παρα-κείμενα
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 07, 2014
236 ~ αναμνήσεις, iv
Μη λογαριάζεις παραπάνω,
μην αντιστέκεσαι
με τη θύμηση των περασμένων'
κάλεσε μόνο, για το δρόμο της ψυχής σου,
το πρωινό, δεκάξη χρονώ σαν ήσουν
στο νησί σου ένα καλοκαίρι
Δ. Αντωνίου
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ
Τι είναι αυτό
που θυμάμαι
από σένα;
Σε ποια θερμοκρασία;
Με ποιο ρούχο;
Ποια μέρα;
Σε ποια κίνηση;
Ή ακίνητη;
Σε ποια στάση;
Σε ποιο δωμάτιο;
Με τι χτένισμα;
Με τι καιρό;
Με πόσο φως;
Με πόσο σκοτάδι;
Με ήχο τι;
Με συνοδεία;
Μόνη;
Στη σκάλα;
Στο δρόμο;
Φθινόπωρο;
Νέα;
Ώριμη;
Καπνίστρια;
Μη καπνίστρια;
Ονειροπόλα;
Λυπημένη;
Τα μάτια;
Τα χέρια;
Ένα στίχο;
Το κοινότοπο;
Το εξαιρετικό;
σε θυμάμαι
με τρόπο παρατατικό
σε θυμάμαι
συλλαβιστά με μιαν ανάσα
σε θυμάμαι
όχι σαν πρόσωπο
όχι περίγραμμα όχι σαν σχήμα
σε θυμάμαι σαν ανάμνηση
σαν αισθητικό γεγονός
Γιάννης Ευσταθιάδης
-Άρση βαρών-
ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Οι αναμνήσεις, αυτές οι μακρόσυρτες σκιές
του εφήμερου κορμιού μας,
αυτά τα κατάλοιπα θανάτου
που αφήνουμε ζώντας,
οι αλγεινές αναμνήσεις που δε σβήνουν,
να που ήδη προβάλλουν:
βουβά και μελαγχολικά
φαντάσματα μ' έναν πένθιμο άνεμο μα τα σείει.
Κι εσύ δεν είσαι πια παρά μια ανάμνηση.
Στη μνήμη μου για πάντα έχεις περάσει.
Τώρα ναι, γίνεται να πω
ότι μού ανήκεις
και ότι κάτι συνέβη μεταξύ μας
αμετάκλητα.
Τέλειωσαν όλα τόσο γρήγορα!
Ταχύτατος και ανάλαφρος
μας πρόλαβε ο χρόνος.
Με φευγαλέες στιγμές έπλεξε μια ιστορία
που έκλεισε κι ήταν τόσο θλιβερή.
Έπρεπε να το ξέρουμε ότι ο έρωτας
καίει τη ζωή, φτερά βάζει στον χρόνο.
Vincenzo Cardarelli
*μτφ: Κάρολος Τσίζεκ - Μαρία Καραγιάννη
-Ο σαλτιμπάγκος της ψυχής μου-
[ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ]
17 Ιανουαρίου '93
Συχνά σκέπτομαι πως από την τελευταία μου σχέση που τέλειωσε οι μόνες σχεδόν αναμνήσεις που έχω είναι οι ίδιες μου οι ονειροπολήσεις. Θυμάμαι τη γωνιά του δρόμου όπου είχα σκεφτεί ότι θα ήταν δυνατόν να συναντηθούμε. Θυμάμαι ότι θα είχαμε κοιταχτεί στα μάτια. Άπειρες φορές η ίδια σκηνή. Η πραγματικότητα των ονειροπολήσεών μου.
Αν και όχι ότι όλ' αυτά σημαίνουν τίποτα πια.
Νανά Ησαΐα
-Οδός Πανός, τχ. 67-68
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ
Ποτέ μην κλαις για κάτι που περνά
αν τα λουλούδια πεθαίνουν το άρωμα μένει
Ποτέ μην κλαις για αγάπη που δε ζει
η θύμησή της βαθιά στην καρδιά πάντα ζει
Ποτέ μην κλαις για κάτι που περνά
Μέσ' στην ψυχή μας οι λύπες ανάμνηση μένουν
Τάκης Μωράκης / Κώστας Κοφινιώτης
- με τον Γιώργο Νταλάρα και με με το Τρίο Κιτάρα στην πρώτη εκτέλεση
- με τον Γιώργο Νταλάρα και με με το Τρίο Κιτάρα στην πρώτη εκτέλεση
Ετικέτες αναμνήσεις
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα