παρα-κείμενα

... και Χριστούγεννα 2006

REVERSIBILITAT ή
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΖΑΛΤΣΜΠΟΥΡΓΚ

...Ανοίγω το πάράθυρο στο παγωμένο πρωινό' σπίτια ακόμη σκοτεινά' αέρας ήδη ξένος απ' την όσφρηση.
Αργά οπισθοβατώ κι εγώ προς το κρεβάτι
Ένα μικρό τρανζίστορ μεταδίδει κάλαντα (πολυφωνίες παιδικές και χάλκινα πνευστά).
Με ένδυμα του Βορρά, εν τέλει (πλατύγυρο καπέλο και κασκόλ)
φτάνουμε από τα σκαλοπάτια - χθες το βράδυ - στην υποδοχή.
Η πανδοχέας υποκλίνεται ευγενικά. Νεότερη έπαιζε άρπα,
τώρα απλώνει το δεξί της χέρι (σε αθέατες χορδές) και παίρνει το κλειδί.

Το ρεστοράν ευφραίνεται κατάμεστο.
Βλέπουν την πλάτη μου οι θαμώνες καθώς περνώ την είσοδο.
Αφήνω αμέσως το μικρό μου φιλοδώρημα γνέφοντας για καφέ.
Παραμονή των Χριστουγέννων. Εισπράττω ευχές αγνώστων...

Κώστας Μαυρουδής
-η λέξη, τ.183-


ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Στο κέντρο του αγρού ένας Αμνός
κι απ' την αρσενική καρδιά του το διανοητικό αίμα αναβλύζει, αναβλύζει, όλο αναβλύζει
για να γεμίσει το ποτήρι που είναι τώρα ποίημα, ακινησία
που προς αυτήν η πομπή πηγαίνει βουβαμένη
απ' τη μουσική του κόσμου σαν κάτι να την τραβάει να επιστρέψει.

Τον είχα ξεχάσει Αυτόν.
Το φαρμακερό πράσινο επιστρέφει
λόγχες του Ελοχίμ
κόβουν τις πληγές της νοσταλγίας σε τραγούδι.

Κι απ' αυτό το άνοιγμα στο αίμα μια γυναίκα
στο κέντρο του αγρού διαταράσσει τη γυμνότητα
που φοβόμαστε ν' αγγίξουμε αλλά μας ρούφαγε μέσα της εκείν' η λαγνεία
(γιατί ο Έρωτας έχει διαταγές άλλες μέσα στις διαταγές)
τα στήθη της στάζοντας λυτρωτικά γάλα στη δίψα του χεριού
η μήτρα της η θήκη της καρδιάς στη διανοητική ορμή,

λυσσάει εκεί
στα ακρότατα του Βρέφους.
Αυτές είναι οι επίφοβες φάσεις του ερυθρού.
Την είχα ξεχάσει αυτή.
Που προς Αυτήν η πομπή έρχεται.
Φρέσκο το πρωινό ξεσπάει και τους διασχίζει
οι ερωτικοί στίχοι ξεθωριάζουν. Προσκυνητές
με τα εμβλήματα της σεξουαλικής αγωνίας,
τους αμφορείς του πόθου, τα σχοινιά της δύναμης,
οι βασιλιάδες και οι βασίλισσες
διασχίζοντας το πράσινο έρχονται στο Βρέφος.
Είχα ξεχάσει τον Αμνό.

Κι είδα μια γυναίκα εκεί που έψαχνα γι' Αυτόν
ένα θηρίο πληγωμένο στη νυφική παστάδα απ' όπου έρεε

ο Έρωτας κρουνός.

Robert Duncan
-Σύγρονοι Αμερικανοί Ποιητές-
*μτφ: Κατεριίνα Αγγελάκη-Ρουκ


ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα, κι ό,τι αρχίζω μού πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά
και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
σε άλλον αμνό.
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θάναι ξανά

Χριστούγεννα, τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
να 'ναι ανοιχτό
ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα, χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά

Χρόνια πολλά
χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια

Φοίβος Δεληβοριάς

Ετικέτες Ι.Σ.Μ.-φωτ. 2, Χριστούγεννα