παρα-κείμενα

ArtManifesto

Κάποιοι
το χώρο αυτόν
της συντριβής των επιθυμιών
τον ονομάζουν Μνήμη…

Γιάννης Τόλιας
-Ευλύπη-


ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Δωροδοκούμε τους πάντες για ν' ακροβατήσουμε.
Με μάτια κλειστά σημαδεύοντας την άκρη.

Προκαταβάλλουμε το τίμημα ολόκληρο
για τις παραγγελίες που δίνουμε
στην ανοιχτή αγορά της μνήμης.
Με μια προτίμηση στα τραύματα.
Τα απλά αινίγματα της φύσης.

Να κόβεις τις φλέβες σου
για να τρέξει περισσότερο το αίμα
και να σε παίρνει ο ύπνος.

Ψωνίζουμε με έκπτωση στα παζάρια του κρέατος.
Για το αίμα που χύνεται
στις απρόβλεπτες γωνίες της ζωής μας.

Για τα κόκαλα που γλείφουν τα σκυλιά
στα σχεδιασμένα ατυχήματα της Ιστορίας.

Σφυρίζοντας ανομολόγητα μοιρολόγια
- δαγκώνοντας το έμβρυο της φωνής -
κομματιάζουμε
με δάχτυλα κοφτερά
μνήματα της γλώσσας.

Νοήματα αναλφάβητα του σώματος.

Που μας γειώνουν στην απουσία πού ψηλαφούμε.
Με την ταχύτητα της ύλης που γίνεται καημός.

Τίμημα αθανασίας
στους ανθισμένους γκρεμούς
που παίζουμε και πέφτουμε πάντοτε.

(Ξυπόλυτοι. Πόδια, χέρια, στήθια. Κοιλιά.
Πλάτη, μασχάλες, λαιμός. Χείλη, γλώσσα, δόντια.
Μάγουλα. Μάτια.)

Στην ανθηρότητα της λήθης
με σάρκα και οστά.

Μετέωρο χώμα.
Λίπασμα καλό.

Παναγιώτης Κερασίδης
-η λέξη, τχ. 183-


ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗ

Ώρα πολλή έφερνε βόλτες πάνω κάτω
παγιδευμένος μέσα στον ίδιο του το χώρο.
Μακάρι να 'ξερε με λέξεις ποιες
αυτή τη μνήμη να την πει,
αλλά του είναι τόσο δύσκολο,
που γύρω του σωρός τσαλακωμένα τα χαρτιά.
Τώρα πηγαίνει στο παράθυρο,
ανάβει ένα τσιγάρο.
Κατακαλόκαιρο, πηχτό τ' απόγευμα,
κι από το δρόμο φτάνουν οι φωνές κι ο θόρυβος.
Ίσως μια μέρα σαν κι αυτή
ξεκίνησε αυτό που εξαιτίας του
βρέθηκε εδώ που είναι τώρα: ένα άδειο δωμάτιο.
Ίσως μια μέρα σαν κι αυτή
ξεκίνησε αυτό που τον κρατάει ακόμη
σε διέγερση μα ζωντανό: η μνήμη της.
Ακόμη και οι μυρωδιές μοιάζουνε ίδιες.
Πάει και κάθεται ξανά, παλεύει με τις λέξεις,
κι εκείνη λες και στέκεται στο πλάι του,
λες και το γέλιο της ακούει στα σεντόνια.
Κι όμως ενώ γράφει τις λέξεις και την κρατάει πάλι αγκαλιά,
ξέρει καλά πως το απόγευμα γλιστράει και φεύγει,
ότι η μέρα αυτή καθώς κι η άλλη απ' το παρελθόν,
δύοντας η βραδιά που μόλις έχει ανατείλει,
θα μοιραστούν την ίδια αδυσώπητη μοίρα.

Francesc Parcerisas
*μτφ: Μαρία Λαϊνά
-Εντευκτήριο, τχ.79-


ΔΥΤΙΚΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ


Χριστόφορος Μηλιώνης
-η λέξη, τχ.3-
ΜΑΝΤΗΣ

...
Χιόνι ο χρόνος σαν σεντόνι
σε σκεπάζει μια στιγμή,
σου χαμογελάει και λιώνει
μένει η αλήθεια σου γυμνή

Μα είν' η μνήμη βάλσαμο σαν τις βροχές του Μάρτη
κι αφήνει τα σημάδια της πάνω στης γης το χάρτη

Σωκράτης Μάλαμας / Γιάννης Μελισσίδης
με τον Σωκράτη Μάλαμα

Ετικέτες μνήμη