παρα-κείμενα

— Θυμάσαι την πρώτη φορά που 'δες τη θάλασσα;
— Ήμουν πολύ μικρή. Με κρατούσαν στην αγκαλιά τους. Έκλαψα πολύ, ώσπου κατάφερα να με οδηγήσουν στην παραλία για να γευτώ το νερό. Ήταν βελούδινο σαν το γαλάζιο φουστάνι της μαμάς μου. Το άγγιξα. Ήταν κρύο, τόσο που ανατρίχιασαν τα χέρια μου. Ήθελα να πάρω μαζί μου ένα κομμάτι θάλασσα για να παίζω. Μου το 'σκαζε όμως μέσα από τα δάχτυλα μου, παρ' όλη τη δύναμη που έβαζα κλείνοντας τη φούχτα.
— Μην κλαις, θα σου αγοράσουμε μια σβούρα, μια κούκλα...
— Θα σε πάμε στο πανηγύρι...

Αλλά εγώ ήθελα ένα κομμάτι θάλασσα για να παίζω. Αυτό που μ' άρεσε απ' όλα πιο πολύ ήταν το γαλάζιο χρώμα της, η μέχρι τότε άγνωστη σε μένα μυρωδιά της, και ο ψίθυρος των κυμάτων.

— Απ' τη θάλασσα, κοριτσάκι μου, τα καράβια φτάνουν σ' άλλες χώρες, σε μεγάλες πόλεις πολύ μεγαλύτερες από τη δική μας, όπου υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα, ηλεκτρικό ρεύμα, πανύψηλα σπίτια, κύριοι και κυρίες που σεργιανάνε...

Ήταν η φωνή της νταντάς του μικρότερου αδελφού μου, αλλά εγώ ούτε την πρόσεχα. Κοίταζα το γαλάζιο που έσβηνε στον ορίζοντα, όπου ο καπνός ενός καραβιού ζωγράφιζε σύννεφα. Άρχιζα τότε, χωρίς να ξέρω το γιατί, να λαχταρώ με νοσταλγία τη γεύση της θάλασσας, τη γεύση της πρώτης εκείνης ρουφηξιάς αλατιού. Αργότερα, στα βιβλία, διάβασα ότι οι δρόμοι της θάλασσας οδηγούν σε συννεφιασμένα λιμάνια, ή σε λιμάνια πλημμυρισμένα με φώτα, σε λιμάνια καπνού, σε λιμάνια άσπρων πόλεων, που αλώνισα πολλές φορές με μισόκλειστα μάτια. Αλλά ποτέ δεν ξανάδα εκείνο το γαλάζιο της θάλασσας, που μια μέρα, όταν ήμουν μικρή, με συνεπήρε στην παραλία, πάει πια πολύς καιρός.