παρα-κείμενα

Σάββατο, Δεκεμβρίου 01, 2012

211 ~ επιθυμίες, iv



Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να 'σουν
να μου γνέφεις
απ' τα βαθιά των ημερών

Βύρων Λεοντάρης
-σημειώσεις, τχ.56-


HMITONIO A'

...
Ρωτάς αν θυμάμαι, και λες πως τα πάντα θάναι πάλι σαν πρώτα.
Μεγάλος ο λόγος, — κι' ας μη τον προδώσεις ποτέ.

Θα ήθελα να Σε φιλήσω στα μάτια.
Θα ήθελα να Σε σηκώσω στα χέρια μου σαν απίστευτο θάμα.
Θα ήθελα να Σε κλείσω στο στέρνο μου, σαν εκείνον που είχε φτάσει στο σύνορο και τον πνίγει η λαχτάρα για ό,τι τον έσωσε.
... ...

Νάσος Δετζώρτζης
-Παραλλαγές στο ίδιο θέμα-


ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΓΕΛΑΣ

Να σε βλέπω να γελάς, με τα χέρια να σ' αγγίζω
μαζί σου να ζω μια μέρα ένα χρόνο τρεις βδομάδες
ζωή αντίξοη και ζωή γλυκιά να μοιράζομαι μαζί σου
να σε βρίσκω στο κρεβάτι
στο δωμάτιο όταν ντύνεσαι
με μυρωδιά ποτού
όταν καπνίζεις
όταν ιδρώνεις το καλοκαίρι
ή στον έρωτα όταν κλείνεις
τα αφηρημένα μάτια σου.

Idea Vilariño
*απόδοση: Έλενα Σταγκουράκη
-Το Δέντρο, τχ.189-190


2. «Ω, ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ»

Κάθε νύχτα σκηνοθετούσα το τόλμημά μου. Έμπαινα σ' ένα δωμάτιο όπου κοιμόταν η Ζόγια. Ήταν αργά το απόγευμα. Εκείνη ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ανάμεσα σε μαξιλάρια με  χρώματα λαμπερά σαν αστέρια, φορώντας ένα κομπινεζόν ή μια κοντή νυχτικιά (εδώ, και μόνο εδώ, επιτρεπόταν κάποια παραλλαγή). Καθόμουν δίπλα της κι έπαιρνα το χέρι της στο δικό μου. Τη φιλούσα στα χείλη. Και τότε ερχόταν η στιγμή της μεταμόρφωσης, όπου εκείνη υψωνόταν στον αέρα και χωνόταν πετώντας στην αγκαλιά μου.

Αυτή η Φάτα Μοργκάνα της νύχτας ήταν κάποτε για μένα μια πηγή ενέργειας - μια επανασύνδεση με τις ζωικές δυνάμεις . Όμως τώρα με εξασθένιζε, με έλιωνε. Και καθώς ο ήίος ανέβαινε πάνω από τον ορίζοντα, άρχισα να το λέω από μέσα μου, στην αρχή σαν ψίθυρο τις ώρες της αϋπνίας, κι έπειτα φωναχτά, έξω, στο φως της μέρας: Δεν ήταν αυτή η πρόθεση τους, άρχισα να λέω, κι όμως ακριβώς αυτό έκαναν. Χτύπησαν την επιθυμία μου. Και είναι το μόνο πράγμα που έχω.

Martin Amis
*μτφ: Σταύρος Παπασταύρου
-Ιδιωτικές συναντήσεις-


ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΣΟΥ

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να ’χει κάτι από μένα
Να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να ’μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
Η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
Να ’μαι η πρώτη ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο σου
Κι η τελευταία η γουλιά απ’ το ποτό σου

Ήθελα να ’μαι η αστραπή που σβήνει μες το βλέμμα σου
Πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
Να ’μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
Για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
Όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Παντελής Θαλασσινός / Ηλίας Κατσούλης
με τον συνθέτη

Ετικέτες

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα