παρα-κείμενα
Πέμπτη, Απριλίου 07, 2011
177 ~ παράθυρα, ii
Salvador Dalí: Muchacha en la ventana
Α, είναι ωραίο αυτό το παράθυρο
έτσι που άνοιξε,
βλέπει τη θάλασσα που αγαπώ
τα πλοία που έρχονται, τα πλοία που θα 'ρθουν
Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης
ΝΑ ΔΙΑΣΧΙΖΕΙΣ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Να διασχίζεις το δωμάτιο,
να ξεπερνάς τη δυσκολία της κουρτίνας
και φτάνοντας
να επιμένεις στο παράθυρο –
αν το ανοίξεις
όλα γίνονται εύκολα.
Χρίστος Λάσκαρης
(BROCAL)
Για ορίζοντα - ως τώρα - το παράθυρο του λιμανιού.
Στο βάθος, στα πάνω τζάμια, η θάλασσα. Στα κάτω
τζάμια, η θάλασσα.
Και πάντα ένα καράβι - ακόμα εκεί! - αγκυροβολημένο
στο παράθυρο.
Carmen Conde
-Περίπλους 13/14-
*μτφ: Σαράντης Αντίοχος
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ
Δεν πάει πολύς καιρός που καθόμουν πίσω απ' το μεγάλο τοξωτό παράθυρο του καφενείου D στο Λονδίνο, την ώρα που τελείωνε ένα απόγευμα του φθινοπώρου. Ήμουν επί μήνες άρρωστος και τώρα αναρρώνοντας, με την δύναμη που επέστρεψε, βρέθηκα σε μια από τις ευτυχείς εκείνες διαθέσεις, τόσο αντίθετες της ennoui, στιγμές της οξύτερης επιθυμίας, όταν φεύγει η ομίχλη εμπρός από τα μάτια της ψυχής - η αχλύς η πριν επήεν - και εξημμένος ο νους ξεπερνά τόσο την συνηθισμένη του κατάσταση, όσο κι ο ισχυρός συνάμα αδέκαστος λόγος του Λάιμπνιτς, η αχαλίνωτη κι επιπόλαιη φλυαρία του Γοργία. Και μόνη η ανάσα, ήταν αγαλλίαση κι αντλούσα θετική ευχαρίστηση ακόμη κι από νόμιμες πηγές του πόνου. Ένιωθα ένα ήρεμο αλλά και φιλέρευνο ενδιαφέρον για τα πάντα. Μ' ένα πούρο στο στόμα και μιαν εφημερίδα στα γόνατα ευφραινόμουν το περισσότερο απόγευμα, διαβάζοντας τις διαφημίσεις ή παρατηρώντας τις ετερόκλητες συντροφιές στην αίθουσα κι άλλο τε κυττάζοντας μέσα απ' τα καπνισμένα τζάμια την οδό.
Edgar Allan Poe
*μτφ: Γιώργος Μπρουνιάς
-η λέξη, τ.12-
ΑΠΟΨΕ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ
Απόψε τα μεσάνυχτα
αγάπη μου, μισάνοιχτα
άσ' τα παράθυρα σου
Και πρόσμενε τον έρωτα
σε λόγια αφανέρωτα
να 'ρθει στην κάμαρά σου
Σαν οπτασία που περνά
θα 'ρθω μικρό μου σιγανά
στο μαξιλάρι σου
Για να σου πω πως ξενυχτώ
στο παραθύρι τ' ανοιχτό
μόνο για χάρη σου
Ζοζέφ Κορίνθιος
(με τον Φώτη Πολυμέρη και την Τζένη Χαρίτου)
Δεν πάει πολύς καιρός που καθόμουν πίσω απ' το μεγάλο τοξωτό παράθυρο του καφενείου D στο Λονδίνο, την ώρα που τελείωνε ένα απόγευμα του φθινοπώρου. Ήμουν επί μήνες άρρωστος και τώρα αναρρώνοντας, με την δύναμη που επέστρεψε, βρέθηκα σε μια από τις ευτυχείς εκείνες διαθέσεις, τόσο αντίθετες της ennoui, στιγμές της οξύτερης επιθυμίας, όταν φεύγει η ομίχλη εμπρός από τα μάτια της ψυχής - η αχλύς η πριν επήεν - και εξημμένος ο νους ξεπερνά τόσο την συνηθισμένη του κατάσταση, όσο κι ο ισχυρός συνάμα αδέκαστος λόγος του Λάιμπνιτς, η αχαλίνωτη κι επιπόλαιη φλυαρία του Γοργία. Και μόνη η ανάσα, ήταν αγαλλίαση κι αντλούσα θετική ευχαρίστηση ακόμη κι από νόμιμες πηγές του πόνου. Ένιωθα ένα ήρεμο αλλά και φιλέρευνο ενδιαφέρον για τα πάντα. Μ' ένα πούρο στο στόμα και μιαν εφημερίδα στα γόνατα ευφραινόμουν το περισσότερο απόγευμα, διαβάζοντας τις διαφημίσεις ή παρατηρώντας τις ετερόκλητες συντροφιές στην αίθουσα κι άλλο τε κυττάζοντας μέσα απ' τα καπνισμένα τζάμια την οδό.
Edgar Allan Poe
*μτφ: Γιώργος Μπρουνιάς
-η λέξη, τ.12-
ΑΠΟΨΕ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ
Απόψε τα μεσάνυχτα
αγάπη μου, μισάνοιχτα
άσ' τα παράθυρα σου
Και πρόσμενε τον έρωτα
σε λόγια αφανέρωτα
να 'ρθει στην κάμαρά σου
Σαν οπτασία που περνά
θα 'ρθω μικρό μου σιγανά
στο μαξιλάρι σου
Για να σου πω πως ξενυχτώ
στο παραθύρι τ' ανοιχτό
μόνο για χάρη σου
Ζοζέφ Κορίνθιος
(με τον Φώτη Πολυμέρη και την Τζένη Χαρίτου)
Ετικέτες παράθυρα
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα