παρα-κείμενα

Τετάρτη, Μαΐου 09, 2007

66 ~ καράβια, ii



 Να δω δε θέλω το καράβι που σε παίρνει

 Jose Maria Alvarez
*Μτφ: Ηλίας Ματθαίου

Image Hosted by ImageShack.us
ΚΑΘΑΡΗ, ΑΝΩΝΥΜΗ ΝΥΧΤΑ

Όταν το σκοτάδι αγγίξει τα μαλλιά σου
θέλω να στέκομαι ακόμη εδώ
στον άγριο βράχο.
Θέλω να κοιτάζω τ' αστέρια,
πώς πλησιάζουν πάλλοντας,
και τα κινούμενα φώτα των μακρινών καραβιών.

Caj Westerberg
* Απόδοση: Mαρία Μαρτζούκου
-Δώδεκα Φινλανδοί ποιητές-

Image Hosted by ImageShack.us
ΤΑ ΠΛΟΙΑ

...φθάνουν και πλέουν στα δικά μας τα νερά,
σαν οπτασίες άυλες, σαν όνειρα,

με τις πολύχρωμες σημαίες ανοιγμένες,
και στους δικούς μας τους στενόχωρους λιμένες

δεν σταματούν. Ήρεμα, μεγαλοπρεπώς,
απομακρύνονται και φεύγουν δια παντός,

δόξα στην πλώρη τους και άνεμος στην πρύμνη,
κι από το πέρασμά τους τίποτα δεν μένει,

μόνο ένας ήχος νοερός σαν μουσική
που στην ανάμνηση μας μέσα κατοικεί.

Διονύσης Καψάλης
-Στον τάφο του Καβάφη-

Image Hosted by ImageShack.us
...Το τελευταίο καράβι που έφευγε από τον Πόρο για τον Πειραιά. Το πέρασμά του. Ήταν n μαγικότερη στιγμή της ημέρας. Μετά το σφύριγμά του ένιωθα ότι τελειώνουν όλα. Η επικοινωνία τελείωνε. Ήξερα ότι η μαγεία τελείωνε, ότι είναι ένα πράγμα που δεν διαρκεί. Το καράβι έχει φύγει κι εσύ έχεις μείνει πίσω. Και όταν υπάρχει μεγάλος ορίζοντας κρατάει ώρα ο αποχωρισμός. Αυτό με μαρκάρησε. Και σε αυτην την εικόνα χρωστάω το στίχο «την ώρα που σιδέρωνε, της ήρθε πως ξημέρωνε και σφύριζε καράβι» από το «Σίδερο». Μετά τόσα χρόνια, τώρα αποτύπωσα αυτό το συναίσθημα...

Λίνα Νικολακοπούλου
-από συνέντευξη στο DNA-

Image Hosted by ImageShack.us
ΚΑΡΑΒΙΑ ΑΛΗΤΕΣ

Καράβια αλήτες μας σφύριξαν κάτι,
μας είπαν ελάτε, μας κλείσαν το μάτι.
Μπροστά μας περνάνε, μα δε σταματάνε -
τα άσπρα πανιά τους δεν ήταν για μας.

Μάνος Λοΐζος / Φώντας Λάδης
(με τον Γιάννη Πουλόπουλο)

Ετικέτες ,

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα