παρα-κείμενα
Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007
88 ~ ύπνος
Στο τέλος της νύχτας
βρίσκω το στήθος σου
γέρνω το κεφάλι μου
αποκοιμιέμαι.
Sérgio Godoy
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
μτφ: Ρήγας Κούπα
ΕΝΥΠΝΙΟΣ ΕΡΩΣ
Έτσι όπως είσαι, όνειρο.
Έτσι όπως είσαι, ανάλαφρο σκίρτημα αύρας
ήχος φλογέρας που έρχεται απ' το μαγεμένο δάσος
Έτσι μείνε κοντά μου.
Πρόσωπο αγγισμένο από έναν μάγο Έρωτα.
Σώμα πολιορκημένο απ' τον αχαλίνωτο πόθο.
Μείνε κοντά μου όσο γίνεται περισσότερο.
Κι ας μη με ξυπνήσουν οι ώρες.
Έστω πουλιού γλυκό κελάηδισμα
ας μη με βγάλει απ' την αγκάλη σου.
Μα έτσι, πλημμυρισμένος απ' αυτή την άχρονη ηδονή
από τον έναν, στον άλλον ύπνο ας περάσω, τον βαθύτερο.
Θανάσης Κωσταβάρας
-Οι μεταμορφώσεις των κήπων-
Ο ΥΠΝΟΣ
Είναι ο ύπνος της γλώσσας μου
μιλάει μια γλώσσα που ποτέ δεν θυμάμαι
λέξεις που εισρέουν στον ύπνο των λέξεων
μόλις προφερθούν.
Είναι ο ύπνος της μιας στιγμής
μέσα στην επόμενη, που μακραίνει τη νύχτα,
κι ο ύπνος του παράθυρου
που μεταμορφώνει τον ψηλόκορμο ύπνο των δέντρων σε γυαλί.
Ο ύπνος των μυθιστορημάτων όταν διαβάζονται είναι βουβός
όπως ο ύπνος των φορεμάτων στα ζεστά σώματα των γυναικών.
Και ο ύπνος του κεραυνού που μαζεύει σκόνη τις λιόλουστες μέρες
και ο ύπνος της στάχτης καιρό μετά.
[...]
Κι είναι και ο ύπνος που απαιτεί να ξαπλώσω
για να ταιριάξω με το σκοτάδι που 'ρχεται καταπάνω μου
σαν άλλο δέρμα που μέσα του ποτέ δε θα με βρούνε,
κι έξω του ποτέ δε θα φανώ.
Marc Strand
*μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
-Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα-
ΤΟ ΧΤΕΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ
Κάποτε, κουρασμένη, άφησε το κορμί της λυμένο στην αμμουδιά, ενώ η ίδια ταξίδεψε μέσα στα φλεγόμενα κύματα του ηλιοβασιλέματος που πασπάλιζαν με πορτοκαλιούς αφρούς την ερεθισμένη ψυχή της. Έσουρε τα νύχια της πέρα δώθε, τραυμάτισε ακόμα περισσότερο την γρατσουνισμένη άμμο, έπειτα φίλησε τις ρωγμές της κι αποκοιμήθηκε μέσα στ' αναφιλητά τα δικά της και της θάλασσας.
Δημήτρης Τσατσούλης
-Η Νύχτα, Το Νύχι, Η Αμυχή-
ΠΑΡΕ ΜΕ
Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου
τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αέρα
Η αγκαλιά σου είναι σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα
Πάρε με, πάρε με, μέσα σου να κρυφτώ
- σαν να μην έζησα πριν απ’ το βράδυ αυτό
Θέλω να δω το πρόσωπό σου ανθισμένο
να με φιλάς όλη τη νύχτα, όσο αντέξεις
Σαν φλιπεράκι γελαστό, ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις
Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
Όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
μα σ’ αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι
Βασίλης Παπακωνσταντίνου / Αφροδίτη Μάνου
-με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου-
Ετικέτες ύπνος
Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2007
87 ~ βιβλία, i
Στα χαρτιά σκυφτός και στα βιβλία τ' απύθμενα
με σκοινί λιανό κατεβαίνοντας
νύχτες και νύχτες
το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση
του μαύρου
Οδυσσέας Ελύτης
( Γένεσις - Άξιον Εστί)
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ
Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ
την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε
να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι
για θέματα αδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει
ο ένας τον άλλον, αλλά, ξέρεις, φθάνει
να βλέπω τό χέρι σου να γυρνά
μια σελίδα βιβλίου μισοφωτισμένο απ’ τή λάμπα
...
Ανδρέας Αγγελάκης
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΙΝΑΚΙΔΑ
Ένα βιβλίο ποίησης απέραντο και υψηλό,
Βαθύ στους στρόβιλούς του,
Της φωτιάς φήμη, θλίψη του λυγισμένου δάσους,
Θ’ άνοιγε πάνω στη θάλασσα την ήρεμη και βίαιη
Κάτω απ’ τις ρυτίδες του ανέμου, μια αυγή πάντοτε νέα
-ένα βιβλίο ατέλειωτης ποίησης ανοιχτό σ’ όλους τους ορίζοντες
τέτοιος ήταν ο κοινός μας μυστικός θησαυρός, που δεν ομολογήσαμε
βέβαιοι πως θα συγκρατήσουμε από τη μισοειδωμένη σελία
τις λέξεις του πεπρωμένου μας…
Jean-Pierre Vallotton
*μετ: Βικτωρία Θεοδώρου
ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Την εποχή που ήμουν ερωτευμένος με την Φύλια (δηλαδή εγώ πάντα ήμουν, εκείνη δεν ήταν) στις ώρες των πιο εξαντλητικών μας συνουσιών κρατούσαμε κάποτε κι από ένα βιβλίο. Έτσι καθώς συνουσιαζόμαστε γλυκά και κυματιστά, εκείνη - συνήθως από κάτω - κρατούσε το κεφάλι μου σφικτότατα πάνω στον ώμο της και διάβαζε πλήρως απορροφημένη Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Διότι αυτός την ερέθισε. Εγώ πάλι είχα πάνω στο κρεβάτι, δίπλα στο κεφάλι της, συνήθως τις Χίλιες και μία Νύχτες. Κάποια στιγμή όμως αφήναμε τον κυρ-Νίκο και τη Σεχραζάτ να κάνουν τα δικά τους κι εμείς χωνόμαστε με ορμή ο ένας μέσα στο στόμα του άλλου. Αυτό μας ερέθιζε και μας αναστάτωνε, διότι η εικόνα που δίναμε τελικά ήταν δυο σώματα αναγνωστών με ένα κεφάλι.
Γιώργης Γιατρομανωλάκης
-Το Δέντρο , τ.139/140-
ΑΣ ΑΝΤΑΜΩΝΟΥΜΕ
Ας ανταμώνουμε έστω από μακριά
την ίδια μέρα και την ίδια ώρα οι δύο
και ας διαβάζουμε το ίδιο το βιβλίο
με την ψευδαίσθηση πως είμαστε αγκαλιά
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΙΝΑΚΙΔΑ
Ένα βιβλίο ποίησης απέραντο και υψηλό,
Βαθύ στους στρόβιλούς του,
Της φωτιάς φήμη, θλίψη του λυγισμένου δάσους,
Θ’ άνοιγε πάνω στη θάλασσα την ήρεμη και βίαιη
Κάτω απ’ τις ρυτίδες του ανέμου, μια αυγή πάντοτε νέα
-ένα βιβλίο ατέλειωτης ποίησης ανοιχτό σ’ όλους τους ορίζοντες
τέτοιος ήταν ο κοινός μας μυστικός θησαυρός, που δεν ομολογήσαμε
βέβαιοι πως θα συγκρατήσουμε από τη μισοειδωμένη σελία
τις λέξεις του πεπρωμένου μας…
Jean-Pierre Vallotton
*μετ: Βικτωρία Θεοδώρου
ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Την εποχή που ήμουν ερωτευμένος με την Φύλια (δηλαδή εγώ πάντα ήμουν, εκείνη δεν ήταν) στις ώρες των πιο εξαντλητικών μας συνουσιών κρατούσαμε κάποτε κι από ένα βιβλίο. Έτσι καθώς συνουσιαζόμαστε γλυκά και κυματιστά, εκείνη - συνήθως από κάτω - κρατούσε το κεφάλι μου σφικτότατα πάνω στον ώμο της και διάβαζε πλήρως απορροφημένη Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Διότι αυτός την ερέθισε. Εγώ πάλι είχα πάνω στο κρεβάτι, δίπλα στο κεφάλι της, συνήθως τις Χίλιες και μία Νύχτες. Κάποια στιγμή όμως αφήναμε τον κυρ-Νίκο και τη Σεχραζάτ να κάνουν τα δικά τους κι εμείς χωνόμαστε με ορμή ο ένας μέσα στο στόμα του άλλου. Αυτό μας ερέθιζε και μας αναστάτωνε, διότι η εικόνα που δίναμε τελικά ήταν δυο σώματα αναγνωστών με ένα κεφάλι.
Γιώργης Γιατρομανωλάκης
-Το Δέντρο , τ.139/140-
ΑΣ ΑΝΤΑΜΩΝΟΥΜΕ
Ας ανταμώνουμε έστω από μακριά
την ίδια μέρα και την ίδια ώρα οι δύο
και ας διαβάζουμε το ίδιο το βιβλίο
με την ψευδαίσθηση πως είμαστε αγκαλιά
(Μα όταν πέσει το σκοτάδι τι θα κάνω ;
Εδώ τα ψέματα δεν φτάνουν να σωθούμε)
Αλέξης Παπαδημητρίου / Σώτια Τσώτου
(με την Δήμητρα Γαλάνη)
Ετικέτες βιβλία
Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007
86 ~ κλάματα, i
ΛΕΕΙ Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ
Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα
ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα
κάτω από το βάρος της λέξης
γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ' από πόνο το μέσα.
Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου
- απουσία από τη ζωή -
κλάματα βγαίνουν στο χαρτί
κι η φυσική οδύνη του σώματος
που στερείται
...
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
-Γενιά του '70-
ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ
[...]
Και τότε με στιβαρό αγκάλιασμα
ο εξίσου νεαρός άντρας
τον τράβηξε από τον αυχένα
και τον φίλησε
όχι στα μάγουλα,
όπως είχε υποθέσει,
αλλά στα χείλη.
Στην αρχή ντράπηκε λίγο,
μετά αισθάνθηκε περήφανος
για τον φίλο του
που είδε να φεύγει
στέλνοντάς του ένα φιλί
πίσω από την τζαμαρία,
ενώ στα γειτονικά τραπέζια
διευρύνονταν οι κύκλοι της σιωπής.
Τελικά
δεν μπόρεσε να σταματήσει τα δάκρυα
που έτρεχαν παρά τη θέλησή του
στα γένια των τριών ημερών,
των τριών ημερών
που έλειπε από το σπίτι.
Τελείωσε την μπύρα με το ζόρι
και βγήκε έξω ντροπιασμένος:
οι άντρες δεν κλαίνε.
Luis Gonzáles de Alba
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
*μτφ: Ρήγας Κούπα
9 Φεβρουαρίου 1982
Και δεν έχω τίποτα το καινούργιο να πω, εκτός από το ότι όλα, σχετικά, μοιάζουν να πηγαίνουν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι και μόνο εγώ μοιάζει να ζω με τη μόνιμη διάθεση να κλάψω, να κλαίω και χωρίς να ξέρω, πια, και για ποιο λόγο. Ίσως να είναι οι λίγες ώρες ύπνου, οι μόνιμες πια, ίσως οι κλειδωμένες μέσα, από τη δουλειά, μέρες και νύχτες. Ίσως να είναι αυτή η ιστορία της αδιαθεσίας, που διαρκώς μοιάζει να τελειώνει, χωρίς να τελειώνει ποτέ, ίσως το τέλος του έρωτα, ίσως το αλλοιωμένο, επιτέλους, από την ηλικία πρόσωπό μου.
Νανά Ησαΐα
-ΑΛΛΗ, ημερολόγιο 1981-1983-
ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Δεν κλαίω που φεύγεις
δεν κλαίω για τώρα
δεν κλαίω την ώρα του αποχωρισμού
Κλαίω την ώρα του γυρισμού
κλαίω την ώρα του σπαραγμού
κλαίω για την ώρα
που δεν θα 'χω πια ψυχή
να σου πω "σ’ αγαπώ"
Άκης Πάνου
(με την Βίκυ Μοσχολιού)
Ετικέτες κλάματα
Τετάρτη, Νοεμβρίου 07, 2007
85 ~ βροχή, ii
ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ
Προτιμάω τις ξαφνικές βροχές
που οι δρόμοι αδειάζουν
μες στις μεγάλες πόλεις που σε έχανα
και στις μικρές που δεν βρισκόμασταν,
αφού βαρέθηκα τις συνεχείς λιακάδες
που δεν ήξερα σε ποια παραλία να σε βρω,
στα πουκάμισά μου τώρα μικρές λίμνες
γεμίζουν και στεγνώνουν,
κι εσύ τρέχεις ακόμα στη θάλασσα,
ενώ την ίδια ώρα με βλέπεις
να φεύγω απ' τα υπόστεγα
και να φοράω μόνος μου το βραχιόλι
που είχα για σένα.
Σπύρος Λ. Βρεττός
-Ανθολογία Νεότερης Ελλ. Ποίησης του
Ευρ. Γαραντούδη-
Η ΒΡΟΧΗ
Όλη νύχτα ο ήχος είχε
έρθει πίσω ξανά,
και ξανά πέφτει
αυτή η ήσυχη, αδιάκοπη βροχή.
Τι είμαι για μένα
που πρέπει να θυμάται κανείς
να επιμένει σ' αυτό
τόσο συχνά; Είναι
που ποτέ η άνεση
ακόμη η τραχύτητα
της βροχής πέφτοντας
δεν θα 'χουν για μένα
κάτι άλλο απ' αυτό
κάτι όχι τόσο επίμονο'
είμαι για πάντα λοιπόν κλειδωμένος σ' αυτή
την οριστική αμηχανία.
Αγάπη, αν μ' αγαπάς,
ξάπλωσε δίπλα μου.
Γίνε για μένα, σαν τη βροχή
η έξοδος
από την κούραση, την ανοησία, την μισο-
λαγνεία της σκόπιμης αδιαφορίας.
Να 'σαι υγρή
με μια αξιοπρεπή ευτυχία.
Robert Creely
*μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
-Σύγχρονοι Αμερικανοί Ποιητές-
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑΤΟΣ
18 Αυγούστου
Γκρίζα μέρα, ο ουρανός μουντός και ανέκφραστος σαν πρόσωπο πεθαμένου. Αυτός ο καιρός σού σταλάζει μια γλυκιά νοσταλγία. Σαν το σιγομουρμουρητό τραγούδι που μιλάει για τις ευτυχίες, τις χαρές μας, χωρίς πάθος και κομπασμό. [...] Βρέχει μια ψιλή βροχή που σκορπάει μεσ' στον αέρα. Η ορατότητα τείνει να μηδενιστεί. Η υγρασία μας διαπερνάει. Εικόνες χινοπωριάτικης μελαγχολίας. Κανείς δεν κινείται στην κουβέρτα. Μόνο στη γέφυρα είναι κλεισμένος ο καπετάνιος, ο τιμονιέρης και ο αξιωματικός. Χτυπάει η σφυρίχτρα κατά διαστήματα και σχίζει την υγρή ατμόσφαιρα. Ακούμε μακριά μας τη σφυρίχτρα κάποιου άλλου πλοίου που ταξιδεύει φυλακισμένο στην ομίχλη...
Θόδωρος Παπαδημητρίου
(ο γλύπτης Θόδωρος)
-Το Δέντρο, τ.157/158-
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ ΒΡΕΧΕΙ
Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει
σύμπτωση λες - πες το όπως θες
Όμως εγώ θέλω να βρέχει
σαν το νερό να σε αγκαλιάζω
τις νύχτες που καις
Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει,
δε φταις εσύ δεν φταίει κανείς
Λες κι ο καιρός χαρές δεν έχει
κι έρχεσαι εδώ για να κρυφτείς
Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει
γίνεσαι φως στη συννεφιά
μα κάθε φορά που κάτι τρέχει
φεύγεις μακριά, μόνος ξανά
σαν μια γκρίζα σκιά
Τέτοια ζωή ποιος την αντέχει
Ίσως εγώ και η βροχή
μα σ' αγαπώ βρέχει δεν βρέχει...
Γιάννης Σπανός / Τάκης Καρνάτσος
(με την Τάνια Τσανακλίδου)
Ετικέτες βροχή
