παρα-κείμενα
Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007
71 ~ ο χρόνος, ii
Είναι δύσκολη υπόθεση
αυτή με τον χρόνο
Αλέξης Σταμάτης
ΕΡΓΑΤΗΣ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Kαθώς εργάζονταν το σχήμα,
εργάτης σε υαλουργείο,
κατάλαβε πολύ καλά τον έρωτα
για την ύλη,
όπου φυσούσε την πνοή του.
Kάποτε κρύσταλλο, κάποιο μαργαριτάρι,
φίλντισι, πολύτιμο ελεφαντοκόκκαλο
ή οπάλι με χρώματα ομίχλης
προς το κυανό.
Όλ' αυτά ύλη, που γινόταν σχήμα,
σχήμα ερωτικό, για ό,τι υπάρχει
μέσ' στο χρόνο.
Tο σχήμα, δοχείο του χρόνου,
ερωτικό τον περιέβαλε,
προσφορά στο χρόνο,
προσδοκία και δέξιμο μαζύ,
αγκάλιασμα στου χρόνου τη μορφή,
το σχήμα που σχημάτιζε ειδικό,
δικής του σημασίας,
δική του φαντασία.
Όμως καθώς το σχήμα έψαυε
τελειωμένο, ύστερα, το υλικό του χέρι,
κατάλαβε του χρόνου την υλικότητα'
καθώς το χέρι το δικό του
και το σχήμα μαζύ,
και το πολύτιμο ερωτικό υλικό
γινόταν διάφανη έννοια του χρόνου.
Όλα μαζύ.
Iδίως ο εαυτός του.
Ζωή Καρέλη
-Με φώτα ερήμου-
ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Ο Χρόνος
έχει το χρώμα της νύχτας,
μιας γαλήνιας νύχτας.
Πάνω από πελώρια φεγγάρια,
η Αιωνιότητα
στάθηκε ακίνητη στις δώδεκα.
Κι ο Χρόνος κοιμήθηκε
για πάντα στον πύργο του.
Μας ξεγελούν όλα τα ρολόγια.
Ο Χρόνος έχει κιόλας
ορίζοντες
Federico García Lorca
-Σουίτες-
* απόδοση: Kώστας Ζαρούκας
V
Ανατομικά ο Χρόνος παρουσιάζει τα εξής φαινόμενα. Στην αρχή φανερώνεται ένας μολυβένιος ουρανός. Οι αρτηρίες των ωκεανών φωτίζονται εκτυφλωτικά. Μαύρα πουλιά οι περιφερόμενοι αναστεναγμοί. Σκιές οι θλίψεις των νεκρών. Το χρώμα γίνεται βαθυπράσινο. Μιά κόκκινη κηλίδα από αίμα στο βάθος μεγαλώνει. Μιά κραυγή. Το σχήμα εξαφανίζεται. Και μένει τέλος η απορία των καθηγητών μπροστά σε μία κατάμαυρη πλάκα ακτινογραφίας. Ο σκελετός του Χρόνου δεν έχει φύλο. Είναι άντρας και γυναίκα μαζί.
Μάνος Χατζιδάκις
-Ανασκαφές στο Ζυγό-
ΤΟ ΚΥΜΑ
Εκείνος που ακούμπησε
στην κουπαστή του πόνου
και μες την φλέβα έκρυψε
του πόθου τα φιλιά
ποτέ του δε λογάριασε
τα δόκανα του χρόνου
κι από το χάρτη έσβησε
λιμάνια και στεριά
Λένα Πλάτωνος / Θεόδωρος Ποάλας
(με την Μαρία Φαραντούρη)
Ετικέτες χρόνος
6 Comments:
αργά τη νύχτα η Δηιδάμεια
κατέβαινε από το αέτωμα.
Κουρασμένη από τους τουρίστες
έκανε το ζεστό λουτρό της και μετά
ώρα πολλή μπροστά στον καθρέφτη
χτένιζε τα χρυσά μαλλιά της.
Η ομορφιά της ήταν για πάντα
σταματημένη μες στο χρόνο»
Είναι η αρχή του ποιήματος του Γιώργη Παυλόπουλου,
που διάλεξα για σχόλιο στις περί χρόνου επιλογές σου…
Είναι μια άλλη διάσταση στο όλο θέμα οι έντεχνες υπερβάσεις του Παυλόπουλου: με την πρώτη η ΔΙΗΔΑΜΕΙΑ επαναφέρεται στη ζωή και αποχτάει ανθρώπινη υπόσταση, γίνεται πρόσωπο καθημερινό. Με τη δεύτερη αισθάνεται τον εαυτό της όχι μόνο αντικείμενο του πόθου του Κενταύρου (σύμφωνα με το γνωστό σύμπλεγμα) αλλά του ίδιου του τεχνίτη – γιατί όχι και του ίδιου του ποιητή… Πρόκειται για μια ταύτιση ΥΠΕΡ- χρονική που η αφετηρία της δεν είναι μόνο ψυχολογική αλλά και αισθητική: ο καλλιτέχνης για να είναι δια-χρονικός πρέπει να ταυτίζεται, να μπαίνει όπως λέμε στο πετσί του χρόνου που πλάθει για να στήσει την ιστορία του…. (η συνέχεια επί του ποιήματος…)
για την αντιγραφή
with a ukulele
κατά e-κόσμο: κ ART ά SOS e-mail: flying_libido@yahoo.gr
in MEDIAS Res 69 Χρυσηίδες Ρέμβης στο
www.afterzed.gr/kartasos
όπου λέξεις παντογνώστριες, με εικόνες μεταξένιων συνειρμών
σέρνουν λυρικό χορό πάνω στην ελάχιστη πραγματικότητα στίχων
Στον χρόνο Ι με ένα ποίημά του είχα ξεκινήσει.
Προτείνω το τεύχος 153/154 του Δέντρου που είναι αφιερωμένο στον Χρόνο. "Στα κείμενα, στο βίωμα, στην Τέχνη" όπως γράφει ο υπότιτλος του αφιερώματος. Θ' αντλήσω και από αυτό κομμάτια για τον Χρόνο ΙΙΙ.
Σ' ευχαριστώ για τις παρεμβάσεις σου και για την τιμή που ποιείς στους συναδέλφους σου. Ωστόσο, θα ήθελα να σε παρακαλέσω να μας γράψεις κάτι για τον Χρόνο, από τη δική σου ποίηση.
Ζητάω πολλά;
όταν σ’ όλες τις Χρυσηίδες Ρέμβης άμεσα ή έμμεσα
ο καπνός που «αναθρώσκει»
είναι μια νοσταλγία για έναν χαμένο χρόνο…
Αφού όμως το ζητάς, αφιερώνω, για να εμπλουτίσω το θέμα
αποσπάσματα από 35η 20η και 13η Χρυσηίδα:
«πήγαινες γυρεύοντας το ρου της νοσταλγίας
στην αμφίσημη ρανίδα του ποιήματος
μακριά απ’ τα διαλαλήματα του ανέμου
γυμνός απ’ αστραπή και έμπνευση
μ’ ένα μελίσσι χρώματα πετροκότσυφες
στην κάθε σου φαρέτρα….
μπορεί να ξημερώνει Κυριακή
το ραδιόφωνο σε χαμηλή ένταση
οι κουβέρτες ξέστρωτες, τα ρούχα πεταμένα καταγής
μετράς την κάθε λέξη
ζυγιάζοντας στα δάχτυλα
απρόσωπες σημασίες απ’ όνειρα…
να σηκωθεί η φούστα σου στης μοίρας μου το δρόμο
να γδύνεσαι χαμόγελα και λάγνα σαγαπώ
για να ψηλώνω ως τα κατάρτια του ουρανού
όπου παραμονεύει το αειπάρθενο φιλί σου-
αιωνόβια προσμονή σαν αγιασμός στα μάτια….
όμαιμος σ’ ένα αμίλητο κορμί
ως τα πλάτη ηχηρών ανέμων
στο ίδιο μήκος χρώματος με την ορμή των στίχων
στην προσωματική περίοδο του ποιήματος:
ακόρεστη δίψα ανάμνησης χρωμάτων
νοσταλγία που αποφανατίστηκε
άνοιξες διάπλατα λέξεις πόδια κλαδιά
μαινάδα αμέτρητες φορές και ποίημα μία…..
για την αποσπασματική αντιγραφή
with a ukulele
κατά e-κόσμο: κ ART ά SOS e-mail: flying_libido@yahoo.gr
in MEDIAS Res 69 Χρυσηίδες Ρέμβης στο
www.afterzed.gr/kartasos
όπου λέξεις παντογνώστριες, με εικόνες μεταξένιων συνειρμών
σέρνουν λυρικό χορό πάνω στην ελάχιστη πραγματικότητα στίχων
Μια ζαφειρένια θάλασσα κάτω απ' τις άσπρες φτερούγες σου.
Κυματισμοί που δροσίζουν το καλοκαίρι μας.
Κατερίνα
Υ.Γ.Στο ταξιδεύοντας δεν παίρνει το μήνυμα
Πριν έρθεις δεν είχα δισταγμούς. Τώρα αναρωτιέμαι μήπως κάνω λάθος επιλογή, μήπως ο ποιητής άλλο είχε στο νου του όταν έγραφε το ποίημά του, κι εγώ δεν πιάνω σωστά το σήμα του.
Π.χ., για τον ΄"χρόνο" σκεπτόμουν το "Έρχεσαι από μακρινούς ορίζοντες". Θα ήταν σωστή επιλογή;
Aν ναι, καιρό έχουμε να σε δούμε στα μέρη μας. Και θυμάμαι πάντα αυτό που οφείλω. Τα τραγούδια είναι έτοιμα και περιμένουν να ταξιδέψουν.
Αν όχι, καλώς όρισες άλλη Κατερίνα.
(οπότε, Κ.-Ε. 3-3)
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα