παρα-κείμενα

Κυριακή, Οκτωβρίου 24, 2010

166 ~ γυμνοί, ii


David W. Haskins

Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο.
Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε
δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με
το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου,
που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.


Οδυσσέας Ελύτης



ΓΥΜΝΟ

Πόσο απλό είναι: η μέρα χτυπά
Και κάποιος ανοίγει, το παντζούρι από μέσα,
Και μπαίνει φως και ζεστασιά, ως ένα και το ίδιο
Κι εκεί που στέκεται αυτή
Δεν είναι ούτε ένας κλειστός κύκλος ιδιωτικός
Μήτε η αρένα μιας παράστασης
Αλλά μονάχα ένα στρογγυλό χαλάκι για τα πόδια της στα κρύα πλακάκια
Ενώ κάτω από έναν άδειο καθρέφτη
Σκύβει στο νερό και το σηκώνει στα χέρια της
Και από τα πλάγια της μπαίνει το ηλιόφως από τον κήπο
Και στην πλάτη της υπάρχει ο θαυμασμός ενός άντρα.

Θα πεις είναι μονάχα μια εικόνα, ένα άλλο γυμνό
Αλλά λέω είναι κάτι τόσο απλό:
Δοχείο, λεκάνη, νιπτήρας, πετσέτα και καρέκλα
Τα απλά ονόματα, και μια γυναίκα στο μέρος συνάντησης
Του ζεστού ηλιόφωτος με τον αγαπητικό θαυμασμό
Και αισθάνονται άνετα κι οι δυο.

David Constantine
*μτφ: Ερωτόκριτος Μωραΐτης
-Ποίηση, τ.29-



PLATO'S BAR, ΠΑΛΙΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Θα το σκηνοθετήσουμε. Η νύχτα
θα 'ναι έναστρη κι η πόλη θα κοιμάται
αχάπαρη και σιωπηλή. Κουλουριασμένη
μες στη γλυκασιά του ύπνου. Κι εσύ
μ' ένα δερμάτινο παλτό, γυαλιστερό
καί μαύρο θα 'ρθείς στο μπαρ με τη φωτιά
τη δυνατή κοντά στο τζάκι. Και μόνο
εγώ θα ξέρω. Θα 'σαι κατάσαρκα γυμνή,
ούτ' ένα ρούχο από μέσα. Θα πιούμε
από δυνατά πιοτά που πίνουν αντρειωμένοι,
θα στρίψουμε βαρύ καπνό να νιώσουμε
την τέλεια ζάλη. Και σαν θα γείρουν
τα μεσάνυχτα, θολοί και εκτεθειμένοι
θα μπούμε στο αυτοκίνητο, παρκαρισμένο
επίτηδες σ' απόμερο και σκοτεινό σημείο.

Τα χνώτα μας κουρτίνες της αγάπης μας
στα τζάμια. Στη μηχανή της ηδονής
θα γίνουν ένα. Σώματα γυμνά, πόδια,
μοχλοί, χέρια, λαβές, χερούλια. Πώς γέρνουν
ξαφνικά και πέφτουν τα καθίσματα
κι ο ουρανός (όχι θ έναστρος!), της μηχανής
ο ουρανός, με μέταλλο και πλαστικό,
σκεπάζει σπλαχνικά τη γυμνωμένη σάρκα.

Ινδάλματα στον ουρανό της μηχανής
οι υδρατμοί πυρπολημένης σάρκας!

Μιχάλης Πιερής
-Μπιλιέτο, τχ.7/8-



Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

- Τι κοιτάζετε; με ρώτησε η Μπιάνκα.

Δεν τόλμησα να της διηγηθώ αυτή τη σύμπτωση. Ότι ονειρεύτηκα μια γυναίκα τόσο όμορφη και λευκή όσο αυτή εδώ, πιθανότατα την ονειρική της εικόνα.

- Κοιτάξτε την υπέροχη διαφάνεια του πέπλου που πέφτει στους μηρούς της, απάντησα. Μόνο η ζωγραφική με λάδι επέτρεψε την εφεύρεση μιας τέτοιας φωτεινότητας και μιας τέτοιας ακρίβειας στις λεπτομέρειες. Κοιτάξτε επίσης το φόντο του πίνακα: μόλις που φωτίζεται από ένα παράθυρο και, διαγραφόμενη πάνω στην ανοιχτή πόρτα, εμφανίζεται η σιλουέτα ενός άντρα. Είναι ντυμένος μ' ένα παράξενο μαύρο κοστούμι, σαν μαγιό. Δε βρίσκετε ότι η αντίθεση ανάμεσα σε αυτή την όμορφη νεαρή γυναίκα, τη λευκή και γυμνή, και σε αυτό τον άντρα, τον ντυμένο στα μαύρα, είναι πολύ ερωτική;

- Δε θα ήταν εξίσου ερωτική, εάν ήταν και οι δύο γυμνοί;

- Δεν είναι σίγουρο, θα ήταν ένα θρησκευτικό θέμα. Ο Αδάμ και η Εύα με ή χωρίς αφαλό.

Michel Jouvet
*μτφ: Μαρία Βώττα



Σ' ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΣΕ ΘΕΛΩ

Tου έρωτά μου τα πράσινα φύλλα
τη γυμνή ομορφιά σου αγκαλιάζουν
Κύλ' αγάπη μου, μάτια μου, κύλα
όπου οι δρόμοι της νύχτας σε βγάζουν

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ και σε θέλω
δίχως μέτρο και δίχως πυξίδα
Στο δικό σου το βλέμμα ανατέλλω
το κορμί σου η δική μου πατρίδα

Παναγιώτης Καλαντζόπουλος / Λευτέρης Παπαδόπουλος
(με τον Γιώργο Νταλάρα)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Σάββατο, Οκτωβρίου 09, 2010

165 ~ νύχτες, iv


Vincent van Gogh: Starry Night

Φθάνει επίσης τώρα μυστικά' η Νύχτα, η εκστατική, έρχεται,
Γεμάτη άστρα και λίγο νοιάζεται για μας


Friedrich Hölderlin
*μτφ: Στέλλα Γ. Νικολούδη



«ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ»

Απάντησε
Πόσο η προστακτική σε απομακρύνει
πόσο κερδίζεις φως
ενώ το ποίημα σκοτεινιάζει το τοπίο
Τι να σου πω
απ' τη μεριά της Νύχτας;
Ανταύγειες του απογεύματος
φωνήεντα που φθίνουν
δύο σύννεφα στου ορίζοντα τη φράση
τα πάντα είναι γραμμένα εδώ
Θα σβήσουν
και τι να πω
εδώ είναι όλα βράδυ
μαύρος κι ο τόνος του φωτός
σκοτάδι
με αστροθετεί ο ουρανός
κεντώ στο σάβανο άστρα
τον τάφο της αγάπης μας σκάβω στα επουράνια
σε διευθετώ σε αστερισμούς
σου δίνω τις Πλειάδες
Τι να σου πω
εσύ τα ξέρεις όλα
Απάντησε δεν σημαίνει πες
Με τρόπο σε παρακαλώ
να διαγραφείς σαν διάττοντας
φθονώ την έξω νύχτα
τον αστρονόμο σου απωθούν
του χάους μου οι νόμοι
Απάντησε στον Αύγουστο
πράκτορα του χειμώνα
προστάτη ακροβολιστών
στο τέλος του ονείρου
αυτής της θερινής νυχτιάς
που σε υπαγορεύει

Γιώργος Βέλτσος
-Χαίρετε-



ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ 'ΤΑΝ...

Μπορούσε να 'ταν μια νύχτα μοναξιάς:
Μα φίλοι παράστεκαν το δέντρο κι η σκιά του.

Μπορούσε να 'ταν μια νύχτα με δάκρυα:
Μα οι σκιές που κινούνταν προκαλούσαν το γέλιο.

Μπορούσε να 'ταν μια νύχτα με φτώχεια:
Μα το φεγγάρι σκορπούσε άφθονο ασήμι.

Μπορούσε να 'ταν μια νύχτα με τρόμο:
Μα το αγέρι γλυκά τραγουδούσε ασφάλεια.

Μπορούσε να 'ταν μια ανήσυχη νύχτα:
Μα τα γαλήνια νερά μιλούσαν για ειρήνη.

Minji Karibo
*μτφ: Αθανάσιος Β. Νταουσάνης
-Η ποίηση της Μαύρης Αφρικής-



ΘΑ 'ΝΑΙ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Πήρα τον δρόμο την ώρα που έπεφτε μαλακά η νύχτα. Από παιδί αυτόν τον δρόμο έπαιρνα. Με πήγαινε στα παλιά λημέρια. Εκεί ένιωθα χαλαρή την ανάσα κι ολόγυρα τη γλυκιά γαλήνη. Τον έβρισκα εύκολα αυτόν τον δρόμο, ακόμη και τις αφέγγαρες νύχτες. Με το λίγο φως της αστροφεγγιάς. Μόνο, καθώς τα χρόνια περνούσαν, ένιωθα πιο βαριά τα πόδια. Είχε χαθεί πια η παιδική ελαφράδα. Άγγιζα τα πενήντα.

Περπατούσα χωρίς καμιά βιασύνη. Μέσα στη νύχτα άκουγα τα δικά μου βήματα. Πατούσα ξερά φύλλα. Στενός δρόμος, χωμάτινος, φράχτες αριστερά και δεξιά ή ανοιχτά χωράφια. Στον αέρα γλυκιά ανάσα από άρωμα κυδωνιάς και φρούτων. Κάθε τόσο στο μυαλό μου γύριζε η ίδια φράση: Θα 'ναι νύχτα και Αύγουστος. Όπως τώρα που πήρα ξανά τον ίδιο δρόμο. Νύχτα και ζεστός Αύγουστος.
[....]
Το είχα πει και στην Ελένη, την ώρα που άφηνα την πόλη και μου ευχόταν, με σφιγμένα χείλη, "καλό ταξίδι".

- Θα περπατήσω το μονοπάτι με τους φράχτες. Θα χορτάσω σιωπή και αρώματα φρούτων. Θα 'ναι νύχτα και Αύγουστος.
- Ό,τι και να κάνεις η μέγγενη θα σε περιμένει.

Έτσι μιλούσε η Ελένη. Της άρεσε ο κοφτός τρόπος, τα λίγα λόγια, κάτι σαν απόφθεγμα. Κάποτε της είπα πως η μέρα δε μας φτάνει. Δεν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε το πρόγραμμα, τις δουλειές της μέρας. Να παίρναμε λίγο χρόνο απ' τη νύχτα;

Με κοίταξε με έναν τρόπο που έλεγε πολλά. Σαν να με λυπόταν. Έτσι ένιωθα. Ύστερα γύρισε και μου 'πε:
- Ανάμεσα σε δυο μέρες, χωράει μόνο μια νύχτα. Μην την κομματιάζεις. Μη δανείζεσαι χρόνο! Πώς θα τον γυρίσεις πίσω;

Όμως τώρα είναι νύχτα και Αύγουστος. Ακούω τα βήματα μου πάνω στα ξερά χόρτα. Είμαι στον δρόμο τον στενό που με πάει στα παλιά λημέρια. Η Ελένη λίγο λίγο σβήνει απ' το μυαλό. Έσβησε.
... ...

Νικήτας Παρίσης
-Εντευκτήριο, τ.86-



ΚΟΙΤΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Κοίτα μια νύχτα έξω που κάνει
κι ό,τι κι αν λέμε κάπου μας πιάνει
Δες φεγγάρια δες μπαλκόνια
και ζευγάρια που 'ναι χρόνια μαζί
... ...

Κοίτα μια νύχτα έξω που αντέχει
κι ό,τι κι αν παίζει πάντα κόσμο θα έχει
Βάλε κι αστέρια βάλε και πρίμα
κι άσε τα χέρια να 'χουν το κύμα κορμί

Θάνος Μικρούτσικος / Λίνα Νικολακοπούλου
(με την Χάρι Αλεξίου)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...