παρα-κείμενα

Απαλός, απαλός, πολύ απαλός,
ένας άνεμος πολύ απαλός περνάει
και φεύγει, πάντα πολύ απαλός.
Και δεν ξέρω τ' είν' αυτό που σκέφτομαι,
ούτε πασχίζω να το μάθω.

Fernando Pessoα
*μτφ: Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής


ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΣΥΖΕΥΚΤΑ

Σήμερα πρωί βγήκα πολύ νωρίς,
αφού είχα ξυπνήσει ακόμα πιο νωρίς
και δεν είχα τίποτα που θα 'θελα να κάμω...

Δεν ήξερα ποιο δρόμο να πάρω,
ο άνεμος όμως φυσούσε δυνατά, σκούπιζε προς μία μεριά
και συνέχισα το δρόμο κατά κει όπου ο άνεμος με φυσούσε στην πλάτη.

Έτσ' ήταν πάντα η ζωή μου
κι έτσι θέλω να μπορεί πάντα να 'ναι.
Πηγαίνω όπου ο άνεμος με φέρνει και
δεν νιώθω να σκέφτομαι.

Alberto Caeiro [Fernando Pessoa]
μτφ: Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής
-Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα-


Η ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΗ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ

Κοιμάται εδώ στον ποταμό, κοιμάται ξεχασμένη
κοιμάται, κι ο μικρός βοριάς ζητάει να την ξυπνήσει,
μ' αυτή τον ήλιο χαίρεται βαθιά αποκοιμισμένη.

Μα πώς κοιμάται έτσι βαθιά και δεν ακούει τον άνεμο,
και δεν ακούει τον ξαφνικό μικρό βοριά της όχθης;
Μα πώς κοιμάται έτσι βαθιά - θα την χτυπήσει ο ήλιος !

Ξύπνα, μικρή, θα σε ζητούν, ξύπνα κι αποξεχάστηκες
ξύπνησε, κι ο μικρός βοριάς ζητάει να σε ξεντύσει
ξύπνα, κ εδώ που βρέθηκες ποιον θάχεις να σε ντύσει;

Αχ, το μικρό - μικρό βοριά, παιδεύει το μπλουζάκι της !
Αχ, το μικρό - μικρό βοριά, την όχθη αναστατώνει !

Μα πώς κοιμάται έτσι βαθιά - θα την σηκώσει ο άνεμος,
που όλο αναρπάει τη φούστα της κι όλο την ξεγυμνώνει !
Μα πώς κοιμάται έτσι βαθιά - θα την απογυμνώσει !

Ξύπνα, μικρή του ποταμού, ξύπνησε και σκεπάσου
ξύπνα και πάει δώδεκα, και πάει το μεσημέρι.
... ... ...

Μήτσος Λυγίζος
-The Land of Gods-


VIII

Ο καιρός ήταν ήσυχος. Όχι ολότελα μπουνάτσα, σταθερός, τρία ή τέσσερα μπωφόρ, ό,τι καλύτερο γινόταν. Ψιλόβρεχε, έκανε ζέστη και υγρασία. Κατά τη μεριά του ανέμου τα σύννεφα θα καθάριζαν, στα δυτικά φαινόταν κιόλας μια ανάλαφρη, φωτεινή λουρίδα, κι ας ήταν ακόμα χαράματα.

Φυσούσε οστριογάρμπι και τον είχανε δευτερόπριμα, κάνανε σίγουρα πέντε μίλια πλαγιασμένοι σταθερά μέσα στη μικρή θάλασσα, μ' ελάχιστο μπόντζι και καθόλου σκαμπανέβασμα. Η Μαρία πρόσεχε την πυξίδα, στις εκατό, και διόρθωνε με το τιμόνι κάθε τόσο, παρόλο που ο Ούλαφ της είχε πει πως ήτανε σχολαστική, και μια παραλλαγή δέκα μοίρες δεν άλλαζε τίποτα στην πορεία. Ήτανε λίγη ώρα που 'χε πιάσει βάρδια, κι ήξερε πως σε λίγο θα 'ρχόταν ο Χανς. Θα 'τανε μια από τις σπάνιες στον ωκεανό καλοσύνες, που τις χαίρονταν όλοι.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Το μπόντζι στην καμπίνα δεν άφηνε μήτε να ξαπλώσεις στην κουκέτα, όχι να κοιμηθείς. Πάνω στο δυνάμωμα του καιρού, ο Αρμενιστής πλάγιαζε με το μικρό μοναδικό πανί με τις μαζεμένες μούδες. Μα ο άνεμος δεν ήτανε σταθερός, ενώ γονάτιζε σχεδόν το σκαρί, ξαφνικά έκοβε ολότελα ή φυσούσε από αλλού, κι ήταν κίνδυνος να τους μπατάρει το πανί και να κάμει ζημιά στα ξάρτια.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
- Όταν κόψει ο καιρός πρέπει να βρούμε κάποιο νησάκι ν' απαγκιάζει,να δούμε τι τρέχει με τ' άλμπουρο. Μόνο που δεν ξέρω καθόλου πού βρισκόμαστε, καθώς πηγαίναμε ξυλάρμενοι κι ο αέρας γύριζε απ' όλες τις μεριές. Πάντως, ψηλά χαμηλά, τραβούσαμε κατά τα βορινά. Τέσσερις ώρες σχεδόν. Τώρα που σιγουράρισε κάπως αρμενίζουμε γρέγο, κάρτα λεβάντε.