παρα-κείμενα

ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ

Ορατές οι προοπτικές,
που διαγράφονται
με συγκεκριμένη μορφή,
και υπόσχονται,
την νίκη της επιδίωξης,
με απόλυτη βεβαιότητα.
Η δυσπιστία υπάρχει,
εξαιτίας
της έλλειψης εμπειρίας.
Μα η θέληση και το μεράκι,
που διαθέτει η καρδιά,
λειτουργούν δεσμευτικά.
Και θα οδηγήσουν εις πέρας
το σύστημα εφαρμογής,
που θα αποκλείσει
το ενδεχόμενο ήττας.

Ελένη Θεολογίδου-Βελισσάρη
-Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2009-


ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΕΓΝΩΣΑΝ

Τώρα που οι λέξεις στέγνωσαν
και ανάμεσά μας
έπεσε η νύχτα,
τώρα που κι οι δυο μας ξέρουμε
ότι δεν είναι αναστρέψιμος
ο χαμένος χρόνος,
μας απομένει το ποίημα αυτό του έρωτα και της μοναξιάς.

Τίποτα περισσότερο από την επιμονή των ημερών,
που θα μας καταδιώκουν, ανελέητες,
με ρολόγια,
ανθρώπους,
τοίχους υπερβολικά γκρίζους,
κι όλα τα πράγματα τα αναπόφευκτα
λογικά.

Η δική μας δεν ήταν καν μια ιστορία
διαφορετική.
Η πρωτοτυπία της βρισκόταν όλη στην πυρίτιδα
των πυροτεχνημάτων, στην περιστασιακή περικύκλωση
από τα χαμόγελα ολόγυρά μας
και στην παλιά ιστορία του παράδρομου όπου αγαπιόμασταν.

Eduardo Pitta
*μτφ: Ρήγας Κούπα
-Η έλξη των ομωνύμων-


Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ

Ο άντρας θα καθόταν μέσα στο σκιερό διάδρομο, κατάντικρυ στην πόρτα που ήταν ανοιγμένη προς τα έξω.

Κοιτάζει μια γυναίκα, ξαπλωμένη σ' ένα πέτρινο μονοπάτι, λίγα μέτρα μακριά του. Γύρω τους ένας κήπος που πλαγιάζει απότομα σε μια πεδιάδα, πλατιές βραγιές δίχως δέντρα, χωράφια πλάι στις όχθες ενός ποταμιού. Μετά, πολύ μακριά και μέχρι τη γραμμή του ορίζοντα, υπάρχει ένα ακαθόριστο διάστημα, μια απεραντοσύνη βουτηγμένη πάντα στην ομίχλη που θα μπορούσε να 'ταν της θάλασσας.

Η γυναίκα σεργιάνισε ως την κορφή της πλαγιάς απέναντι στο ποτάμι και ξαναγύρισε μετά εκεί που είναι τώρα, ξαπλωμένη αντίκρυ στο διάδρομο, μέσα στον ήλιο. Αυτή δε μπορεί να δει άντρα, το εκτυφλωτικό καλοκαιριάτικο φως τη χωρίζει από τη μέσα σκιά του σπιτιού.

Δε μπορεί να πει κανείς με σιγουριά αν τα μάτια της είναι κλειστά ή μισάνοιχτα. Μοιάζει να ξεκουράζεται. Ο ήλιος είναι κιόλας πολύ δυνατός. Αυτή είναι ντυμένη μ' ένα ανοιχτόχρωμο φόρεμα, από φωτεινό μετάξι, σκισμένο μπροστά, που αφήνει το κορμί της να φαίνεται. Είναι γυμνή κάτω απ' το μετάξι. Το φόρεμα θα μπορούσε να 'ταν πολυκαιρισμένο, μ' ένα άσπρο ξεθωριασμένο χρώμα.

Αυτό θα συνήθιζε να το κάνει καμιά φορά. Άλλες φορές πάλι θα 'κανε τελείως άλλα πράγματα. Πάντοτε διαφορετικά. Αυτό βλέπω σ' αυτήν.

Δεν θα 'χε τίποτα πει, τίποτα κοιτάξει. Απέναντι στον άντρα που κάθεται μέσα στο σκοτεινό διάδρομο, μένει περιχαρακωμένη στα βλέφαρά της. Μέσα απ' τα βλέφαρά της μόλις διακρίνει το αμυδρό φως του ουρανού. Ξέρει ότι εκείνος την κοιτάζει, ότι τα βλέπει όλα. Το ξέρει με τα μάτια κλειστά, όπως το ξέρω και 'γώ, εγώ που κοιτάζω. Είναι μια βεβαιότητα.

Marguerite Duras
*μτφ: Χριστίνα Ντουνιά
-η λέξη, τχ.24-


ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ 'ΡΘΟΥΝ

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πως σε θένε.
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Μίκης Θεοδωράκης / Λευτέρης Παπαδόπουλος
(με τον Παύλο Σιδηρόπουλο)