παρα-κείμενα

Τα ίχνη των βημάτων της ασπάζομαι και κλαίω,
εγγίζω ό,τι έγγισε, και την πνοήν της πνέω

Παναγιώτης Σούτσος


ΕΞΙΛΑΣΜΟΣ

Αν άκουσα τα βήματα σου είναι γιατί περπάτησα στα ίχνη τους
Μέχρι τότε νήπιες οι σκέψεις μου και φωσφορίζουσες οι λέξεις έγδυναν την ψυχή μου παντέρημη Γύριζε τους δρόμους του ο ήλιος
Έφευγε το πρωινό αστέρι έντρομο

Έμφοβες καραδοκούσαν οι σειρήνες στα βράχια τους
Δεν έβλεπαν δεν τραγουδούσαν
Στο χώμα δεν πατούσαν και τις μισούσε η θάλασσα
Τόσο μακριά τις έσερνε το κύμα

Κατάξερα τα χείλη τους απ' την αρμύρα
Τα σώματά τους μέσα στο φως
Να τα ασπρίζει σαν των νεκρών τα σώματα
Ν' αφήνει πάνω τους σημάδια και βογγητά
Κατάρες καί ευχές που ήταν σαν κατάρες
Λόγια ακατοίκητα κι ερημωμένα

Εγώ δεν άκουγα πάρεξ φωνές στον ύπνο μου
Μισές φωνές και λέξεις κεντημένες πάνω σε πρωινά σεντόνια

Μέχρι που άκουσα τα βήματά σου
Τότε που πρωτοπάτησα στα ίχνη τους

Στέφανος Ροζάνης
-σημειώσεις, τχ.56-


ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ

Τα βήματά σου, τέκνα της σιωπής μου,
σαν από θεία χάρη, αργά βαλμένα,
προς το κρεβάτι της αγρύπνιας της δικής μου,
άφωνα προχωρούν και παγωμένα.

Πρόσωπο αγνό, ίσκιε θείε, τι θαυμαστά
τα βήματά σου τα συγκρατημένα!
Θεοί, όλα τα δώρα που μαντεύω, αυτά
τα γυμνά πόδια φέρνουνε σε μένα!

Αν, με τα χείλη σου που τα προτείνεις,
προετοιμάζεις για να γαληνέψεις
τον κάτοικο της ιδικής μου σκέψης
με την τροφήν ενός φιλιού που δίνεις,

μη βιάζεις το έργο αυτό το τρυφερό,
γλυκά τού αν είσαι ή όχι εσύ κοντά μου,
γιατί έζησα για να σε καρτερώ
κι ήταν τα βήματά σου ή καρδιά μου.

Paul Valéry
*μτφ: Μήτσος Παπανικολάου


ΟΙ ΓΟΡΓΟΝΕΣ

Ετικέτες βήματα