παρα-κείμενα

Τρίτη, Απριλίου 17, 2012

200 ~ ταξίδια, iii



Κάποτε ένα ταξίδι αρχίζει και τελειώνει
πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί.

Γιάννης Τόλιας
-Ό,τι άγγιξα και ό,τι θυμάμαι-
[Μωβ σημαία]



ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ

Απ' όλες τις αναχωρήσεις μου η πιο ανυπόμονη
αυτή που μ' αναστάτωνε, ήταν σαν πήγαινα
να συναντήσω τη γυναίκα που αγαπούσα.
Ο χρόνος μού φαινόταν όσο ποτέ αργός
όμως τον γέμιζα με προγεύσεις ευτυχίας
χωρίς να προσέχω τους χώρους, τα τοπία
χωρίς να παρατηρώ τους άλλους ταξιδιώτες.
Την άφιξή μου έτρεχα ν' αναγγείλω
απ' τα δημόσια τηλέφωνα, δεν είχε τότε κινητά
η υποδοχή μου, πρέπει να πω, δεν ήταν πάντα
όπως την περίμενα, μα ό,τι κι αν γινόταν
το ταξίδι έμενε στη μνήμη μου ανεξίτηλο
οι χώροι, τα τοπία εμφανίζονταν ξανά
ακόμα κι οι άγνωστοι συνταξιδιώτες.
Αργότερα το σκέφτηκα πως μπορεί κι εκείνοι
να μη βρήκαν φθάνοντας ό,τι προσδοκούσαν.

Τίτος Πατρίκιος
-Εντευκτήριο, τχ.94-


ΤΟ ΠΑΡΑΦΟΡΟ ΤΑΞΙΔΙ

Νάσαι, παντοδύναμε, στα πέλαγα!
Μα μην ελπίζεις πως θα βρεθεί άλλο άρμενο μπροστά σου
μήτε βουερό παγόβουνο, φικάδα ή κήτος
μήτε άγριο μεγάλο κύμα στα πλευρά σου.

‘Οσο κι αν εσύ απλώνεις τον νου σου ξαναμμένο
τρεις λεύγες πέρα απ' το καράβι, κι ακόμη πιο μακριά,
με τις σανίδες να σκιρτούν στη μανική περπατησιά σου,
μονότονη τρέχει στο κατόπι σου μια αυλακιά.

Κι είναι όσο απλόχωρο το θέλεις τούτο το σκαρί,
απ' την καρίνα ως το κατάρτι ούτε ψυχή
μ' ένα πηδάλιο δύσκολο στο κράτημά του,
οι χάρτες λευκοί, σκυθρωπό το πλήρωμα του,

χωρίς φορτίο, μ' έναν μόνο προορισμό:
να οδηγήσει της μοίρας σου την άθλια τροπή
σ' έναν δίχως στεριές ωκεανό
σε μιαν άμορφη γαλάζια απλωσιά χωρίς ζωή.

Robert Graves
*μτφ: Σάκης Σερέφας
-Σε ξένη γλώσσα η λύπη μας-
[Αγγλόφωνα ποιήματα για τον Καβάφη]



ΣΤΗ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΝΥΧΤΑ
Πασχαλινή ιστορία

Ήταν φορές που τα ταξίδια δεν τέλειωναν ποτέ. Που σήκωναν άγκυρα από τον ακρινό Νότο, κι αφού κατάφερναν να ξεπεράσουν την άσωστη άπλα του Ωκεανού, βάζανε ρότα για το κανάλι του Σουέζ και κράταγαν μερόνυχτα ίσα γραμμή ώσπου να πέρναγαν την Ερυθρά, που χοχλάκιζε απ' την κάψα η ανάσα σου.

Σε τέτοια πολυήμερα, ατέλειωτα, άχαρα ταξίδια, κάτι ένιωθες να φουσκώνει μέσα σου, να σε βαραίνει, να γίνεται πέτρα και να πνίγει την πνοή σου.

Χρήστος Λεβάντας
-Νέα Εστία, τχ.1148-


ΤΑΞΙΔΙ

Απ' το παράθυρο κοιτάς
να μένουν πίσω τα τοπία
ζωή που χάνεται με μιας
σκηνές από βουβή ταινία

Στης αποβάθρας τον καπνό
γυρνούν οι επιβάτες μόνοι
το τραίνο μπαίνει στο σταθμό
μα το ταξίδι δεν τελειώνει

Απ' το παράθυρο κοιτάς
να φεύγουν, να γλιστρούν τα χρόνια
κι απ' όσα έχεις κι αγαπάς
τίποτα δεν κρατάει αιώνια.

Στης αποβάθρας τον καπνό
γυρνούν οι επιβάτες μόνοι
το τραίνο φτάνει στο σταθμό
μα το ταξίδι δεν τελειώνει

Δημήτρης Μαραμής / Σωτήρης Τριβιζάς
με τον Κωνσταντίνο Κληρονόμο

Ετικέτες

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα