παρα-κείμενα

Νίκος Αλεξίου - The End
(χθες)

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τά 'δα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα από 'να κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα

Τάσος Λειβαδίτης


Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΟΥ

Μπορούμε, τώρα, να αναρωτηθούμε πως συναντηθήκαμε
Μπορούμε, τώρα, να συλλαβίσουμε το μονοπάτι της επιστροφής
Και να πούμε: τα ακρογιάλια είναι έρημα,
τα καραβόπανα
σημάδια συντριβής.

Μπορούμε, τώρα, να σκύψουμε και να πούμε: τελειώσαμε.

Άδωνης [Αli Ahmad Said]
-Οι αναλογίες και οι αρχές-
* μτφ: Eλένη Κονδύλη-Μπασούκου


ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΛΕΦΤΗ

Ακόμα μια φορά, την τελευταία
θα κάνω ντους μες στη δική σου την μπανιέρα
-προσεκτικά, μην πιτσιλίσω κι αποκαλυφτώ-
θα σκουπιστώ αργά αργά απ' το πεσκίρι σου
θ' αγγίξω τα ενθυμήματα που θα σου μείνουν
-τις πρίζες, τα πλακάκια, τα σταχτοδοχεία-,
θ' αγγίξω, την πιο αιμάτινη φορά, τα φερ φορζέ
τις ρωγμές των σεισμών, τις τρυπούλες των ξυλοφάγων
θα γείρω λίγο στα προικώα σου μεταξωτά σεντόνια

και στις επτά θα φύγω σαν τον κλέφτη
από το σπίτι που ως εχθές ήταν το δικό μας
με τη φράση "για πάντα" σαν έρπη στα χείλια.

Γιάννης Καρατζόγλου
-Πηγαίος κώδικας-


XΡΟΝΙΑ
"Τώρα φτάνει. Πρέπει να σηκωθώ".

Σηκωθήκαμε μαζί, και οι δύο. Δεν την είδα να ντύνεται. Βρέθηκα αμέσως όρθιος, στο παράθυρο, και κοιτούσα τη βλάστηση να χάνεται. Πίσω απ' την ομίχλη ήταν ο ήλιος, ο ήλιος που τόσες φορές είχε ζεστάνει το δωμάτιο. Και η Σίλβια ντύθηκε γρήγορα, και με ρώτησε αν θα πάρω μαζί μου τα πράγματά μου. Της είπα πως προηγουμένως θέλω να ζεστάνω τον καφέ, κι άναψα το καμινέτο.
...
Κατόπιν τράβηξα τη βαλίτσα κι έβαλα μέσα τα πράγματα. Την ίδια στιγμή, μέσα μου, προσπαθούσα να συγκεντρώσω όλες τις δυσάρεστες αναμνήσεις που είχα από τη Σίλβια - τις ευτέλειες, τις κακοκεφιές, τα οργισμένα λόγια, τις ρυτίδες. Αυτά έπαιρνα μαζί μου απ' το δωμάτιό της. Εκείνο που άφηνα ήταν μια ομίχλη.

Όταν τελείωσα, ο καφές ήταν έτοιμος. Τον ήπιαμε στο πόδι, δίπλα στο καμινέτο. Η Σίβλια κάτι είπε, ότι εκείνη τη μέρα θα περνούσε από κάποιον, να μιλήσει για κάποια υπόθεση. Λίγο αργότερα, άφησα το φλιτζάνι κι έφυγα με τη βαλίτσα. Έξω η ομίχλη κι ο ήλιος σε τύφλωναν.

Cesare Pavese
*μτφ: Ευριπίδης Γαραντούδης