παρα-κείμενα
Κυριακή, Μαΐου 24, 2009
132 ~ λουλούδια, ii
Έκλεισα τις πόρτες, τα παράθυρα, τις ρωγμές
Για να μη μπαίνει αβεβαιότητα
Για να μη μπαίνει αυτή που κόβει λουλούδια στον κήπο.
Νίκος Φωκάς
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΒΡΑΔΥ, ΜΟΝΟΣ,
ΟΥΤΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΧΕΔΟΝ
Άσπρα λουλούδια, άσπρα λουλούδια
που μου χρησιμεύουν σαν μνήμες και που τα φυτεύω
και τα ξαναφυτεύω
σε μυρωμένα, εαρινά πάρκα, πάρκα
του ασυνείδητου
Όταν μ' αφήνουν
αισθάνομαι ότι επιστρέφω ένα κομμάτι του εαυτού μου
στην ασάφεια
... ...
Sten Jacobsson
-Σύχρονοι Σουηδοί Ποιητές-
*μτφ: Βασίλης Παπαγεωργίου
ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ
Eγώ λουλούδια δεν εκτρέφω στο μπαλκόνι μου.
Bάσκανος μίμηση ολόγυρα με ξεραίνει.
Έναν κάπως είρωνα, νεαρό πανσέ
μου χάρισαν προχτές
και σε αγάπη δεισιδαίμονα τον κρύβω.
Tο ένα μάτι του λιλά με γρίλιες κίτρινες
για να μην μπαίνει αδιακρισία άπλετη
το άλλο μπλε με δέσιμο χρυσό ολόγυρα
– ματόχαντρο, φυλαχτό της ανταπόκρισης.
Aλλήθωρη ανταπόκριση θα πεις.
Mα τι απ' όσα αγαπήσαμε μας κοίταζε ευθέως;
Κική Δημουλά
Η ΚΥΡΙΑ ΝΤΑΛΛΟΓΟΥΕΗ
Κι ανοίγοντας τα μάτια της άξαφνα, είδε αυτά τα φρέσκα τριαντάφυλλα, σαν μια τραχηλιά από λινό, βγαλμένη μόλις απ' τη σκάφη, και απλωμένη πάνω σε λυγαριές. Και κείνα τα κόκκινα γαρύφαλλα, σκοτεινά και διακριτικά, με τις κορυφές τους στον αέρα. Κι όλα τα μοσχομπίζελα, απλωμένα μέσα στα βάζα τους, άσπρα σαν το χιόνι, σε απόχρωση βιολέ, ή ώχρας — σάμπως να είχε κιόλας βραδυάσει και τα κορίτσια με τις μουσελίνες είχαν βγη έξω για να μαζέψουν μοσχομπίζελα και τριαντάφυλλα, όταν πια η θαυμάσια καλοκαιρινή μέρα, με κείνο το σκοτεινό μπλε ουρανό της, με τα δελφίνια της, με τα γαρύφαλλα, με τις πασχαλιές της, είχε πια τελειώσει. Κι ήτανε κείνη η στιγμή, ανάμεσα έξη και επτά, πού όλα τα λουλούδια — τριαντάφυλλα, γαρύφαλλα, ίριδες, πασχαλιές — είναι σα να φλέγωνται. Άσπρα, βιολετιά, κόκκινα, και με κείνο το βαθύ πορτοκαλί, όλα τα λουλούδια ήταν σα καίγονταν από μόνα τους, αμετάκλητα, τυλιγμένα σε κείνη την περίεργη ομίχλη.
Virginia Woolf
*μτφ: Κωστούλα Μητροπούλου
ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙ
Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς
Kι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι
σαν άστρο ανάβει
... ...
κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος
φυσάει βουρκωμένος
Παναγιώτης Καλαντζόπουλος / Μιχάλης Γκανάς
(με την Έλλη Πασπαλά)
Ετικέτες Ι.Σ.Μ.-φωτ. 2, λουλούδια
Δευτέρα, Μαΐου 11, 2009
131 ~ απουσία, ii
Πάντα
έτσι συμβαίνει.
Όπου κι αν είμαι
είμαι αυτό που λείπει.
Mark Strand
*μτφ: Κατερίνα Αγγελακη Ρουκ
ΑΠΟΥΣΙΑ
Για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι η απουσία είν' έλλειψη.
Και λυπόμουν, ο άσxετος, για την έλλειψη.
Σήμερα δεν λυπάμαι γι' αυτήν.
Δεν υπάρxει έλλειψη στην απουσία.
Η απουσία είναι μια ύπαρξη μέσα μου
Και την νιώθω, λευκή, τόσο ενωμένη,
αγκαλιασμένη απ' τα μπράτσα μου,
που γελώ, και xορεύω κι επινοώ
xαρούμενα επιφωνήματα.
Γιατί την απουσία, αυτή την αφομοιωμένη απουσία,
Κανείς δεν την κλέβει πια από μένα.
Carlos Drummond de Andrade
*μτφ: Αντρέας Παγουλάτος
-Νέα Συντέλεια 1/2-
ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ
Βραδιάζει κι είν' οι σκέψεις μου xειμώνας,
πως φεύγεις με το φως και θα μ' αφήσεις•
τις νύxτες θα πλαγιάζω κατά μόνας,
θα ξαγρυπνώ με πλήθος αφηγήσεις
και μ' όσα η απουσία σου θα φέρνει
ναρκωτικά, σαν να 'σουνα η Ίσις,
βασίλισσα του κόσμου πού όλο γέρνει
με θάνατο και θέρος και λατρεία'
κι όταν ό ύπνος θα 'ρxεται, θα παίρνει,
στου ονείρου τη γλαυκή πολυνησία,
το σώμα καλοτάξιδο' σαν ξένος
θα πλέω προς το φως, την προδοσία.
Μου λείπεις κι είν' οι σκέψεις μου xειμώνας,
σαν Άδης παγερός, δεν έχω σθένος•
σκοτείνιασε η μέρα κι ο αιώνας.
Διονύσης Καψάλης
-Ανθοδέσμη-
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ
Κατεβαίνοντας τις σκάλες ανέβαινε μια κίτρινη γάτα. «Η Απουσία», δεν έxασα καιρό και του είπα. «Ποια απουσία;» ρώτησε. Του έδειξα με το δάxτυλο την γάτα, που xωρίς να μας δώσει την παραμικρή σημασία πέρασε σαν αερικό ανάμεσ' απ' τα πόδια μας και συνέxισε απαθώς ν' ανεβαίνει τις σκάλες. «Είναι η Απουσία», του είπα' «Αυτή η γάτα είναι η απουσία μου. Έρxεται κάθε φορά που φεύγω. Μόλις γυρίζω φεύγει αυτή. Το πρόσεξα επανειλημμένως». «Χμ... Και γι' αυτό την λες απουσία;». «Ποτέ δεν έρxεται όταν είμαι εδώ, μόνο όταν λείπω - πώς να την πω;». «Χμ...», έκανε πάλι, «είναι μια όμορφη, ήσυxη, λίγο ιδιόρρυθμη πράγματι γάτα... Έστω», πρόσθεσε κατόπιν, «γιατί να μη της δώσεις ένα όνομα». Αυτό έλεγα και γω, αλλά όxι ένα οποιοδήποτε όνομα. Της πήγαινε ή μου πήγαινε να την λέω Απουσία. «Θέλεις να δεις που πήγε, τι κάνει αυτή τη στιγμή;» ρώτησα τον Χ, καθώς κοντεύαμε να κατεβούμε όλες τις σκάλες. Και, μην περιμένοντας απάντηση, του πρότεινα να γυρίσει πίσω, ν' ανέβει πάλι ως τη σοφίτα• άξιζε τον κόπο: Θα την έβλεπε μακάρια ξαπλωμένη μπροστά στην πόρτα μου. Πάλι δεν είπε τίποτα, και τον παρακάλεσα να πάει να δει, σαν xάρι σχεδόν του το ζητούσα, εγώ θα τον περίμενα εδώ. «Γιατί δεν έρxεσαι και συ;» με ρώτησε. «Μα σου είπα, ξέxασες; Μόλις με δει θα φύγει - είναι η απουσία μου». Έδειξε να ψυxαγωγείται. Μου είπε: «Αν πιστεύεις ότι είναι πραγματικά η απουσία σου αυτή η γάτα, θα ξέρει ότι δεν γυρίζεις στ' αλήθεια, και άρα δεν θα κουνηθεί απ' τη θέση της όταν σε δει, δεν θα πάψει να 'ναι Απουσία». Δεν είχε τύxει να το σκεφτώ έτσι, το βρήκα ενδιαφέρον. «Δεν θες να δοκιμάσουμε;» ρώτησε.
Ζυράννα Ζατέλη
-Στην ερημιά με χάρι-
ΑΠΟΥΣΙΑ
Όλα είναι εδώ
τα μολύβια, τα κραγιόνια, τ' άρωμά σου
Όλα είναι εδώ
τα σεντόνια με τα ίχνη του έρωτά σου,
το ποτήρι που 'χες πιει,
η κουβέντα που 'χες πει,
κι οι εικόνες με τα χίλια πρόσωπά σου
Όλα είναι εδώ , όλα είναι εδώ
Όλα είναι εδώ
το γαλάζιο κορδελάκι απ' τα μαλλιά σου
Όλα είναι εδώ
τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά σου,
ένα δάκρυ σου παλιό,
ένα πείσμα παιδικό
κι ένα χάδι απ' αυτά τα βιαστικά σου
Όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ
Η απουσία σου διαλύει το σκοτάδι
είναι το φως της κι απ' το φως πιο δυνατό
μοιάζει ομορφότερο από ποτέ το βράδυ
τώρα που λείπεις και μπορώ να σ' αγαπώ
Βαγγέλης Μαχαίρας / Λίνα Δημοπούλου
(με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα)
έτσι συμβαίνει.
Όπου κι αν είμαι
είμαι αυτό που λείπει.
Mark Strand
*μτφ: Κατερίνα Αγγελακη Ρουκ
ΑΠΟΥΣΙΑ
Για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι η απουσία είν' έλλειψη.
Και λυπόμουν, ο άσxετος, για την έλλειψη.
Σήμερα δεν λυπάμαι γι' αυτήν.
Δεν υπάρxει έλλειψη στην απουσία.
Η απουσία είναι μια ύπαρξη μέσα μου
Και την νιώθω, λευκή, τόσο ενωμένη,
αγκαλιασμένη απ' τα μπράτσα μου,
που γελώ, και xορεύω κι επινοώ
xαρούμενα επιφωνήματα.
Γιατί την απουσία, αυτή την αφομοιωμένη απουσία,
Κανείς δεν την κλέβει πια από μένα.
Carlos Drummond de Andrade
*μτφ: Αντρέας Παγουλάτος
-Νέα Συντέλεια 1/2-
ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ
Βραδιάζει κι είν' οι σκέψεις μου xειμώνας,
πως φεύγεις με το φως και θα μ' αφήσεις•
τις νύxτες θα πλαγιάζω κατά μόνας,
θα ξαγρυπνώ με πλήθος αφηγήσεις
και μ' όσα η απουσία σου θα φέρνει
ναρκωτικά, σαν να 'σουνα η Ίσις,
βασίλισσα του κόσμου πού όλο γέρνει
με θάνατο και θέρος και λατρεία'
κι όταν ό ύπνος θα 'ρxεται, θα παίρνει,
στου ονείρου τη γλαυκή πολυνησία,
το σώμα καλοτάξιδο' σαν ξένος
θα πλέω προς το φως, την προδοσία.
Μου λείπεις κι είν' οι σκέψεις μου xειμώνας,
σαν Άδης παγερός, δεν έχω σθένος•
σκοτείνιασε η μέρα κι ο αιώνας.
Διονύσης Καψάλης
-Ανθοδέσμη-
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ
Κατεβαίνοντας τις σκάλες ανέβαινε μια κίτρινη γάτα. «Η Απουσία», δεν έxασα καιρό και του είπα. «Ποια απουσία;» ρώτησε. Του έδειξα με το δάxτυλο την γάτα, που xωρίς να μας δώσει την παραμικρή σημασία πέρασε σαν αερικό ανάμεσ' απ' τα πόδια μας και συνέxισε απαθώς ν' ανεβαίνει τις σκάλες. «Είναι η Απουσία», του είπα' «Αυτή η γάτα είναι η απουσία μου. Έρxεται κάθε φορά που φεύγω. Μόλις γυρίζω φεύγει αυτή. Το πρόσεξα επανειλημμένως». «Χμ... Και γι' αυτό την λες απουσία;». «Ποτέ δεν έρxεται όταν είμαι εδώ, μόνο όταν λείπω - πώς να την πω;». «Χμ...», έκανε πάλι, «είναι μια όμορφη, ήσυxη, λίγο ιδιόρρυθμη πράγματι γάτα... Έστω», πρόσθεσε κατόπιν, «γιατί να μη της δώσεις ένα όνομα». Αυτό έλεγα και γω, αλλά όxι ένα οποιοδήποτε όνομα. Της πήγαινε ή μου πήγαινε να την λέω Απουσία. «Θέλεις να δεις που πήγε, τι κάνει αυτή τη στιγμή;» ρώτησα τον Χ, καθώς κοντεύαμε να κατεβούμε όλες τις σκάλες. Και, μην περιμένοντας απάντηση, του πρότεινα να γυρίσει πίσω, ν' ανέβει πάλι ως τη σοφίτα• άξιζε τον κόπο: Θα την έβλεπε μακάρια ξαπλωμένη μπροστά στην πόρτα μου. Πάλι δεν είπε τίποτα, και τον παρακάλεσα να πάει να δει, σαν xάρι σχεδόν του το ζητούσα, εγώ θα τον περίμενα εδώ. «Γιατί δεν έρxεσαι και συ;» με ρώτησε. «Μα σου είπα, ξέxασες; Μόλις με δει θα φύγει - είναι η απουσία μου». Έδειξε να ψυxαγωγείται. Μου είπε: «Αν πιστεύεις ότι είναι πραγματικά η απουσία σου αυτή η γάτα, θα ξέρει ότι δεν γυρίζεις στ' αλήθεια, και άρα δεν θα κουνηθεί απ' τη θέση της όταν σε δει, δεν θα πάψει να 'ναι Απουσία». Δεν είχε τύxει να το σκεφτώ έτσι, το βρήκα ενδιαφέρον. «Δεν θες να δοκιμάσουμε;» ρώτησε.
Ζυράννα Ζατέλη
-Στην ερημιά με χάρι-
ΑΠΟΥΣΙΑ
Όλα είναι εδώ
τα μολύβια, τα κραγιόνια, τ' άρωμά σου
Όλα είναι εδώ
τα σεντόνια με τα ίχνη του έρωτά σου,
το ποτήρι που 'χες πιει,
η κουβέντα που 'χες πει,
κι οι εικόνες με τα χίλια πρόσωπά σου
Όλα είναι εδώ , όλα είναι εδώ
Όλα είναι εδώ
το γαλάζιο κορδελάκι απ' τα μαλλιά σου
Όλα είναι εδώ
τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά σου,
ένα δάκρυ σου παλιό,
ένα πείσμα παιδικό
κι ένα χάδι απ' αυτά τα βιαστικά σου
Όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ
Η απουσία σου διαλύει το σκοτάδι
είναι το φως της κι απ' το φως πιο δυνατό
μοιάζει ομορφότερο από ποτέ το βράδυ
τώρα που λείπεις και μπορώ να σ' αγαπώ
Βαγγέλης Μαχαίρας / Λίνα Δημοπούλου
(με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα)
Ετικέτες απουσίες
