παρα-κείμενα

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2007

79 ~ μουσική, i



και μείνε εις τον αιώνα εσύ μινόρε με την όστρια, ματζόρε με το γραίγο

Μάνος Λουκάκης


ΤΟ ΚΟΝΣΕΡΤΟ (3:35)

Μ' ένα μουσικό θέμα
χόρευαν οι φυσαλίδες των ονείρων
Η συναρπαστική εικόνα της ζωής
που αγνοούσα και τυφλά σχημάτιζα
με τις αόρατες νότες, έφτανε και περίσσευε.
Ήμουν παιδί
Μ' ένα θέμα μουσικό αθώα διασκεύασα
το περίσσευμα στα μέτρα της
- ερωτευμένος άτσαλα, στα σπουδαία εκτεθειμένος.
Εφηβίες, καταλαβαίνεις
κι ίσως ακόμα νιώθεις
πως κατ' ουσίαν μ' απασχολεί το σήμερα.
Διότι τα έργα μας στέκονται ακλόνητα.
Δεν μας κυνηγούν όπως εμείς, τις νότες εκείνες.
Το ίδιο θέμα, ωστόσο, δεν αναρωτήθηκε κι απόψε.
Σα να γνώριζε πως οι φυσαλίδες θα σπάσουν
όποια πραγματικότητα κι αν φτιάξουμε.
Σαν να ελπίζει πως θα 'ρθουν μαγικά δάχτυλα
ν' αγγίξουν τη σαπουνόφουσκα της ζωής και να την ωθήσουν
παραπέρα, απαλά, χωρίς να σπάσει

27/4/94, ακούγοντας το "Χαμόγελο της Τζοκόντας"

Άγης Μπράτσος
-Οδός Πανός 81/82-


Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΙΖΟΛΔΗΣ

Τι απαλά και ήρεμα
που μου χαμογελά
πόσο γλυκά
τα μάτια του ανοίγει, -
βλέπετε φίλοι;
Δεν το βλέπετε;
Πώς λάμπει
όλο και πιο φωτεινός,
καθώς σηκώνεται ψηλά
...
Πώς η γλυκιά ανάσα του
ηδονική και τρυφερή
μέσ' απ' τα χείλη
φτερουγίζει;
Κοιτάξτε φίλοι!
Δεν το αισθάνεστε;
Δεν το θωρείτε;
Μόνο εγώ ακούω
τούτο το σκοπό
που τόσο σιγανός
κι εξαίσιος,
γλυκά θρηνώντας΄
τα πάντα λέγοντας,
συμφιλιώνοντας απαλά
βγαίνει απ' αυτόν,
εισχωρεί εντός μου,
με δονεί
με τη θεία μουσική του
και μ' αγκαλιάζει;
...
Richard Wagner
* απόδοση: Aλέξανδρος Ίσαρης
-Το Δέντρο, τ.147/148-


ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΕΜΜΟΝΗ ΙΔΕΑ

Είχαμε ακούσει το κονσέρτο του Μπετόβεν για βιολί και ορχήστρα. Δεν άκουγα, τον κοιτούσα. Δεν κοιτούσε, πάλλονταν. Δε θυμάμαι πια τον εκτελεστή, κάποιος μεγάλος, ίσως ο Όιστραχ, με είχε συνεπάρει η μεταμόρφωση του άντρα που καθόταν πλαγίως μπροστά μου. Τα δάχτυλά του, ο λαιμός, οι ώμοι, όλα χορδές. Θυμάμαι ακόμα τις νότες από τα δάχτυλά του, τραγουδούσε το σώμα του. Δε χειροκρότησε, μείναν τα χέρια του άδεια ξαφνικά. Έφυγε τελευταίος. Τον περίμενα. Τον πήρα από το χέρι να του δείξω τον τόπο που γεννήθηκα. Τέλεια γεμάτο το φεγγάρι. Φτερουγίσματα γλαυκά οι κολόνες του Παρθενώνα, το παραμύθι της μυστικής Ακρόπολης με το μειδιάμα της κόρης που ζωντανεύει και πλαγιάζει δίπλα στον κούρο ερωτικά.

Περπατάμε. Περπατάμε. Καθόμαστε στις πέτρες του Φιλοπάππου. Απέναντι μέσα στον ιστό του φεγγαριού κρέμεται ο Ναός της Απτέρου Νίκης.

Άκουσα την ανάσα του βαθιά, σα να την είχε κρατημένη ώρες και τη λευτέρωσε απότομα. Είπε: Είχα οχτώ χρόνια ν' ακούσω μουσική. Η ζωή είναι ωραία.

Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ
-Σπαράγματα-


ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Δως μου ένα τσιγάρο,
να σταθώ να πάρω εισιτήριο.
Δίπλα στα ζευγάρια
τα δεκαοχτάρια - τι μυστήριο!

Ίδια είναι η χαρά,
όπως μια φορά...

(Θέλω να στο πω, πόσο σ' αγαπώ...
Και να με κρατάς όπως θα κοιτάς)
...
Σ' έβλεπα απ' το πλάι
και έλεγα γελάει
και σήμερα...

Νίκος Αντύπας / Λίνα Νικολακοπούλου

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007

78 ~ τσιγάρα, i


Οι περισσότερες μνήμες μας τελείωσαν το πρωί
δίπλα σε αποκοιμισμένα σώματα και ξεχασμένα τσιγάρα.

Γιώργος Χρονάς


ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ

Το δωμάτιό μου στο σχήμα ενός κλουβιού,
Ο ήλιος απλώνει το χέρι του στο παράθυρο,
Εγώ όμως που θέλω να καπνίσω φτιάχνοντας αυταπάτες
Ανάβω το τσιγάρο μου με το φως της μέρας
Δε θέλω να ταξιδέψω, θέλω να καπνίσω.

Guillaume Apollinaire
* απόδοση: Μαρία Φραγκούλη
-Το Δέντρο, τ.147/148-

ΣΑΡΚΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
...
Κάτσε, λοιπόν αντικρυστά μου΄
θέλω να βλέπω κατάμονος την κλίση των γονάτων σου και να
καπνίζω
ώσπου να πέσει η νύχτα μυστική και πάνω απ' το κρεβάτι μας να
στυλωθει μαγνητισμένο
ένα ρεμπέτικο φεγγάρι Σαββατόβραδο μ' ένα βιολί, κλαρίνο και
σαντούρι.

Γιάννης Ρίτσος
-Τα ερωτικά-

ΣΑΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΣΙΓΑΡΟ

Ένα τσιγάρο ακόμα και φεύγουμε. Το σταχτοδοχείο γέμιζε κι ο ευγενής σερβιτόρος το άλλαζε κάθε τόσο. Κανείς τους δεν ήθελε να φύγει και όταν σταμάτησε η βροχή το τσιγάρο έγινε το νέο τους άλλοθι. Δεν ήταν πως δεν χόρταινε ο ένας τον άλλον, ήταν που ήθελαν να καπνίσουν ένα τσιγάρο ακόμα. Ούτε πως τρόμαζαν, το ίδιο κι οι δυο, στη σκέψη πως η πιθανότητα να ξανασυναντηθούν τυχαία ήταν σχεδόν μηδενική. Κι άλλο ένα κι ένα ακόμα. Οι πλάκες του στενού πεζόδρομου είχαν κιόλας στεγνώσει και το πακέτο του Τίμου είχε τελειώσει από ώρα. Τώρα μοιράζονταν τα δικά της, που όπου να 'ναι θα τέλειωναν κι αυτά. Μαζί με τα τσιγάρα θα τέλειωναν και τα ψέμματα. Πήρε το προτελευταίο και έτεινε το πακέτο στον Τίμο. Το τελευταίο δικό σου, του είπε. Με αργές κινήσεις άναψε το δικό της και μέσα της ευχήθηκε να μην τελειώσει ποτέ.

Μισή ώρα αργότερα, ψάχνοντας το κλειδί μέσα στην τσάντα της, ένιωσε ένα δυνατό τσούξιμο στο χέρι. Το τράβηξε απότομα και τότε είδε την πληγή από το κάψιμο ανάμεσα στο μεσαίο δάχτυλο και τον αντίχειρα.

Ιωάννα Μοάτσου - Στρατηγοπούλου
- Εφτά τραγούδια θα σου πω -


ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΒΑΡΥ

Οι κουρτίνες κλειστές
στο δωμάτιο σκιές.
(Στο δωμάτιο σκιές
μαύροι κύκλοι σε κρύσταλλα μάτια)

Με πονάει που με θες
οι φωνές δυνατές.
(Οι φωνές δυνατές
αγωνία, στην άμμο παλάτια)

Στο δωμάτιο σκιές
μαύροι κύκλοι σε κρύσταλλα μάτια

Το τσιγάρο βαρύ,
ποιος να πει, τι να πει
(Το τσιγάρο βαρύ,
βιαστικά θα ντυθώ και θα φύγω)

Με μια στάλα ντροπή
στο φευγάτο φιλί
(Με μια στάλα ντροπή,
σ’ αγαπώ που μ’ αγάπησες λίγο)

Το τσιγάρο βαρύ,
βιαστικά θα ντυθώ και θα φύγω

(Δεν ακούω τι λές...
Σε πληγώνει και κλαις -
πυρετός η στιγμή που απομένει)

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας / Λίνα Δημοπούλου
(με την Μελίνα Ασλανίδου)

Ετικέτες ,

permalink σχoλια: 0 ...