παρα-κείμενα
Τετάρτη, Μαρτίου 23, 2011
176 ~ αναμνήσεις, iii
ΘΗΡΙΑ
Εικόνες
Στοιβάζονται στα κατατόπια της μνήμης
Αναμνήσεις
Συνωστίζονται αλληλοκυνηγιούνται
Και είναι ανάγκη να τις τιθασέψεις
Να κυριαρχήσεις σ' αυτές
Και γίνεσαι θηριοδαμαστής
Όταν εκείνες το θέλουν να σε κατασπαράξουν
Όταν ακάθεκτες ορμούν την ψυχή να ξεσκίσουν
Να! η τίγρης η ύαινα το λιοντάρι
Σε κυνηγούν ζωντανό-πεθαμένο
Πληγές που γιατρεύτηκαν ξανανοίγουν
Και τι μάχη
Τι άσκηση να μερώσεις
Να δαμάσεις τόσα θηρία
Να φτιάσεις τόσα κλουβιά
Για τις ώρες της άγριας επίθεσης
Μηνάς Δημάκης
-Πορεία μέσα στη νύχτα-
ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ
Ξανασκέφτομαι το χαμόγελό σου κι' είναι για μένα καθαρό νερό
που αντικρύζει κανείς τυχαία ανάμεσα στις πέτρες μιας ακρογιαλιάς:
ένας μικρός καθρέφτης, όπου ένας κισσός καμαρώνει τους θυσσάνους του
κι' απάνω απ' όλα το αγκάλιασμα ενός ήσυχου, λευκού ουρανού.
Αυτή είναι η ανάμνησή μου. Δε θά 'ξερα να ειπώ, ω αλαργεμένε,
αν απ' το πρόσωπό σου εκφράζεται μια ελεύθερη και ξένιαστη ψυχή
ή είσαι από τους πλάνητες εκείνους, που τους καταπονεί η κακία του κόσμου
και κουβαλούν τον πόνο τους πάντα μαζί τους σαν φυλαχτό.
Μα αυτό μπορώ να σου ειπώ: Πως η εικόνα σου που σκέφτομαι
βυθίζει τις πιο παράξενες λύπες μες σ' ένα κύμα ηρεμίας
και πως η μορφή σου γλυστρά μες στη σταχτιά μου μνήμη
απλή σαν την κορφούλα ενός νεαρού, τρυφερού φοίνικα.
Eugenio Montale
*μτφ: Κούλης Αλέπης
-Ανθ. της Ευρωπ. και Αμερικ. ποιήσεως-
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΠΟΥΛΙ
Συνέβη ένα φθινοπωρινό βράδυ, σαν ήμουν πολύ νέος. Ένα βράδυ, την ώρα που το σκοτάδι είχε πέσει στην πόλη, κι οι λάμπες έφεγγαν σ' αραιές σειρές κατά μήκος των δρόμων. Η ανταύγεια απ' το φως των φαναριών έπαιζε μ' ιριδισμούς στις γεμάτες νερό λακκούβες της ασφάλτου. Οι ψιχάλες ήταν τόσο ελαφρές που μόλις και τις αισθανότανε κανείς στο πρόσωπό του, και το αεράκι ήταν γλυκό, σαν καλοκαιρινό.
Δεν θυμάμαι πια πώς την είχα γνωρίσει. Θυμάμαι όμως πολύ καθαρά το νεανικό της πρόσωπο, τις απαλές κινήσεις και τα μακριά της μαλλιά. Θυμάμαι αυτό το επεισόδιο όπως θυμάται κανείς κάτι πολύ μακρινό, όπως θυμάτασαισαι μερικές λεπτομέρειες, που ενώ έχουν περάσει, έχουν αποκτήσει μια βαθιά, ονειρική σημασία.
Αργοπερπατώντας πλάι - πλάι, ανεβαίναμε το δρόμο. Υπήρχε ανάμεσά μας μια νεανική ταραγμένη σιωπή, ένα σιγανό τρεμούλιασμα χωρίς λέξεις. Γύρω απ' τις λάμπες και τα κίτρινα μάτια των αυτοκινήτων, το σκοτάδι είχε μια μπλε ανταύγεια. Αισθανόμουνα λύπη και χαρά μαζί, τα δυο συναισθήματα είχαν ανακατευτεί σε μιαν αξεδιάλυτη ενότητα.
Δεν θυμάμαι πια πώς την είχα γνωρίσει. Θυμάμαι όμως πολύ καθαρά το νεανικό της πρόσωπο, τις απαλές κινήσεις και τα μακριά της μαλλιά. Θυμάμαι αυτό το επεισόδιο όπως θυμάται κανείς κάτι πολύ μακρινό, όπως θυμάτασαισαι μερικές λεπτομέρειες, που ενώ έχουν περάσει, έχουν αποκτήσει μια βαθιά, ονειρική σημασία.
Αργοπερπατώντας πλάι - πλάι, ανεβαίναμε το δρόμο. Υπήρχε ανάμεσά μας μια νεανική ταραγμένη σιωπή, ένα σιγανό τρεμούλιασμα χωρίς λέξεις. Γύρω απ' τις λάμπες και τα κίτρινα μάτια των αυτοκινήτων, το σκοτάδι είχε μια μπλε ανταύγεια. Αισθανόμουνα λύπη και χαρά μαζί, τα δυο συναισθήματα είχαν ανακατευτεί σε μιαν αξεδιάλυτη ενότητα.
Γκούσταβ Ρύνε Έρικς
*μτφ: Νίκη Κώνστα
-17 φωνές από τη Σουηδία-
ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΝΕ
Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε
και μου θυμίζουνε τα περασμένα
Χαρές που φύγαν και δεν γυρίζουνε
και τα όνειρά μου που 'ναι χαμένα
Κι οι δυο μας φταίμε γι αυτό που έγινε
- ίσως της μοίρας να 'ταν γραφτό.
Απ' την χαρά μας, λύπη μάς έμεινε
και αναμνήσεις ένα σωρό
Νάκης Πετρίδης / Μάρω Μπιζάνη
(με την Δούκισσα)
Ετικέτες αναμνήσεις
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα