παρα-κείμενα

Τα μεσάνυχτα, μόνος στην ακροθαλασσιά. Θα περιμένω κι άλλο και ύστερα θα φύγω. Ακόμα κι ο ουρανός στέκει ακίνητος μ’ όλα τα αστέρια του, όπως εκείνα τα υπερωκεάνια γεμάτα φώτα που, τούτη την ίδια ώρα, φωτίζουν σ’ ολόκληρο τον κόσμο τα σκοτεινά νερά των λιμανιών. Ο χώρος και η σιωπή σμίγουν και γίνονται βάρος στην καρδιά. Μια ξαφνική αγάπη, ένα μεγάλο έργο, μια αποφασιστική πράξη, μια σκέψη που μεταμορφώνει προκαλούν σε ορισμένες στιγμές την ίδια ανυπόφορη αγωνία, ανάμεικτη μ’ ακαταμάχητα θέλγητρα. Γλυκιά υπαρξιακή αγωνία, εξαίσιο άγγιγμα ενός κινδύνου που δεν ξέρουμε τ’ όνομά του, το ότι ζω σημαίνει άραγε πως τρέχω προς το χαμό μου; Ας τρέξουμε πάλι χωρίς ανάπαυλα προς το χαμό μας. Είχα πάντα την αίσθηση πως ζούσα στο πέλαγος, σε κίνδυνο, στην καρδιά μιας μεγαλόπρεπης ευτυχίας.

Απόψε γύρισα νωρίς, χωρίς
τις βεβαιότητες του παρελθόντος.

Δημήτρης Κανελλόπουλος


ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.
Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν
χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά
και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα
φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος
πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς
δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.

Τίτος Πατρίκιος
-Σύγχρονη Ερωτική Ποίηση-


ΑΝΤΙΟ

...
Φθείραμε πια τις λέξεις.
Τώρα όταν λέω: αγάπη μου...,
δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Παρ' όλα αυτά, πριν από τις φθαρμένες λέξεις,
έχω τη βεβαιότητα
ότι όλα τα πράγματα ριγούσαν
μόνο με το να ψιθυρίσω το όνομά σου
στη σιωπή της καρδιάς μου.
... ... ...

Eugenio de Andrade
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
* μτφ: Ρήγας Κούπα


MONO H AΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ

Είχαν μια ιδιότυπη αίσθηση σιγουριάς. Ήταν σίγουροι ο ένας για τον άλλο. Βέβαια, παραδέχονταν, θεωρητικά, σε φίλους ότι κανένας δεν μπορούσε ποτέ να ξέρει ή να εμπιστεύεται το σύντροφό του εκατό τοις εκατό. Ήταν πρόθυμοι να διατυπώσουν τέτοιες απόψεις κοινής αποδοχής και προσποιούνταν ότι συμφωνούν με τους κυνικούς της παρέας. Ωστόσο, κατά βάθος, θεωρούσαν ότι οι δυο τους αποτελούσαν μια εξαίρεση.

Glen Duncan
* μετ: Τίνα Βουνάση


ΒΑΡΚΑΡΟΛΑ

Γιαλό-γιαλό πού θα με πας,
πού θα με ταξιδέψεις
και τι θα μου γυρέψεις

αφού το ξέρω, μ' αγαπάς

Σταύρος Ξαρχάκος / Βαγγέλης Γκούφας

.....Δυο σώματα πάθους, δυο ερωτικά κορμιά, δυο αρχέγονοι σκαραβαίοι έσπρωχναν το βώλο του πόθου, που στιγμή με τη στιγμή μεγάλωνε, γιγαντωνόταν και γέμιζε ασφυκτικά το δωμάτιο, κάνοντας τα μηλίγγια των παραθύρων να χτυπούν σαν δαιμονισμένα.

.....Τα χείλη, πεταλούδες, πετούσαν και ρουφούσαν κάθε στάλα γύρης του ιδρώτα που μαλάκωνε το μελαψό δέρμα. Τα χέρια, φελούκες, έπλεαν στον μελανό Νείλο των πυκνών μαλλιών, προκαλώντας κύματα ανατριχίλας στις ρώγες, στην κοιλάδα των βασιλέων της ηδονής. Μοναδικός μάρτυρας, πάνω στο ξεχαρβαλωμένο κομοδίνο, ένα ζευγάρι οβάλ, κομψά γυαλιά...

.


Θυμάσαι που σου 'λεγα, όταν σφυρίζουν τα πλοία μην είσαι στο λιμάνι

Μανόλης Αναγνωστάκης


ΠΛΑΓΙΑ ΒΡΟΧΗ
Ι

Δεν ξέρω ποιον ονειρεύομαι...
Ξάφνου στο λιμάνι όλο το θαλασσινό νερό είναι διάφανο
και βλέπω στο βυθό, σαν μια τεράστια στάμπα που να ήταν εκεί ξεδιπλωμένη,
όλο το τοπίο αυτό, δεντροστοιχία, πύρινο δρόμο στο λιμάνι αυτό,
και τη σκιά από ένα πλοίο πιο αρχαίο απ' το λιμάνι που περνά
ανάμεσα στ' όνειρό μου του λιμανιού και στ' όραμά μου του τοπίου αυτού,
με πλησιάζει και μπαίνει μέσα μου βαθιά,
και περνά στην άλλη της ψυχής μου την πλευρά...

Fernando Pessoa
-Νέα Συντέλεια: Ωδές και Ποιήματα-
* μτφ: Αντρέας Παγουλάτος


ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ
(ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ Γ.Σ.)

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι
με το κολύμπι
εκείνοι πού βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν
μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον AMΒPAKΙKΟ.
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας
αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που
βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα
χρυσά.

Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει~
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝlΑ 937 ...

α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει.
Καλοκαίρι 1936

Γιώργος Σεφέρης


Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ

Τα πράγματα που ο Ανδρέας ηγάπα υπεράνω όλων των άλλων, ήσαν κατά σειράν, αι ηδοναί του έρωτος, η ποίησις και τα μεγάλα ταξίδια - όμως όχι εκείνα που επιτρέπουν, απλώς, την μουσειακήν, τρόπον τινά, διαπίστωσιν και ταξινόμησιν του λεγομένου "εντοπίου χρώματος", αλλά τα επιτρέποντα την προέκτασιν, την προβολής και την συμμετοχήν εκάστου "ενός", εκάστου "εγώ", εκάστου ατόμου, διά της βιουμένης προσωπικής κατανοήσεως της ολοκληρωτικής ουσίας και της οικουμενικής εννοίας, εις την καθολικότητα και τον πλήρη ρυθμόν του Κόσμου. Ούτω, με πρώτον μέλημα τον έρωτα και με σύντροφον την ποίησιν - ήτις, εις την βαθυτέραν της απόστασιν, δεν διαφέρει πολύ από τον ίμερον - ο Ανδρέας Σπερχής, είχε πραγματοποιήσει πολλά ταξίδια εις την Δύσιν και την Ανατολήν, εξ ων το ανωτέρω ρηθέν, υπήρξε το μεγαλύτερον. Μετά την ατυχή έκβασιν της ερωτικής του περιπετείας εις τας Αθήνας, επιστρέψας εις το Λονδίνον, απεφάσισε να επιβιβασθή επί του "Μεγάλου Ανατολικού" ...

Ανδρέας Εμπειρίκος


ΤΑ ΠΛΟΙΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ

Όταν ο άνεμος φυσά κι οι άνθρωποι σωπαίνουν
κάτι σκιές με προσπερνούν στις έρημες μαρίνες
τα πλοία των ερώτων μας μου δείχνουν που πεθαίνουν
και τραγουδούν στην πλώρη τους νεράιδες και σειρήνες

Πάνω στον πάγκο ενός καφέ τα βρόχινα τους μάτια
για τα ναυάγια με ρωτούν και της ζωής το ψέμα
κι εγώ δειλά τους απαντώ κοιτώντας τα κατάρτια
η δύση κι η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα

Έτσι στα καθημερινά αμήχανοι γυρνάμε
παιδιά που παίζουν στη βροχή με τρυπημένη μπάλα
μα κάποιος γέρος ναυτικός μας είχε πει θυμάμαι
πως πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα

Τρικάταρτο η αγάπη σου και ο καιρός αρμύρα
μια Κυριακή σ΄ αντίκρυσα και μού ΄κλεψες το φως μου

ό,τι με πνίγει ν΄αγαπώ είν΄η δική μου μοίρα
καλά ταξίδια, μάτια μου, στις θάλασσες του κόσμου

Θάνος Μικρούτσικος / Άλκης Αλκαίος

άξιον εστί...
το «αντίο» στα τσίνορα που λίγο λάμπει
και μετά ο για πάντοτε θολός κόσμος

Οδυσσέας Ελύτης


ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό
σταθμό. Φυσούσε από το πρωί κι η θάλασσα ήταν
έρημη στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας

Κοιτούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή συγ-
κατάθεση, τα δικά μου. Μες στο σακίδιο ήταν όλος
ο κόσμος του - πουλόβερ, βιβλία, γράμματα...
Επρεπε να 'ρχονταν τα πράγματα αλλιώς, μα το θελήσαμε τάχα

Άχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα.
Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου,
τόση ερημιά

Έβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε
φωτεινά σήματα, πικρά ολομόναχα φώτα

Nίκος-Αλέξης Ασλάνογλου


ΠΑΛΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ακόμη και ο πιο ανώδυνος χωρισμός κρύβει θλίψη μέσα του.
Ό,τι είδαμε και ήμασταν χάθηκε,
έπεσε απ' τα μάτια μας κι έσβησε
στοιβάζοντας άλλο ένα φθινόπωρο στα στήθη μας.

Ακόμη και ο πιο ανώδυνος χωρισμός κρύβει θλίψη μέσα του
αλλά όταν οι εραστές πάρουν τον δρόμο τους
η καρδιά φλέγεται χωρίς να λιώνει, ξεριζωμένη αλλά όχι χωρίς ρίζες
πολύ βαριά για να την κρατήσεις.

Ακόμη κι αν μοιραστήκαμε τη σκιά ενός δέντρου στον δρόμο
εκείνες οι ζωές μας πέταξαν σαν σκιές'
ή αν νιώσαμε ευτυχισμένοι κοιτάζοντας ένα ηλιοβασίλεμα
ο ήλιος μας έδυσε μαζί μ' εκείνη την ευτυχία σε θάλασσα σκοτεινή.

Αμίρ Ορ
* μτφ: Χάρης Βλαβιανός


Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ