παρα-κείμενα

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

35 ~ πρωινά

.


ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΑΤΣΑ ΝΤI ΣΠΑΝΙΑ

Tα παράθυρα θα γνωρίσουν
την ευωδιά της πέτρας του πρωινού
αέρα. Θ' ανοίξει μια πόρτα.
Ο θόρυβος των δρόμων
θα είναι ο χτύπος της καρδιάς
μέσα στο σαστισμένο φως.
............................................
Είναι σκοτάδι το πρωί που περνά
χωρίς το φως των ματιών σου.

.........ηηη.........[30 Μαρτίου 1950]

Cesare Pavese
(μετ: Σωτήρης Τριβιζάς)


Γέρνει το Σάββατο πικρό. Νοέμβρης
κι εγώ,
σέρνω την ύπαρξή μου στην Ακαδημίας,
εκεί που γράφει Έλλη – κινηματογράφος.
...
Σάββατο πικρό. Κι είναι Νοέμβρης
Όπως εκείνο το πρωί που μ’ είχες μες τη σκέψη σου
και σ’ αιφνιδίασα και παρεδόθης,
ρίχνοντας πάνω μου, όλη σου την αγάπη.
Με εμφανή τη σύγχυση
των κινήσεών σου, καθώς
σε οδηγούσα στον σκοτεινό ημιώροφο.

Δημήτρης Κανελλόπουλος


ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΡΩΙ

......Κύτταξε ξανά το ρολόι, είχε πάει κιόλας πεντέμιση. Πρέπει να είχαν περάσει πάνω από τέσσερις ώρες που στεκόταν στηριγμένη στην μπαλκονόπορτα και τα μάτια της είχαν στεγνώσει από την πολύωρη αναμονή μέχρι να τον δεί να στρίβει τη γωνία. Κάθε φορά που έβλεπε να αχνοφέγγουν φανάρια από το βάθος του κάθετου δρόμου οι ελπίδες της αναπτερώνονταν για να διαψευστούν αμέσως μετά που το αυτοκίνητο συνέχιζε την ευθεία πορεία του, χωρίς να στρίψει στο δρόμο της. Και κάθε φορά, μέχρι να φανεί το επόμενο, ξανάρχιζε να μετράει από το ένα, ακολουθώντας τον ρυθμό του εκκρεμούς [τικ-ένα, τακ-δύο...]. Μετά από τόσες νύχτες αναμονής είχε υπολογίσει ότι η μέση συχνότητα διέλευσης των αυτοκινήτων τις καθημερινές ήταν ανά 8 λεπτά.
......Μετρώντας και ξαναμετρώντας, έφτασε το πρωί. Ήταν η ώρα που έπρεπε εγκαταλείψει τη θέση της γιατί η σιλουέτα της διακρινόταν πίσω από την κουρτίνα και δεν ήθελε να την δουν οι γείτονες. "Σήμερα είναι Παρασκευή", σκέφτηκε με ανακούφιση, πηγαίνοντας να ετοιμάσει τον καφέ της. "Τη νύχτα θα έχω περισσότερες ελπίδες - η συχνότητα διέλευσης αυξάνεται τα σαββατοκύριακα".

Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου

ΧΑΡΑΜΑΤΑ

Αγάπη μου, αστέρι μου, φεγγάρι μου,
σε λίγο θα ξημέρωνες για χάρη μου.
Στη γύρα ο πετεινός τρελλό μεγάφωνο,
σε θέλω και ο ουρανός μ' αφήνει άφωνο.

Νίκος Αντύπας / Λίνα Νικολακοπούλου

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

34 ~ φορέματα

ΣΤΙΣ ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΚΕΡΚΙΔΕΣ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ Το βλέμμα μου κι η καλοκαιρινή σιωπή το απομεσήμερο κάτω απ' τις λεύκες ήχος ξερός των φύλλων στην πνοή του ανέμου σαν αραιά χειροκροτήματα στις πράσινες κερκίδες τ' ουρανού κι έπειτα, ξαφνικά, το κόκκινό σου φόρεμα σημαία και λάμψη, εμβατήριο συμπυκνωμένο φως και η στιγμή με την κομμένη ανάσα της Τόλης Νικηφόρου ΜΥΣΤΙΚΟ Μην τους λες για το
φόρεμα
που τράβηξα
πάνω απ' το κεφάλι μου
Ούτε πως έσυρα
τις κουρτίνες
για να κάνω το σκοτάδι πιο σκοτεινό
Μaria Teresa Horta
-Συγκομιδή-
(μετ: Bασίλης Καραβίτης) ΣΑΒΒΑΤΟ Φοράει το φόρεμα του Σαββάτου και βγάζει από το χαρτονένιο κουτί όλα τα γράμματα που της έστειλε. Τα απλώνει στο κρεβάτι και διαλέγει τους φακέλους με τα μάτια κλειστά. Κάποτε είχε υπολογίσει πόσες φορές είχε διαβάσει το καθένα.... Δεν έχει σημασία που τα γραφτά του είναι πλέον ακατάληπτα μέσα στα ανακατωμένα επιστολόχαρτα. Δεν έχει καμμιά σημασία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με πυρετικό παραλήρημα. Χρήστος Χρυσόπουλος -Περίκλειστος κόσμος-
ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι μου κρατούσες το χέρι "ό,τι ζούμε" μου λες "δεν μου φτάνει" Lucio Battisti / Λίνα Νικολακοπούλου
permalink σχoλια: 0 ...