παρα-κείμενα

Κυριακή, Ιουνίου 16, 2013

223 ~ έρωτας, vi



Έρωτα, α θες ναν τα 'χωμε καλά,
στο σπήτι μου να μη ματαπατήσης.

Ανδρέας Λασκαράτος


ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Ω τρυφερώτατ' Έρωτα,
Γλυκύ ψυχής μου πάθος,
Θνητός δεν έχει λάθος
Εσέ να προσκυνάη.
Εσύ στιγμή να λείψης
Μαραίνεται όλη η φύση
Νεκρώνει πάσα χτίσι,
Το παν διαλύεται, σβυεί.
Το δυνατό σου χέρι
Νομοθετάει, μορφώνει,
Τον κόσμον εμψυχώνει,
Κινεί και κυβερνάει.
Εσύ 'σαι που λαμπρύνεις
Των ουρανών τους θόλους
Με τους αχτινοβόλους
Αστέρες φωτεινούς.
Της θάλασσας τα βάθη
Μακρυά οχ τ' εσέ δε μνήσκουν
Και οι στεριές ευρίσκουν
Ζωής αναπνοή.
Οχ τ'εσέν' της γης η όψι
Παντού κατοικημένη,
Βλαστίζει στολισμένη
Με λογιαστή θωριά.
Τα πάντα ζιουν και είναι
Στη δύναμί σου μόνη,
Κι' ο κόσμος ξανανειώνει
Με κύκλο σταθερό.
Στην προσταγή σου νοιώθει
Μαλακωμένο στήθος,
Το ανήμερό της ήθος
Η Τίγρι απαρατάει.
Τ' αρπαχτικό Γεράκι,
Το αθώο Περιστέρι,
Με το γλυκό τους ταίρι
Συζιούν μες στη φωλιά.
Του Έρωτα η φλόγα
Είναι παντού χυμένη,
Κι η φύση ερωτεμένη
Τον Έρωτα αντηχάει.
Ω τρυφερώτατ' Έρωτα,
Της φύσης όλης πάθος,
Θνητός δεν έχει λάθος
Εσέ να προσκυνή.

Ιωάννης Βηλαράς
-Ανθολογία Νεοελληνικής Ποιήσεως 1708-1971
του Σπύρου Κοκκίνη-


[ΚΑΘΟΝΤΟΥΣΑΝ, ΤΟ ΤΣΑΪ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑΝ ΠΙΕΙ]

Καθόντουσαν, το τσάι τους είχαν πιει
Και πιάσαν για τον έρωτα ομιλίες.
Ήταν καμπόσοι κύριοι αισθητικοί
Και κάτι αβρές κι ευαίσθητες κυρίες.

Πως πρέπει ν' αγαπούν πλατωνικά
Ο αδύνατος γερο-αυλικός φωνάζει.
Χαμογελά η κυρά του ειρωνικά,
Κι όμως με πόνο βαριαναστενάζει.

Το στόμα ανοίγει ο πάστορας φαρδύ:
Βαθιά δεν πρέπει ο έρωτας ν' αγγίζει.
Η υγεία μας προς αλλιώς θε να φθαρεί.
Κι η δεσποινίς «πώς τάχα;» ψιθυρίζει.

Λέει κι η κοντέσα μελαγχολική:
Αχ ο έρωτας είναι ένα πάθος μόνο!
Και δίνει με μια χάρη ευγενική
Ένα φλιτζάνι τσάι στον κυρ Βαρώνο.

Μία θέση ήταν ακόμα εκεί αδειανή,
Δεν ήσουν συ, λατρεία μου, να καθίσεις.
Πόσο γλυκά μπορούσες, φως μου εσύ,
Για τη δικιά σου αγάπη να μιλήσεις!

Heinrich Heine
*μτφ: Λέων Κουκούλας
-Χάινε, μεταφράσεις ποιημάτων του -


ΤΙ ΘΕΛΕΙ Η ΚΥΡΙΑ ΦΡΙΜΑΝ

«Ορίστε μας», σκέφτηκε, «άντε τώρα ν' αποδείξεις πως υπάρχει θεός, δικαιοσύνη, αλήθεια, συνέπεια και συνέχεια, αιτία και αιτιατό. Άντε ν' αποδείξεις πως είσαι ένας λογικός άνθρωπος που ξέρει γιατί ζει — και γιατί όχι -- γιατί πεθαίνει.» Έπεσε με τα μούτρα στο κρεβάτι και το μόνο που πρόφτασε να σκεφτεί ήταν: «Να της πάρω αύριο ένα τριαντάφυλλο... Θα καταλάβει...»

Την άλλη μέρα το πρωί είχε ένα κέφι απερίγραπτο. Το μεθυσμένο στράτευμά του ξαναγύρισε πειθαρχικά στους λόχους του, κάπως ντροπιασμένο, κι άρχισε μάλιστα να κάνει φανταχτερούς σχηματισμούς, άλλοτε ποιητικούς άλλοτε φιλοσοφικούς. Μερικές μάλιστα λέξεις πήραν προαγωγή, λέξεις όπως «αγάπη», «τρυφερότητα», «λαμπερά μάτια», κι άλλες πάλι υποβιβάστηκαν όπως «συμπερασματικά καταλήγω», ή προτάσεις όπως «η γνώμη αυτή δεν αποτελεί απαραίτητα και την τελική κρίση»... Αισθανόταν ερωτευμένος και ικανός για όλα. Όμως και η κυρία Φρίμαν το ίδιο αισθανόταν στο δωμάτιό της. Κι αυτή ήταν ερωτευμένη κι έτοιμη για όλα.

Ο καθένας τους μέσα στην αγάπη που τον κυρίευε κατά κύματα και του έφερνε πυρετό, λέω ο καθένας τους, στη φλογερή του επιθυμία να κατασπαράξει τον αγαπημένο του, να τον καταπιεί, να τον έχει ολότελα δικό του, να τον βάλει στην τσέπη του, στην καρδιά του, στο στόμα του, να τον μεταμοσχεύσει και να τον κάνει τρίτο χέρι, τρίτο πόδι, τρίτο νεφρό, λέω ο καθένας τους μέσα σ' αυτό το πάθος, ετοίμαζε προσεκτικά την πανοπλία του, φορούσε τα σιδερένια χειρόκτιά του, έβαζε την περικεφαλαία του, τα φτερά του, υπολόγιζε τις κινήσεις του, έτσι όπως θα συναντούσε τον πολυαγαπημένο εχθρό του στον περίβολο του πανεπιστημίου, με το κοντό γκαζόν που το ξυρίζουν με μανία και ποτέ δε βγάζει λουλούδια, ποτέ δε μεγαλώνει, λέω, ο καθένας τους σκεπτόταν τη στιγμή που θα χτυπούσε νευρικά η καρδιά του και θα αισθανόταν κάτι σαν λιγούρα κι αμέσως θ' άρχιζε η μονομαχία μ' ελαφρά χτυπήματα του σπαθιού, χωρίς πρόθεση τραυματισμού ή μάλιστα νίκης, έτσι φιλικά, έτσι σαν να έδινε ο ένας στον άλλο κουράγιο για μια αναίμακτη συνάντηση.

Πέτρος Αμπατζόγλου
-Τι θέλει η κυρία Φρίμαν-


ΕΠΕΣΕ ΕΡΩΤΑΣ

Είπα δε θέλω άλλο αίσθημα βαρύ,
άσπρο και μαύρο κάνουν γκρι
κι έχω μια θλίψη
γιατί είν' ο έρωτας μια πράξη τολμηρή
κι άντε να βρει καιρό η καρδιά να καταλήξει

Κάτι βδομάδες γυροφέρνω και μπορεί
η αυτοάμυνα να μ' έχει εγκαταλείψει
Κι αφού μπερδεύτηκα και σ' ερωτεύτηκα
πάμε ξανά για τ' ανεμοδαρμένα ύψη

Σταμάτης Κραουνάκης
- με τον Κώστα Μακεδόνα

Ετικέτες

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα