παρα-κείμενα

Το φεγγάρι ανεβαίνει τη νύχτα
Μα πίσω απ' τα βλέφαρα πιο σκοτεινή
Ανεβαίνει ακόμη μια νύχτα


Ελένη Βακαλό


ΝΥΧΤΑ

Τις χαρακιές στο πρόσωπό μου δεν τις είδα,
τις κρύβει ο καθρέφτης μου, φοβάται.
Εκεί που εκπαιδεύουνε τους μάγους πήγα,
δεν έμαθα ποτέ να τραυματίζω αθόρυβα.
Να χαρακώνω έμαθα τη νύχτα μου μονάχα.
Έτσι κρυώνει και συστέλλεται.
Τυλίγεται στο μαύρο της μανδύα,
προβάλλει εύθραυστη, μοναδική κι αρχαία
και γέρνει πάνω μου μ' υποταγή.

Με κλείνει μέσα στο ακένωτο σκοτάδι,
στο σώμα της το μαύρο το ανεπούλωτο.

Αργυρώ Μάντογλου
-Γενέθλια βροχή-


Ο ΒΟΥΤΗΧΤΗΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
2
...
Οι νύχτες δεν είναι σκιές της ημέρας, ενωμένες μεταξύ τους
σα βαγόνια. Είναι ένα, ένα, ένα.
Λειώνουν πάλι οι αλήθειες και γίνονται ένα, στιλπνό ως κλειδί αυτοκινήτου,
παρ' όλο που οι πολυέλαιοι βρίσκονται σκόρπιοι πάνω στα πατώματα.
Είναι εκείνη η ώρα του χρόνου που ονομάζεται νύχτα.

Gunnar Harding
*μτφ: Βασίλης Παπαγεωργίου
-Σύγχρονοι Σουηδοί Ποιητές-


ΜΙΑ ΚΑΤΑΛΕΥΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Αυτή είναι μια βραδιά καντιφεδένια: δεν θα μπορούσα να σου την περιγράψω αλλιώς. Απαλή, σε τυλίγει σφιχτά. Παρακολουθώ το κούρνιασμα της μοναξιάς, αργά αργά, επάνω μου, μέσα στα δωμάτια, στα νύχια μου που τα 'βαψα για να περάσει η ώρα, πάνω στα έπιπλα.

Φαίνεται να 'ναι από τις νύχτες που διαρκούνε. Το ίδιο αψεγάδιαστη. Θαρρείς πως η πόλη αυτή, αφού μήνες ολόκληρους έπλεε μέσα στη λάσπη και το πούσι, ξαφνικά, αυτήν τη νύχτα, προσέγγισε σ' ένα ολοκάθαρο νησί από χιόνι. Ανοίγω το παράθυρο και ρουφάω μέσα μου το χιόνι. Τα κτίρια απέναντι είναι κατασκότεινα.

[....] Παλιά, θα ήλπιζα πως μόλις θα 'βγαινες, πρώτα-πρώτα θα έτρεχες σε μένα. Θα διάλεγες μια νύχτα Παρασκευής, απόψε είναι Παρασκευή, εκτός από το χιόνι και την Παρασκευή, είναι μια νύχτα όπως όλες οι άλλες. Θα 'μπαινες σ' ένα νυχτερινό λεωφορείο. Ύστερα από μερικές ώρες θα έτρωγες σούπα μέσα από ένα μικρό, βαθύ πιάτο μ' ένα στραβωμένο κουτάλι, σε κάποιο από τα μαγεριά στα περίχωρα του Μπολού. Μπαίνοντας στην πόλη θα μέτραγες τις λεύκες μέσα στο σκοτάδι. Θα κολατσίζαμε μαζί.

Tomris Uyar
-Το Δέντρο, τχ.52-


Η ΝΥΧΤΑ

Η νύχτα ξέρει και φοβάται
μας αγαπάει μας λυπάται
μαζί μας πίνει, και ξενυχτάει
και το πρωί για ύπνο πάει

Η νύχτα θέλει ν' αγαπιέται
και από έρωτα χτυπιέται
καπνίζει, βρίζει και διαβάζει
κλαίει σαν παιδί κι αναστενάζει

Η νύχτα παίζει και κιθάρα
και μένει πάντα από τσιγάρα
γράφει τραγούδια και ζηλεύει
γυρνάει στους δρόμους και αλητεύει

Η νύχτα ντύνεται γυναίκα
και ξεκινάει κατά τις δέκα
τους άλλους βάζει να τα σπάνε
και τα πληρώνει όσα και να 'ναι

Η νύχτα κάνει απιστίες
και παίρνει μέρος σε ληστείες
βάζει μια βόμβα στη Κυψέλη
και ύστερα λέει ό,τι θέλει

Η νύχτα ό,τι και να γίνει
αναλαμβάνει την ευθύνη
αυτός που ξέρει τι συμβαίνει
ζει με τη νύχτα και σωπαίνει

Αφροδίτη Μάνου