παρα-κείμενα

Σάββατο, Μαΐου 22, 2010

156 ~ ζευγάρια, ii



έχω αντοχή
φτάνει να πεις "μαζί"


Κοραλία Θεοτοκά

Image Hosted by ImageShack.us
...Μην είσαι ανόητος' σ' αγαπώ.
*
Μην είσαι ανόητη.

Είμαστε φίλοι;
*
Όπως ο Μπόγκι και η Μπακώλ, όπως η Ζέλντα κι ο Φιτζέραλντ, όπως ο Χάμμετ κι η Χέλμαν, όπως ο Πρόξενος και η Υβόν, όπως ο Κέιβ και η Λέιν, όπως ο Γκυ και η Αλίς' άναψέ μου ένα Gitanes.

Μη μου αγοράσεις ποτέ πλυντήριο' βάλε ν' ακούσουμε το Adagiο του Albinoni' πες μου ρήματα.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
-La vie est belle, et facile-


Image Hosted by ImageShack.us
ΣΟΝΕΤΟ 23

Έτσι ήτανε κι έτσι είναι κι έτσι θε να 'ναι ωσότου,
γλυκιά μου αγάπη κι άγρια, λατρεμένη Ματίλντε,
μας κουδουνίσει ο χρόνος το στερνό άνθος της μέρας.

Χωρίς τους δυο μας, δίχως φως πια δε θα υπάρχουμε:
τότε πέρα απ' το χώμα κι απ' τον ίσκιο
ζωντανό θα 'ναι πάντα το φέγγος του έρωτά μας.

Pablo Neruda
-Cien Sonetos de Amor-
*μτφ: Ηλίας Ματθαίου


Image Hosted by ImageShack.us
ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ

Όταν ξαναείδα τη γυναίκα μου να στέκει πλάι στις γραμμές καθώς το τραίνο έμπαινε στο σταθμό ανάμεσα στις στοίβες των κορμών, ευχόμουν να είχα πεθάνει παρά να ερωτευτώ οποιαδήποτε άλλη γυναίκα εκτός από εκείνη. Χαμογελούσε με τον ήλιο πάνω στο αξιολάτρευτο, μαυρισμένο από το σκι πρόσωπό της, με την όμορφη κορμοστασιά της, τα κοκκινόξανθα μαλλιά της, που είχαν μακρύνει παράξενα και όμορφα όλο το χειμώνα και γυάλιζαν τώρα στην ήλιο, και τον κύριο Μπάμπι όρθιο δίπλα της, ξανθό και στρουμπουλό, μ' εκείνα τα ροδοκόκκινα χειμωνιάτικα μαγουλάκια που είχαν όλα τα καλά αγόρια του Φόραρλμπεργκ.

"Αχ, Τέιτι," είπε καθώς την κρατούσα στην αγκαλιά μου, "γύρισες επιτέλους, μετά από ένα τόσο καλό και πετυχημένο ταξίδι! Σ' αγαπώ, και να ξέρεις ότι μας έλειψες πάρα πολύ".

Την αγαπούσα κι εγώ όσο καμιά άλλη, κι όταν μείναμε οι δυο μας περάσαμε υπέροχες, μαγικές στιγμές. Δούλευα καλά, κάναμε σπουδαία ταξίδια και σκεφτόμουν ότι είχαμε ξαναγίνει πάλι άτρωτοι, ώσπου, αργά την άνοιξη, αφήσαμε τα βουνά και ξαναγυρίσαμε στο Παρίσι... ... ...

Ernest Hemingway
-Μια κινητή γιορτή-
μτφ: Σταύρος Παπασταύρου



ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Σαν κι εμάς ενωμένο ζευγάρι
δεν βρισκόταν στον κόσμο πιστό
Όλοι οι φίλοι μάς είχαν καμάρι
οι εχθροί μάς ζηλεύαν γι αυτό

Τώρα όμως το παν έχει αλλάξει
και μαλώνουμε κάθε στιγμή
Είν' η αγάπη πουλί σαν πετάξει
μην γυρεύεις ποιος είν' η αφορμή

Ας ξαναπάρουμε λοιπόν μ' αδιαφορία
καθείς τον δρόμο του - σαν ξένοι χωριστά
Ψυχρά και κρύα, χωρίς πικρία
χωρίς παράπονα και λόγια περιττά

Κι αν μετανιώσουμε κι αν αναζητηθούμε,
αν καταλάβουμε οι δυο μες τη ψυχή,
αν δεν μπορούμε να ξεχαστούμε,
τότε αγαπιόμαστε και πάλι απ’ την αρχή

Αττίκ

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Παρασκευή, Μαΐου 07, 2010

155 ~ γράμματα, vi



Δεν σου γράφω, δεν σε θυμάμαι, δεν ξεχνώ
δεν καταστρέφω τα γράμματά σου
δεν θέλω να ξέρεις πού βρίσκομαι
δεν θέλω ν' αγνοείς πως είμαι μακριά σου


Γιώργος Χουλιάρας



Ονειρεύθηκα ένα γράμμα σου στρογγυλό
όπου χωρώ μέσα του ολόκληρος
από το κενό μηδέν του κέντρου
κυκλικά σε ίση απόσταση γύρω μου
διαβάζοντας το χωρίς τέλος μήνυμά σου
με σωσίβιο και θηλειά στο λαιμό
και ήθελα να μου εξηγήσεις γιατί
πρέπει να κοιμάμαι όταν ονειρεύομαι
με μάτια που κοιτάζουν μέσα τους
τι απέμεινε που δεν αφαίρεσε η ημέρα
όταν τα βρίσκει συνεχώς ανοιχτά
αλλά απέφυγες να μου πεις
πριν εγκαταλείψεις το όνειρό μου
με την υπόσχεση ότι θα μου γράψεις
αν και ξέρεις ότι κάθε βράδυ
οι διευθύνσεις στα όνειρα αλλάζουν

Γιώργος Χουλιάρας
-Γράμμα-



ΦΟΒΟΣ

Συνήθιζα να φοβάμαι καθετί,
το σκοτάδι καί το σχέδιο στο χαλί,
τη σιωπή καί τα ερεθιστικά ξεφωνητά
τ' απογέματα με τους πλανόδιους πωλητές, τα γλέντια,
τον γύρο της πόλης με το τραμ, τον εαυτό μου.
Τώρα όλ' αυτά είναι φόβοι έμπιστοι, οικείοι.
Όμως τελευταία προστέθηκε ένα πράγμα που φοβάμαι
πάνω απ' όλα τ' άλλα και μπορεί να με καταστρέψει,
το θάβω βέβαια κάτω απ' ένα φορτίο ομιλίας αλλά ξαναγυρίζει:
Είναι το ατάραχο πρόσωπο της σπιτονοικοκυράς μου
καθώς μπαίνει στο δωμάτιο ενός πρωινού
με ατημέλητο φωτισμό και ξέρω
πως θα μου πει: Ακόμα κανένα γράμμα για σας, δεσποινίς.

Margaretha Vasalis
μτφ: Βασίλης Καραβίτης
-Συγκομιδή-



Ο ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

Η Φουζάκο στο μεταξύ επέμεινε να μην επιτρέπει στον εαυτό της να φανταστεί την αγωνιώδη, εξαντλητική αναμονή που την περίμενε και κατατρώγοντας τον άντρα με το βλέμμα της πάσκιζε να εξακριβώσει την πληρότητα του δεσμού τους. Πόσο αυτάρκης αλήθεια έμοιαζε ο Ρουάγι, πόσο σίγουρος! Ήταν μια απόλυτα συγκεκριμένη παρουσία που δεν προσπαθούσε καν να ξεφύγει απ' τα όρια της . Η ίδια όμως θα προτιμούσε να είχε να κάνει με κάτι λιγότερο χειροπιαστό, πιο αόριστο και πιο ομιχλώδες. Εκείνο το φοβερό καράβι, συμπαγές σαν βράχος, ήταν δύσκολο να σβήσει από τη μνήμη. Το ίδιο και τα πυκνά φρύδια ή οι φαρδιοί ώμοι του άντρα.

Μην ξεχνάς να γράφεις — και κάθε φορά να βάζεις κι άλλα γραμματόσημα, είπε ο Νομπόρου παίζοντας με απόλυτη συνέπεια το ρόλο του.

Να λέγεται. Θα σας γράφω από κάθε λιμάνι που θα πιάνουμε. Να μου γράφεις όμως κι εσύ. Για τους ναυτικούς τίποτα δε μετράει όσο ένα γράμμα.

Yukio Mishima
μτφ: Βαγγέλης Κατσάνης



ΤΙ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Τι μου τα μηνάς στα λόγια
τι μου στέλνεις γράμματα
και δεν ξεύρω ν' ανεγνώσω
κι αρχινώ τα κλάματα

Σγουρέ βασιλικέ μου και δυόσμε φουντωτέ
σαν τη δικιά σ' αγάπη δεν ένοιωσα ποτέ

Σγουρέ βασιλικέ μου με φύλλα πράσινα
θέλω τον ερωτά σου με χίλια βάσανα


Παραδοσιακό Καππαδοκίας

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...