παρα-κείμενα

...εκεί που ανησυχούσε ο Δομένικος και βρισκόταν σε μεγάλο εκνευρισμό, ξάφνου ένα φως αντιφέγγισε μέσα στ' ανοιχτό παράθυρο. Ύστερα κάποιες νότες απ' το λαγούτο της έφτασαν κρουνός μελωδίας στ' αυτιά τους.

—Να την! Να την! έπνιξε στα χείλη του την κραυγή της χαράς του σφίγγοντας το μπράτσο του φίλου του.

Οι νότες κύλησαν εδώ κάτω και πάει να φωτιστεί το μουσικό τους νόημα, γιατί η Μόνικα συνοδεύει το λαγούτο με συρτή φωνή κοντράλτας.

[....] Οι νότες τώρα σε ντο δίεση έφτασαν ολοκάθαρες στ' αυτιά τους. Ασημένιος κρουνός απ' τη σελήνη ξετυλίγεται και ζεστή τώρα η φωνή της γυναίκας στρογγυλεύει τις νότες. Όλα έλαμπαν τότε μαζί του...

Ο Δομένικος μ' ένα μουρμουρητό φανέρωσε την αναστάτωσή του. Σε ποιον απευθύνεται; Στο Θεό απευθύνεται το Te Deum; Την ίδια στιγμή δυνάμωσε τ' ανήσυχο πνεύμα του νερού στην μάταιη πάλη του εκεί κάτω στα βράχια. Ξεσηκώθηκε μακρινός ο άνεμος και βράζει όλη τούτη η νερένια έκταση, τούτο τ' άπιαστο στοιχειό - βράζει, φωτιά κι αγωνία και πάθος κι η θάλασσα.

Όμως τώρα ξεπερνώντας την αγωνία της θάλασσας ξανακούστηκε η γυναικεία φωνή. Τώρα είναι ένας ρυθμός αλλιώτικος στις χορδές. Όχι πια το λα το υγρό. Κάτι το νευρικό, το σπασμωδικό έχουν οι νότες. Όλο συγκοπές κι αγωνία και παράκληση: Μη φεύγεις. Μη φεύγεις!...

Την ίδια στιγμή μια βουή κούφια του νερού έσκασε ξανά εδώ πάνω και γίνηκε ένα σώμα με τη ραγισμένη νότα που κρεμάστηκε μετέωρη στο νοτισμένον αγέρα. Όμως εσύ έφυγες πια. Έφυγες...

—Τέτοια μουσική δεν ξανάκουσα, παραδέχτηκε ο Ντα Σούντζι σκουντώντας τον αποσβολωμένο Δομένικο.

Ο Δομένικος δεν του απαντάει. Έχει πετρώσει εκεί πέρα, μέσα στο φεγγάρι. Σαν να βύζαξε το μαστό της σελήνης κι απόμεινε εκεί δα μαρμαρωμένος και μαγεμένος. Βυζαίνει άπληστα η ψυχή του την ομορφιά και τον πόνο της μουσικής ψυχής. Η ελπίδα του φλερτούρισε όμως την ίδια στιγμή τη χαρά τη διώχνει η ανησυχία.

—Για ποιον είναι η μουσική; Ερωτική είναι! Μήπως είναι κανένας άλλος στη μέση, Θεέ μου! Τούτη η υποψία τον αναστάτωσε.