παρα-κείμενα

Το κλάμα σου καλώδιο — το πιάνω με βρεμένα χέρια.

Μιχάλης Γκανάς


Η ΚΙΟΝΟΣΤΟΙΧΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΡΛΟΒΥ ΒΑΡΥ

Απ' τη στιγμή που άκουσα
στο τηλέφωνο το κλάμα σου,
δύσκολα μπορώ να πιστέψω στις αγάπες
που γι' αυτές πήραν όρκο
ως τον θάνατο.

Τέτοιες αγάπες δεν υπάρχουν στη ζωή.
Αλλά μήπως υπήρξανε ποτέ;
Μπορεί.
Τα δάκρυά σου όμως ποτέ δεν θα ξανακολλήσουν
τη σπασμένη σφραγίδα των μάταιων υποσχέσεων.

Η πηγή τινάζει ψηλά
νερό και νερό
που καυτό ακόμα ξαναπέφτει στο κοχύλι
σαν λαβωμένο πουλί
με ολάνοιχτες φτερούγες.
Είναι άσπρες.

Μερικά βήματα πιο πέρα απ' τη θερμοπηγή
η κιονοστοιχία υφαίνει κάθε μέρα
εκατοντάδες βήματα
σε μια λάγνη γαλήνη από ώρες.

Κι εγώ τόσον καιρό αναθεμάτιζα τους ποιητές
που τραγουδούν τον έρωτα
ώσπου αντιλήφθηκα στην κιονοστοιχία
δυο μάτια γεμάτα λάμψη.

Πήγα προς το μέρος τους
πάλι όμως με αποφεύγαν με το βλέμμα,
ώσπου γύριζα πίσω
και τα ξανάβρισκα μπροστά μου.
Τι απαλές μαλάξεις για τα εξαίσια χείλη
θα ήταν ίσως τα φιλιά!

Να ζήσουν όμως και οι αγάπες
που δεν διαρκούν περισσότερο απ' το χιόνι
που αργοπετάει τον Απρίλη,
κάθε φορά που του πόθου η φλόγα σβήνει
και η αγάπη πέφτει σιγά σιγά
στο σημείο ψύξης.

Μόνο οι φλόγες στα τρίσβαθα
καίνε αιώνια
και για πάντα θα ζεσταίνουν
το πικρό νερό των πηγών.

Έλα λοιπόν, σκούπισε τα μάτια σου
και μην κλαις.

Jaroslav Seifert
*μτφ: Κάρολος Τσίζεκ
-Η γλυκιά συμφορά της ποίησης-


VI

ΙV [Φάσεις φεγγαριού]

Είμαι κι εγώ μια νύχτα.
Χωρίς χρώμα, χωρίς όνομα,
χωρίς απελπισία, χωρίς έκσταση,
χωρίς μυρωδιά, χωρίς ταυτότητα,
χύνομαι και χάνομαι,
κανείς δεν με αιχμαλωτίζει,
και δεν ανήκω κανενός
μα ούτε και στον εαυτό μου.
Μόνο που και που,
όταν στα δύο με ξεσκίζει η αυγή,
κλαίω μεθυσμένη
σε μια γωνιά του δρόμου.

Χλόη Κουτσουμπέλη
-Η Νύχτα είναι μια φάλαινα-


ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΕΤ

Ξύπνησε μέσ' στα δάκρυα, ή μάλλον τα δάκρυα την ξύπνησαν. Κυλούν απ' το πηγούνι της στο λαιμό της, μούσκεψαν το πουκάμισό της. Το πρώτο της συναίσθημα είναι πιότερο τρόμος παρά απορία' πάει πολύς καιρός που δεν έκλαψε και τα σπάνια δάκρυα που χύνει από λύσσα, κάνοντας τα μάτια της να καίνε, στεγνώνουν καθώς κυλούν στα μάγουλά της.

Προ πάντων δεν έκλαψε ποτέ στ' όνειρό της. Να κλαίει όταν κοιμάται!

Georges Bernanos
*μτφ: Γιώργος Πράτσικας
-Νέα Εστία τχ.631-


ΚΛΑΙΣ

Κι αν χωρίσαν στη ζωή πολλές καρδιές
δεν χωρίζουμε εμείς, μην κλαίς
Έλα γέλασε γλυκά, πες μου λόγια ερωτικά
στα φιλιά μου ό,τι ποθείς θα βρεις.

Κλαίς αν το σκεφτείς ότι μπορεί
να 'ρθεί στιγμή να μην πονώ για σένα
Κλαίς κι όσο γλυκά κι αν σε φιλώ
δεν μου μιλάς και με κυττάς θλιμμένα
... ...

Λεό Ραπίτης / Κώστας Κοφινιώτης
- με την Σοφία Βέμπο, και
- με την Βίκυ Μοσχολιού