παρα-κείμενα
Δευτέρα, Ιανουαρίου 28, 2013
214 ~ πόλεις, iii
ο νους μου πάει έτσι τυχαία
στην Ξάνθη ή στην Κομοτηνή
πόλεις που ούτε καν τις ξέρω
μα που μπορώ να φανταστώ τη θλίψη τους
Γιάννης Ευσταθιάδης
...
ακούω πάντα να με φωνάζεις μες στο πλήθος
ανεβαίνω τη Φιλελλήνων λαχανιαστά
το σημερινό κρύο και τι δε μου θυμίζει
κι όμως την πόλη αυτή εγώ την έχω φτιάξει
εγώ έκοψα σε χαρτί τα ανθρωπάκια της
εγώ ζωγράφισα σειρές τις πολυκατοικίες
οριζόντιους και κάθετους τους δρόμους
δεν έχει μυστικά για μένα μου ανήκει
την καταστρέφω την ξεσκίζω
κλεισμένος μέσα σε ασανσέρ
κυνηγημένος σε δημόσια ουρητήρια
κι ύστερα κτυπώ τις διάτρητες καρτέλες
κι ανεβαίνω με τον καπνό
από τις πρωινές καμινάδες των εργοστασίων
φεύγω απ' την αγκαλιά σου και χάνομαι μακριά
α κι αυτές οι πλατείες να μην ήταν οι ίδιες
κι οι δρόμοι να μην τους είχα τόσο συνηθίσει
τόσο πολύ διασχίσει πάνω-κάτω
οι βραδιές να μην ήταν τόσο γεμάτες
μ' επιτραπέζια παιχνίδια
η ζωή να μην ήταν τριμμένη
με τόση γομολάστιχα
Γιάννης Ευσταθιάδης
-Τα ασπρόμαυρα-
Η ΑΠΟΥΣΙΑ
...
Ω πόλεις πόλεων πολλών κειμήλια
Πόλεις ενθύμια τυλιγμένα τους πόθους μας
Πόλεις πρώιμες το πρωί
Και όψιμες από μίαν άποψη
Πόλεις ισχυρές σα χήρες
Πόλεις εσώτερες σαν κότερα
Απορφανισμένες απ' όλους τους χτιστάδες τους
Τους διανοητές και τα φαντάσματά τους.
Paul Eluard
*μτφ: Γιώργος Κεντρωτής
-Οροπέδιο, τχ. 6-
ΤΟΠΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΠΟΛΗΣ-ΦΑΝΤΑΣΜΑ
Πριν κοιμηθώ, η πόλη, πάλι
...
Μα δεν υπάρχει πια τίποτα, ούτε φωνή, ούτε κίνηση, ούτε απόμακρος θόρυβος' ούτε το παραμικρό διακριτό περίγραμμα που να αποκαλύπτει κάποιες διαφορές, κάποια προεξοχή των διαδοχικών επιπέδων όλου αυτού του όγκου από σπίτια, παλάτια, λεωφόρους. Η ομίχλη που αυξάνει, πιο πυκνή από στιγμή σε στιγμή, έχει ήδη πνίξει την πόλη μέσα στην υαλώδη μάζα της, έχει ακινητοποιήσει τα πάντα, όλα έχουν σβήσει.
Πριν κοιμηθώ, επιμένοντας όμως ακόμη, η νεκρή πόλη...
Να. Είμαι μόνος. Είναι αργά. Αγρυπνώ. Τελευταίος φρουρός μετά τη βροχή, μετά τη φωτιά, μετά τον πόλεμο, ακούω ακόμη μέσα από ατέλειωτα στρώματα λευκού πάγου τους ανεπαίσθητους απόντες ήχους: τελευταία τριξίματα των πυρπολημένων τειχών, στάχτη ή σκόνη ρέουσα από μια χαραγματιά σε λεπτό δίχτυ, νερό που στάζει στον πυθμένα μιας αποθήκης με ραγισμένο θόλο, μια πέτρα που αποσπάται απ' την καταστραμμένη πρόσοψη ενός μνημειακού κτιρίου, κατρακυλά αναπηδώντας στις προεξοχές των γείσων και κυλά στο έδαφος ανάμεσα στις άλλες πέτρες.
Μα δεν υπάρχει πια τίποτα, ούτε κτύπημα, ούτε τρίξιμο, ούτε απόμακροι θόρυβοι, ούτε το παραμικρό ακόμα περίγραμμα, πριν κοιμηθώ.
Πριν κοιμηθώ, η πόλη ακόμη μια φορά ορθώνεται...
Alain Robbe-Grillet
*απόδοση: Άννα Παπαδάκη
-Το Δέντρο, τχ. 33/1983-
ΑΘΗΝΑ '78
Περπατώ μέσ' στους δρόμους της Αθήνας ξανά
τις βραδιές της και τα δειλινά
κι όσα γύρω μου βλέπω τα γνωρίζω καλά
κι όμως το νιώθω αλλάξαν πολλά.
Περπατάς μέσ' στους δρόμους της Αθήνας κι εσύ
μιας Αθήνας που πια μας μισεί
στους πολλούς άλλος ένας δε σε ξέρει κανένας
κι ούτε ξέρεις κανέναν κι εσύ
Περπατάμε στους δρόμους κι η ζωή μας κυλά
όμως έχουμε μάθει καλά
πως αλλάζουμε όλοι όπως αλλάζει κι η πόλη
όπως αλλάξαν στις μέρες μας πολλά.
Λουκιανός Κηλαηδόνης
Ετικέτες πόλεις
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα