτή η πρώτη τους επαφή τόσο πιο φλογερή γινόταν στη συνέχεια. Ύστερα από μια στιγμή ανάπαυλας, όσο χρειάζεται για να πάρει κανείς ανάσα, να ξαπλώσει νωχελικά πάνω στη φόδρα, επιδέξια χάδια άναβαν καινούργιες φωτιές, μέσα από ανάλαφρα αγγίγματα που οδηγούσαν ως την έκσταση. Ψηλαφούσαν ο ένας τον άλλον με τα ακροδάκτυλα, μισολιπόθυμοι, εναλλάσσοντας αγγίγματα των δακτύλων, γαργαλήματα, αναστεναγμούς και εκμυστηρεύσεις, από τον αντίχειρα μέχρι το μικρό δάχτυλο. Ύστερα η σάρκα παραμέριζε, παραχωρώντας τη θέση της στην τρυφερότητα και τον ρεμβασμό...