παρα-κείμενα
Τετάρτη, Οκτωβρίου 22, 2008
115 ~ αριθμητική
ΔΙΑΙΡΕΣΗ
Οι άνθρωποι είναι διαιρεμένοι
γιατί ο θεός δάχτυλο
που λεγόταν Ένα
ένιωθε μοναξιά
κι έτσι έφτιαξε για τον εαυτό του έναν αδελφό σαν κι αυτόν
που λεγόταν Άλλο Ένα
τότε ήταν κι οι δυο μόνοι
έτσι έκαν' ο καθένας για τον εαυτό του τέσσερις άλλους
όλοι δίδυμοι
ύστερα φοβήθηκαν ότι
ο ένας τον άλλον θα χάσει
και θ' απομείνουν μόνοι
κι έφτιαξαν δυο χέρια
για να πιαστούν
αλλά τα χέρια αποχωρίστηκαν
κι έτσι έφτιαξαν δυο μπράτσα για τα χέρια
είπαν Ανάμεσα στα δυο τα μπράτσα
είναι πάντα μια καρδιά
κι η καρδιά θα είναι για όλους εμάς
...
W.S. Merwin
*μτφ: Kατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
-Σύγχρονοι Αμερικανοί Ποιητές-
ICTUS
...
Αργότερα, μετά τον απογευματινό μας βουβό περίπατο,
καθισμένοι ο ένας απέναντι στον άλλο
σ' αυτό το θλιβερό δωμάτιο
με τους ξεφτισμένους τοίχους
και τα κορνιζαρισμένα φωτοστέφανα
δίνουμε τέλος στην αμήχανη τελετουργία:
το μοναδικό κερί ανάβει
- η αριθμητική του σώματος δεν έχει πια σημασία -
και σβήνει βιαστικά
απ' την ασθενική ανάσα,
προτού ο άνεμος προλάβει
να εκδικηθεί τον αδέξιο μορφασμό.
...
Χάρης Βλαβιανός
-Adieu-
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ
Μια μέρα τον άκουγα που μιλούσε με συναδέλφους του για μαθηματικά, για τη σοφία των αριθμών, για το σύμπαν. Χωρίς να καταλαβαίνω τα πάντα, μάντευα το νόημά τους. Και δεν ξέρω αν ταίριαζε στην ώρα να πω εκείνο που είπα, μα το είπα πριν σχεδόν τ' αποφασίσω. "Οι αριθμοί μέσα μου, από το ένα ως το μηδέν - έτσι το είπα - , είναι πολύ καθαροί κι αλληλένδυτοι' ο ένας σχηματίζεται από τον άλλον, και συνάμα ο ένας στέκεται εδώ, ο άλλος εκεί, (παρίστανα με τα χέρια μου διάφορα επίπεδα), και κάνουν άπειρους συνδυασμούς... Είναι σα μια πολιτεία" πρόσθεσα, αλλά δεν με ικανοποίησε η παρομοίωση' "Σαν ένα τέλειο σχέδιο", προσπάθησα να αποδώσω καλύτερα την εικόνα που είχα για τους αριθμούς - μα παραιτήθηκα.
Ζυράννα Ζατέλη
-Στην ερημιά με χάρη-
ΕΝΑ ΚΙ ΕΝΑ
Ένα κι ένα κάνουν δύο, λένε μες στο καφενείο
Μα εγώ,
εγώ με σένα, ένα κι ένα κάνουν ένα
Ένα κι ένα κάνουν δύο, λένε στο μηχανουργείο
Μα εγώ,
εγώ με σένα, Θε μου, γίνομαι κανένα
Νίκος Παπάζογλου / Μανώλης Ρασούλης
(με τον Νίκο Παπάζογλου)
Παρασκευή, Οκτωβρίου 10, 2008
114 ~ ελπίδες
Που διψώ ένα στόμα να μου πει: ουρανός, και να
πλεύσουμε μαζί στο δέλτα των ελπίδων...
Οδυσσέας Ελύτης
ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ
...καίγομαι καθώς σε κοιτώ
Φοβάμαι κι όμως το ελπίζω
πρέπει να σε παρασύρω
πρέπει να μ' ανατινάξεις
μαζί, σαν ένα μετέωρο,
ως τον ουρανό
κι ύστερα αργά αποφόρια φτερών
μετά τη συνουσία
πέφτοντας
να καταποντισθούμε
Γ.Ξ. Στογιαννίδης
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Λόγω του γυαλιού
απολαμβάνω τον απαλό ήχο της βροχής
τη νεκρική σιγή της μοναξιάς
να απομακρύνεται ανάλαφρα
πλημμυρίζοντας σταγόνα τη σταγόνα το δρόμο.
Φανταστικοί εραστές παραταγμένοι πάνω απ’ το κρεβάτι
περιμένουν το κάλεσμά μου.
Το βιβλίο για τους Έλληνες ήρωες
φώτισε αυτή τη μοναχική νύχτα.
Μιλώντας με τρόπους που δεν καταλαβαίνω
ανοίγουν τους τρυφερούς τους μηρούς
και σπάνε το φράγμα της λέξης και του σύμπαντος.
Φαντάστηκα πως σήμερα σε βρήκα
να τριγυρνάς στις σκιές ενός φτωχοσόκακου.
Παρά τη δυσοσμία των λυμάτων
ένα άρωμα σαν αυτό
που έμενε στον αέρα μετά τον έρωτά μας
μ’ έκανε να σταματήσω, ξυπνώντας με απότομα,
πίσω στο κρεβάτι μας
μέσα σου, πλάι σου,
ανασαίνοντάς σε.
Φυσικά, δεν ήσουν εσύ,
τη στιγμή που σήκωσες το βλέμμα σου
πρόσωπο ρυτιδιασμένο και πρησμένο
πραγματικότητα σκληρή και βασανιστική
μ’ έσπρωξε στον δραστήριο συνωστισμό
του δρόμου.
Είναι στιγμές σαν αυτή,
όταν το θέατρο της φαντασίας και της ελπίδας
με ξεγελά με σκέψεις πως ό,τι
συνέβη δεν ήταν αληθινό
μόνο μια δραματική σκηνή
και γρήγορα, σε λίγο, η αυλαία θα πέσει
και θα φύγουμε μαζί
χέρι χέρι
γκρινιάζοντας σαν τους άλλους
ότι δεν μας έπεισε το τέλος.
Vincent James Turner
*μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Την πάτησε μεγαλοπρεπώς, σαν ηλίθιος. Ξεκίνησε να 'ρθει εδώ, αλλά τι ήρθε να κάμει, ποιος ο σκοπός του; Όμως, αυτό δεν τον χαρακτήριζε πάντα, δεν τον έτρωγε πάντα, η έλλειψη στόχου κι η απουσία σκοπού; Κι άντε να το ξαναπεί άλλη μια, να πείσει τον εαυτό του, ο έρωτας θέλει να ξέρεις τη ρότα, θέλει κουμάντο γερό. Αλλά η ζωή του ανοησία και τρέλα, κι ως πού θα τον οδηγούσε, έπρεπε να βρει απόψε μια λύση πρώτα με τον εαυτό του, να πάψει επιτέλους να τον παραμυθιάζει, να πάψει να τον αποκοιμίζει με ψέματα.
Αν ήταν νηστικός και πένης, αν ήταν οδοιπόρος στην μπόρα, αν ήταν ναυαγός σωσμένος σ' ερημονήσι και παρά τη θέλησή των στοιχείων, χειρότερα όχι, δε θα βασανιζότανε. Θα υπήρχε πάντα μια δύναμη, ένα κάτι να τον κρατήσει, μια δύναμη αυτοτροφοδοτούμενη από το μυαλό ή από την ψυχή του, όμως θα κράταγε.
Μόνη του ελπίδα τώρα να πάψει να σκέφτεται.
Πέτρος Αυγερινός
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΠΝΟΗ
Όποιος δε θέλει ν' αγαπήσει θα χαθεί
θα πληγωθεί δε θα 'χει τρόπο να γλυτώσει
Η μόνη ελπίδα στη ζωή
είναι του έρωτα η πνοή
ένα αεράκι που φυσάει βράδυ πρωί
Χρήστος Νικολόπουλος / Άρης Δαβαράκης
(με τον Κώστα Μακεδόνα)
Ετικέτες Ι.Σ.Μ.-μτφ. 1
