παρα-κείμενα

Δευτέρα, Ιανουαρίου 19, 2009

123 ~ φεγγάρια, ii


Kate Semple and John Candler

Ούτε απόψε πανσέληνος. Ένα κομμάτι λείπει. Το φιλί σου.

Γιάννης Ρίτσος


ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Κλείνει στη νύχτα πάλι
τα παράθυρα, η μητέρα μου.
Τραβά τις πέτρινες κουρτίνες,
μουρμουρίζει: «Πώς κατάντησαν
έτσι τα φεγγάρια σήμερα...».
Ποτέ δε θα πιστέψει
όσα για μένα μαρτυρούν.

Όπου κι αν πάω,
τα παλιά φεγγάρια της μ' ακολουθούν
και δε μ' αφήνουνε να κλείσω μάτι.

Αντώνης Περαντωνάκης
-Ακίδες και δήγματα-


ΡΟΥΜΠΑΓΙΑΤ
...
Πέφτει το φως του φεγγαριού σ' αυτόν τον στίχο
που γράφεις, και η λάμψη του πάνω στον τοίχο
του κήπου, γίνεται μαρμαρυγή γλαυκή
που ψάχνει μάταια της φωνής σου τον ήχο.

Να 'σουν κι εσύ όπως τις στέρνες -που αιώνες
κάτω απ' το φως του φεγγαριού αστράφτουν μόνες-
ένας υδάτινος καθρέφτης που αντιγράφει
κάποιες παράξενες, αιώνιες εικόνες.
...
Jorge Luis Borges
*μτφ: Δημήτρης Καλοκύρης



EROICA

Πάνω από τον Άκορφο το λειψό τέταρτο του φεγγαριού ανέβαινε σα φωτοστέφανος χρυσώνοντας φτερούγες από συννεφάκια. Η ράχη του βουνού φωσφόριζε ασημιά πασπαλισμένη χιόνι. Κάτω, η μουσική σταμάτησε. Κάποιο ζευγάρι στεκότανε στη μπαλκονόπορτα. Έπειτα, ένα βιολί μοναχικό έπαιζε με σουρντίνα κάποιον αργό σκοπό. Τα δυο αγόρια είχαν ακουμπισμένους τους αγκώνες στο παράθυρο, ήσυχοι για μια στιγμή και ζαλισμένοι. Ο Αλέκος γύρισε και κύτταξε το Γκαετάνο. Εκείνος έκανε με το κεφάλι του: - Nαι, ναι... κι έδειξε το φεγγάρι.

- Κύτταξε, του ψιθύρισε.

Κοσμάς Πολίτης


ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ

Πίσω απ' το φεγγάρι το γεμάτο
κρύβεται συχνά εν' αδειανό
κάνει τις καρδιές μας άνω κάτω
και ξαναγυρνά στον ουρανό.

Μάνος Χατζιδάκις / Αγαθή Δημητρούκα
(με την Νανά Μούσχουρη)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 2 ...

Παρασκευή, Ιανουαρίου 16, 2009

122 ~ χρόνος, v



Δεν ξέρω πού να σταματήσω. Κι ούτ' έχω χρόνο διαθέσιμο

Αντώνης Φωστιέρης


Σαν τις γραμμές στο χέρι μου
είναι ο χρόνος
σ' αυτήν τη χωροδιάταξη παλάμης
που την κοιτούσα εχθές
μαντεύοντας τη διάρκεια από το μήκος
ξεχνώντας πως μόνο στη ροή της μιας στιγμής
αρχίζει και τελειώνει η ζωή μας
. . .

Γιώργος Βέλτσος
-Ποίηση, τ.30-


ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΛΑΪ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
ΙΙ

Ο χρόνος δεν είναι αυτός του ρολογιού
Ο χρόνος είναι άνισος και γεμάτος ενέργεια
σκορπίζεται γύρω απ' τους
ανθρώπους, τον ψάχνουμε ψηλαφιστά με κτύπους και τροχούς όπως
ψηλαφιστά ψάχνουμε το φως και τη μέρα με πόρτες και παράθυρα και δάχτυλα, σπαταλάμε όμως τον χρόνο
στην αλχημεία της συγκράτησης

Στην αλχημεία της επιστροφής ερημώνουμε τον κόσμο.

Γιατί τα πάντα είναι κίνηση και η κίνηση αλλαγή
και ούτε τα χελιδόνια, τα ηλεκτρόνια ούτε το ζωντανό χορτάρι
ούτε οι ρημαγμένες κοινωνίες ούτε η
κηλίδα από υγρασία
που μοιάζει με το κεφάλι της μέδουσας στον τοίχο του εξοχικού
ούτε τα άστρα που εκρήγνυνται ούτε εσύ
είναι πραγματικότητα
έξω από το δίχτυ των σχέσεων που αιωρείται

. . . . . . . .
και τα δίχτυα των σχέσεων
δεν μπορούν να κάνουν τίποτε
με τους κτύπους του ρολογιού που μοιάζουν με λέπια
και σκορπίζονται
στο χορτάρι που παίζουν τα παιδιά

Το χορτάρι μπορεί να διασπάσει έναν πυρηνικό φούρνο
ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί ποτέ να αρχίσει πάλι απ' την αρχή

Tobias Berggren
-Σύγχρονοι Σουηδοί Ποιητές-
*μτφ: Βασίλης Παπαγεωργίου



ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ

Δεν ξέρω τι είναι χρόνος. Δεν ξέρω ποιος είναι ο αληθινός τρόπος μέτρησής του, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, ξέρω πως η μέτρηση των ρολογιών είναι λανθασμένη: διαιρεί το χρόνο ως προς το χώρο, εξωτερικά. Ο χρόνος των συναισθημάτων ξέρω πως επίσης είναι λανθασμένος: διαιρεί όχι το χρόνο, αλλά την αίσθησή του. Των ονείρων η μέτρηση είναι σίγουρα λάθος: στα όνειρα συναντιόμαστε με το χρόνο άλλοτε με πολύ αργό ρυθμό, κι άλλοτε με φοβερή βιασύνη, κι αυτό που μέσα τους ζούμε είναι γρήγορο ή αργό ανάλογα με τη ροή ενός πράγματος που τη φύση του αγνοώ.

Πολλές φορές, μου φαίνεται πως όλα τούτα είναι ένα μεγάλο σφάλμα και πως ο χρόνος δεν είναι παρά το περίγραμμα που πλαισιώνει κάτι που του είναι ξένο. Στις αναμνήσεις που έχω από το παρελθόν, οι χρόνοι είναι ταξινομημένοι σε επίπεδα, με μία οργάνωση ολότελα παράλογη, κι έτσι με βρίσκω σε κάποιο επεισόδιο των δεκαπέντε βαρύγδουπων χρόνων μου νεότερο από ένα άλλο όπου η παιδική μου ηλικία είναι ακόμη καθισμένη ανάμεσα στα παιχνίδια της.
[....]
Λέτε πως όλα αυτά είναι σκέψεις άχρηστες. Το ξέρω. Θεωρητικές αυταπάτες. Συμφωνώ. Τι είναι όμως αυτό το πράγμα που μας μετράει χωρίς μέτρο και μας σκοτώνει χωρίς να υπάρχει; Αυτές τις στιγμές, που πια δεν ξέρω αν ο χρόνος υπάρχει ή δεν υπάρχει, τον νιώθω σαν άνθρωπο και θέλω να κοιμηθώ.

Fernando Pessoa
*μτφ: 'Αννυ Σπυράκου


ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ

Μεσ’ στο χρόνο που περνάει και μας ενώνει
φεύγει έρχεται η αγάπη δυναμώνει
Μεσ’ το χρόνο που περνάει και μας ενώνει
σαν τα μάτια σου το φως μου, μεγαλώνει

Ευτύχης Ζαρμπ
(με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα)

-η φωτογραφία είναι του Μ.
Τhail., Aug.2008-

Ετικέτες

permalink σχoλια: 2 ...

Κυριακή, Ιανουαρίου 04, 2009

121 ~ ηλικίες, iv



...Αν η μεστή ηλικία, που είναι αναμφίβολα
τόσο αχρεία όσο κι η νιότη, δείχνει συνετότερη,
είναι γιατί και μόνο η νιότη καταφέρνει ακόμα να πιστεύει
πως μπορεί να την γλιτώσει από το καθετί, ενώ τα χρόνια
το καλοκατέχουν πως από τίποτα δεν ξέφυγαν


W.H. Auden
*μτφ: Αντώνης Δεκαβάλλες



ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ

Όχι ορατές ουλές,
όχι μετάλλια,
όχι τίτλοι -
όμως το μάτι διαπεραστικό, αδάμαστο
σαν οργή ή σαν έκσταση,
μνήμη ξέχειλη
κι ύπνος ανάλαφρος.
. . . . . . . . .
Μη βιάζεσθε όμως.
Οι μέρες της ζωής μας είναι μετρημένες.

Walter Höllerer
-Συγκομιδή-
*μτφ: Βασίλης Καραβίτης



ΣΑΝ ΧΑΡΤΙΝΟ ΦΙΛΙ

2
Κάθε φορά που ταξιδεύεις σε μια άλλη ηλικία
είναι σα να πρωτοβλέπεις τις κατόψεις του λαβύρινθου
με το μελάνι και το κάρβουνο σημαδεύοντας
το νήμα και τη στάθμη στα εδάφη της ζωής.

Μ' αυτή την τεχνική ξεγελάει ο άνθρωπος το θάνατο.
Η τέχνη είναι απλά ένας τρόπος
ν' αλλάζεις τις πορείες των πραγμάτων.
. . .

Δημήτρης Καλοκύρης
-η λέξη, τ.183-


ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ
...μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι

Κατάκοπος αλλά ικανοποιημένος από τον ημερήσιο απολογισμό, ανέβηκε τρέχοντας τη σκάλα. Το ασανσέρ ήταν σταματημένο σε κάποιον όροφο κι αυτός βιαζόταν να προλάβει το νυχτερινό δελτίο. Πάλι είχαν ζητήσει την άποψή του για τις βραδυνές ειδήσεις και ήταν βέβαιος ότι θα επανελάμβαναν τις δηλώσεις του και στα τελευταία δελτία της μέρας. Είχε γίνει περιζήτητος τον τελευταίο καιρό - προσκλήσεις, συνεντεύξεις, δηλώσεις, ομιλίες, ταξίδια, είχαν περιορίσει σημαντικά τον ελεύθερο χρόνο του, αλλά η απόφασή του ήταν συνειδητή. Τον γοήτευε η επαγγελματική και κοινωνική επιτυχία του, μπορούσε να αναστείλει για λίγο την προσωπική του ζωή - είμαι τόσο νέος! Άφησε την τσάντα του στο πάτωμα και χύθηκε στον καναπέ. Με το δεξί του χέρι αναζήτησε το κοντρόλ και με το αριστερό χαλάρωνε τη γραβάτα του.

Για άλλη μια φορά καμάρωσε τον εαυτό του. Άψογος σε όλα, εμφάνιση, διατύπωση, άρθρωση, ακόμα και το τσουλούφι που, δήθεν, είχε ξεφύγει κι έπεφτε στο μέτωπό του. Ήταν μια ιδέα της τελευταίας στιγμής, να πειραματισθεί με μια πιο χαλαρή εικόνα - διάβολε! είμαι πολύ νέος, είπε φωναχτά και χαμογέλασε αυτάρεσκα για όσα είχε καταφέρει λίγο μετά τα τριάντα του. Τότε πρόσεξε το σημείωμα πάνω στο τραπέζι. Η Ερμιόνη, σκέφθηκε με τύψεις... θα πέρασε την ώρα που έλειπα, ξέχασα να της πω ότι μου έτυχε κάτι απρογραμμάτιστο. Δεν είχε κουράγιο ούτε ν' απλώσει το χέρι του για να πιάσει το γαλάζιο χαρτάκι... ένα από τα γλυκά της σημειώματα θα είναι, ήταν η τελευταία του σκέψη πριν παραδοθεί σ' έναν βαρύ ύπνο, έτσι όπως ήταν, πάνω στον καναπέ.

...Το εφεδρικό ξυπνητήρι πλάι του χτυπούσε από ώρα, αλλά αυτός αποφάσισε να του δώσει σημασία μόνον όταν η προοδευτική ένταση του ήχου του, έγινε ανυπόφορη. Με κλειστά μάτια άπλωσε το χέρι του για να το σταματήσει αλλά η αφή του δεν αναγνώρισε το αναμενόμενο υλικό. Άνοιξε τα μάτια του ξαφνιασμένος και η σίγουρη αίσθηση της όρασης επιβεβαίωσε την αμφίβολη της αφής. Σωροί από γαλάζια χαρτάκια είχαν σκεπάσει τα έπιπλα και είχαν πλημμυρίσει το δωμάτιο. Το φως του πρωινού χειμωνιάτικου ήλιου που διαπερνούσε την μπαλκονόπορτα έκανε το δωμάτιο να μοιάζει με ακύμαντη φθινοπωρινή παραλία. Αν ο τρόμος του δεν ήταν τόσο αληθινός, τόσο όσο και τα χαρτάκια κι ο ήχος του ξυπνητηριού που συνέχιζε να χτυπάει, θα νόμιζε πως έβλεπε όνειρο. Κύτταξε το ρολόι στο χέρι του και ο τρόμος του έγινε πανικός. Η ώρα είχε πάει εφτάμιση και είχε κοιμηθεί είκοσι χρόνια.

Ιωάννα Μοάτσου - Στρατηγοπούλου
-Εφτά τραγούδια θα σου πω-



ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΟ ΚΟΝΤΕΡ

Δεν ξέρω πώς να σου το πω
πάει καιρός που ξέμεινα εδώ
μ' ένα φεγγάρι στην καρδιά
. . . .

Δεν ξέρω πια αν θυμηθείς
φιγουρατζής κατάντησα για να με δεις
μ' ένα γαρίφαλο στο πέτο
τριάντα εφτά χρονών εφέτο

Στην πρώτη ευκαιρία ας χαρούμε
κι ας μη σκεφτούμε
αυτά που θα 'ρθουνε,

που θα μας βρούνε
Tου χρόνου το κοντέρ μετράει
και πίσω δεν γυρνάει


Κώστας Γανωτής
(με την Άλκηστι Πρωτοψάλτη)

Ετικέτες ,

permalink σχoλια: 5 ...