παρα-κείμενα

Πρόκειται για ένα πολύ μικροφτιαγμένο σπιτάκι. Ο Τζωρτζ νιώθει συχνά προστατευμένος μέσα στα περιορισμένα του όρια. Δεν υπάρχει αρκετός χώρος εδώ για να νιώσεις μονάχος.

Κι όμως...

Σκεφθείτε δυο ανθρώπους που ζουν μαζί μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, σ' αυτό το μικρό χώρο, να στέκονται δίπλα δίπλα και να μαγειρεύουν στην ίδια μικρή κουζινίτσα, να στριμώχνονται προσπερνώντας ο ένας τον άλλο στη στενή σκάλα, να ξυρίζονται μπροστά στον ίδιο μικρό καθρέφτη του μπάνιου, να σκουντιούνται συνέχεια, να πέφτουν συνέχεια ο ένας πάνω στον άλλο, κατά λάθος ή επίτηδες, άλλοτε μ' αισθησιακή διάθεση, άλλοτε επιθετικά, άλλοτε αδέξια, ανυπόμονα, με θυμό ή με αγάπη — σκεφθείτε πόσο βαθιά, αν και αόρατα, σημάδια πρέπει να έχουν αφήσει παντού πίσω τους. Η είσοδος της κουζίνας είναι υπερβολικά στενή. Δυο άνθρωποι που βιάζονται, μεταφέροντας πιάτα με φαγητό στο χέρι, είναι πολύ εύκολο να συγκρουστούν σ' αυτό το σημείο. Κι είναι εδώ ακριβώς που ο Τζωρτζ, σχεδόν κάθε πρωί, φτάνοντας στον πάτο της σκάλας, έχει την αίσθηση πως βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σε μια απότομη, απόκρημνη άκρη, θαρρείς και το μονοπάτι που κατέβαινε αποκόπηκε από τον όγκο του βουνού και κατρακύλησε στο βάθος της κοιλάδας. Είναι εδώ που ο Τζωρτζ στέκεται ακίνητος και συνειδητοποιεί, με μια αρρωστημένη οξύτητα, και σχεδόν σαν για πρώτη φορά, ότι ο Τζιμ έχει πεθάνει. Είναι νεκρός.

Στέκεται τελείως ακίνητος, σιωπηλός, ή το πολύ πολύ αφήνοντας να του ξεφύγει ένα σύντομο γρύλισμα ζώου, καθώς περιμένει να του περάσει ο νευρικός σπασμός. Μετά μπαίνει στην κουζίνα. Αυτοί οι πρωινοί σπασμοί είναι πολύ επώδυνοι για να τους αντιμετωπίσει κανείς με συναισθηματισμό. Όταν περάσουν, ο Τζωρτζ νιώθει απλώς ανακούφιση. Είναι σαν να απαλλάχτηκε από μια δυνατή κράμπα.