παρα-κείμενα

Καμμία ευτυχία
δεν μένει αιωνία,
δεν μένει αναλλοίωτη'
αφήτε με φροντίδες,
και φόβοι και ελπίδες,
και πόθοι ατελείωτοι!

Παναγιώτης Σούτσος


Η ΕΥΤΥΧΙΑ

Καθόμαστε σαν πάντα οι δύο
βράδι στο σπίτι' αντικρυνά της
εγώ γυρμένος στο βιβλίο,
σκυμμένη εκείνη στη δουλειά της.

Και το βιβλίο είτανε στίχοι,
ψυχή από λάμψη και αρμονία'
έτσι εκεί τ' άνοιξα στην τύχη,
και να τι διάβασα: "Ευτυχία!"

Λουλούδι σε ποια χώρ' ανθίζεις;
σε ποιο γιαλό, μαργαριτάρι;
Aστέρι, ποιες μεριές φωτίζεις,
και ποιες καρδιές, ουράνια χάρη;

Πού, Χερουβείμ, φτερά διπλώνεις;
Νεράιδα πού δροσολογιέσαι;
Eίσαι διαμάντι και δε λυώνεις
ή καταχνιά είσαι και σκορπιέσαι;

Άδης, παράδεισος σε κρύβει;
στον κόσμο ή στην ερημία,
μέσ' σε παλάτι ή σε καλύβι,
πες μου, πού βρίσκεσ', Ευτυχία;

Δίχως τα μάτια απ' τη δουλειά της
να τα σηκώση, ε δ ώ! αποκρίθη'
τρεμουλιαστή με τη λαλιά της
μια μουσική στο σπίτι εχύθη.

Κι ένα καρδιόχτυπο με πιάνει,
κι αμίλητη λαχτάρα αιφνίδια,
γιατί πως άκουσα μου εφάνη
την Ευτυχία, την ίδια.

Κωστής Παλαμάς
-Άπαντα, τμ.1-


ΕΥΤΥΧΙΑ

Τόσο νωρίς που είναι σχεδόν σκοτάδι ακόμα έξω.
Βρίσκομαι κοντά στο παράθυρο με καφέ,
και τα συνηθισμένα που περνάνε
για σκέψεις νωρίς το πρωί.

Όταν βλέπω το αγόρι και το φίλο του
ν' ανηφορίζουν το δρόμο
για να μοιράσουν την εφημερίδα.

Φορούν καπέλα και πουλόβερ,
και το ένα αγόρι έχει μια τσάντα περασμένη στον ώμο του.
Είναι τόσο ευτυχισμένα
δε λένε τίποτε, αυτά τα αγόρια.

Νομίζω πως, αν μπορούσαν, θα έπιανε ο ένας
το χέρι του άλλου.
Είναι νωρίς το πρωί,
και κάνουν αυτό το πράγμα μαζί.

Πλησιάζουν, αργά.
Ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται
αν και το φεγγάρι κρέμεται ακόμα χλομό πάνω απ' το νερό.

Τόση ομορφιά, που για μια στιγμή
ο θάνατος και η  φιλοδοξία, ακόμα κι η αγάπη,
δεν χωρούν σε αυτήν.

Ευτυχία. Έρχεται
απροσδόκητα. Και υπερβαίνει, πράγματι,
κάθε πρωινή κουβέντα γι' αυτήν.

Raymond Carver
*μτφ: Μαρία Φακίνου
-Ποίηση, τχ.30-


ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Αργότερα θα καταλάβαινε ότι η ευτυχία είναι σαν κόκκος άμμου που πετάει στον άνεμο όταν αδειάσει η παραλία από κόσμο, ότι η ευτυχία είναι σαν ένα λούνα παρκ που μόλις έκλεισε, σαν ένας φάρος που δε φωτίζει πια και τα πλοία χάνουν το δρόμο τους, σαν προσωπίδα Αποκριών, χωρίς πρόσωπο, που τη σηκώνουν απ' τις σκιές.

Ana Luisa Valdés
*μτφ: Hanna Lassen-Σοφιανού
-Ο κήπος του αλφάβητου-


Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΔΕ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΜΕ ΠΑΛΑΤΙΑ

Κάποτε θα 'ρθει ο καιρός που θα το μάθεις
γι αυτό γελάω και δε σε παρεξηγώ
Ίσως θα πρέπει όσα έπαθα να πάθεις
για να το μάθεις όπως το 'μαθα κι εγώ

Η ευτυχία δε μετριέται με παλάτια
και σε κανένα η ζωή δεν τη χαρίζει
είν' ένας δρόμος που χαράζεται στ' αγκάθια
καθένας μόνος του τη χάνει, την κερδίζει

Θανάσης Πολυκανδριώτης / Ηλίας Λυμπερόπουλος
- με την Πόλυ Πάνου