παρα-κείμενα
Παρασκευή, Ιανουαρίου 22, 2010
148 ~ ομίχλη
Ομίχλης σύννεφο στο σπίτι ο έρωτας.
Με φώτα θα διέρχομαι τους διαδρόμους του.
Γιώργος Ιωάννου
ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΜΙΚΡΑΣ
Ομίχλη κατεβαίνει με τ' απόγευμα κι ο δρόμος
χαρακώνει το φως κομματιαστά γυρνώντας
μέσα στο άλλο φέγγος, σαν ξεγύμνωμα
σ' έναν απαίσιο αδυσώπητο βιασμό
Τότε λάμπουν για μας οι προβολείς, λάμπουν για σένα
ανάβουνε οι δυνατοί φακοί κι όλα φωτίζουν
το στόμα, τα μαλλιά, το νυχτωμένο σώμα'
έτσι φέγγει βαθιά στον ουρανό η αγάπη μας
θρυμματισμένη μουσική στον αερολιμένα, φέγγει
για τη στιγμή που η φλόγα θα εγγίσει
γλείφοντας το δοσμένο χέρι, κι όμως τρέμει
σαν ανοιxτή πληγή στη μουσκεμένη ώρα
Ομίχλη κατεβαίνει με τ' απόγευμα
μες στο μισόφωτο αλλάζουν όλα όψη, εξωραΐζονται
και ντύνονται το άλλο φως, το πιο δικό μας
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
-O θάνατος του Μύρωνα-
ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Ι.Κ.
...
ήταν μια μέρα του Νοέμβρη
κι ήταν ομίχλη στο πάρκο
λόγια που μας είναι ολότελα άγνωστα
το να υπόσχεσαι κάτι
"που μένει στη μνήμη"
κι ο W. που λέει "η αγάπη δεν είναι συναίσθημα"
προχωρούσαμε όλο πιο μακριά όλο πιο βαθιά
ήταν παιδιά που οι λαχανιασμένες φωνές τους
ακούγονταν ξαφνικά κάπου κοντά
χάθηκαν στην ομίχλη απ' όπου
είχαν έρθει
Heiner Bastian
-Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα-
*μτφ: Νόρα Πυλόρωφ-Προκοπίου
Η ΓΟΥΡΟΥΝΑ
Η ομίχλη δεν έδειχνε πως θα διαλυόταν γρήγορα. Το αντίθετο μάλιστα, όσο πήγαινε και πύκνωνε. Τα στρώματα της γίνονταν όλο και πιο συχνά, πιο συμπαγή, φέρνοντας αντιμέτωπη τη διπλή φωτεινή δέσμη των προβολέων με την αιφνίδια λευκότητα ενός τοίχου που ξεπρόβαλλε μέσα στη νύχτα. Η οδήγηση γινόταν όλο και πιο επικίνδυνη. Θα έλεγε κανείς πως από παντού μες στην εξοχή ξεφύτρωναν αυλές, μπαμπακένιες οντότητες που καλούσαν η μια την άλλη κι έσμιγαν, σχηματίζοντας σιγά σιγά μια μάζα που σε λίγο θα γινόταν αδιαπέραστη.
Thomas Owen
-το κλειδί των ονείρων-
(Ανθολογία Βελγικού Γαλλόφωνου Διηγήματος)
*μτφ: από φοιτητές προγρ/τος μεταπτ. σπουδών
ΡΟΖΑ
Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς έχει αλλάξει έτσι ο καιρός;
Περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
κι εγώ μες στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός
Θάνος Μικρούτσικος / Άλκης Αλκαίος
(με τον Δημήτρη Μητροπάνο)
Πέμπτη, Ιανουαρίου 07, 2010
147 ~ εποχές
Τα ρούχα πέτα, γδύσου.
Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ, χειμώνα, θέρος -
όπου και αν είσαι -
είναι η ρομφαία μου μαζί σου.
Aνδρέας Εμπειρίκος
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΙΙΙ
Περνούν οι εποχές φεύγουν οι μήνες.
Οι μέρες σαν σταλαγματιές βροχής
πέφτουν και σβήνονται μέσα στο χώμα.
…
Οι πιο πολλοί που γνώρισες
σ’ έχουν ξεχάσει.
Σα να 'σουν λέξη σ’ έχουν σβήσει απ’ το μυαλό τους.
Και μοναχά για μένα υπάρχεις ολόκληρος.
Για μένα ακέραιος, πάντα παρών
αγαπημένος.
Λουκάς Θεοδωρακόπουλος
-Μυθολογία της Ξάνθης-
ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΠΟΧΕΣ
Εποχές
που δεν θα ‘ρθουν ξανά ποτέ –
ξερές θημωνιές το σιτάρι, κούπες
με σύκα και ελιές
Μάλιστα αγάπησα, και μερικές φορές
με τον γνωστό αποκρουστικό ανθρώπινο τρόπο
και όπως όλοι οι άνθρωποι το ονόμασα αυτό ολοκλήρωση
ελευθερία στον έρωτα
όσο κι αν φαίνεται παράλογο.
Ο καρπός μαζεύτηκε και αποθηκεύτηκε, τα τελευταία
φρούτα στράγγισαν: χρόνος
που συσσωρεύεται απανωτά, που δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ,
άραγε να τελειώνει κιόλας;
Louise Gluck
*μτφ: Δήμητρα Κωτούλα
ΦΙΛΟΙ
Φυσικά είχαμε κι εμείς, όπως όλα τα ζευγάρια, τα προβλήματά μας. Aλλά δεν δέχομαι αυτό που λένε συνήθως. Eίχε η αγάπη αντικαταστήσει τον έρωτά μας με την πάροδο του χρόνου; Eν μέρει ναι. Aπό την άλλη όμως η άρνησή μου είναι κατηγορηματική. O έρωτάς μας θυμίζει κήπο. Aνθισμένος την άνοιξη, γεμάτος καρπούς το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, ξερός και φαινομενικά άγονος τους χειμώνες. Tότε, στη διάρκεια του κρύου καιρού, την εποχή των παγετώνων, η αγάπη έπαιρνε το πάνω χέρι, αλλά σε λίγο πάλι ερχόταν η άνοιξη του πόθου, κι ο κύκλος των τεσσάρων εποχών δεν έπαψε ποτέ να κλείνει και να ανοίγει κάθε φορά μέχρι σήμερα, σχεδόν επί τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Βαγγέλης Ραπτόπουλος
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Καλοκαίρι - η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει…
...μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι…
Kαλοκαίρι - μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη
…με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι...
Καλοκαίρι - στόμα υγρό, μικροί λαγώνες,
καλοκαίρι,
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα,
καλοκαίρι...
Διονύσης Σαββόπουλος
