παρα-κείμενα

Τρίτη, Αυγούστου 25, 2009

138 ~ θέατρο, i



Mην προσμένεις τίποτα. Kοιμήσου
Eίμαστε λίγοι στο θέατρο
κι η αυλαία θα πάρει χρόνια
για ν' ανοίξει
Zούμε πρόωρα. Nα το δράμα


Δημήτρης Βάρος



ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΘΕΑΤΡΟ

Yποκρινόμαστε
λες και είμαστε σε παλκοσένικο
Ντυμένοι τους ρόλους μας
Διαβάζοντας τις κενές γραμμές

Εσύ χαμογελάς πλατειά και λάμπεις
αν και μέσα σου νιώθεις νεκρός
Εγώ σου μιλάω με άχτι
ενώ θα 'θελα να σε κρατώ σφιχτά

Υποκρινόμαστε κι οι δυο
τόσο καλά, όσο οι καλύτεροι ηθοποιοί
που ποτέ δεν ξέρουν ο ένας τον άλλο
Κρυβόμαστε πίσω από χαρακτήρες
Πίσω από αυτό που πρέπει να είμαστε'
από αυτό που νομίζουμε ότι πρέπει να είμαστε

Μα αν για μια στιγμή
γινόταν να πετάξουμε τα σενάρια
και να διαβάσουμε ο ένας τα χείλη του άλλου
ίσως μπορούσαμε να βρούμε ό,τι ψάχναμε από πάντα
Ίσως βρίσκαμε μια πιο γόνιμη αλήθεια...

Lynn Grassette
*μτφ: Iωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου


ΣTO ΘΕΑΤΡΟ

Βαρέθηκα να βλέπω την σκηνή,
και σήκωσα τα μάτια μου στα θεωρεία.
Και μέσα σ' ένα θεωρείο είδα σένα
με την παράξενη εμορφιά σου, και τα διεφθαρμένα νειάτα.
Κι' αμέσως γύρισαν στον νου μου πίσω
όσα με είπανε το απόγευμα για σένα,
κ' η σκέψις και το σώμα μου συγκινηθήκαν.
Κ' ενώ εκύτταζα γοητευμένος
την κουρασμένη σου εμορφιά, τα κουρασμένα νειάτα,
το ντύσιμό σου το εκλεκτικό,
σε φανταζόμουν και σε εικόνιζα,
καθώς με είπανε το απόγευμα για σένα.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ

Η Μάνια άκουσε την ιστορία μου σπασμένη σε μικρές, ηττημένες λέξεις, μα δεν πολυκατάλαβε. Τίποτα καινούριο φυσικά. Ποτέ της δε με πολυκατάλαβε εμένα, ένα άχρωμο παιδί που σχεδόν υπνοβατούσα στη ζωή μου. Από μικρή με έβλεπε περισσότερο να παρατηρώ παρά να πράττω.

«Η ζωή είναι θέατρο, αγάπη μου», μου έλεγε συνέχεια, μήπως και μου εντυπωθεί. «Άρπαξε τον πρώτο ρόλο, γιατί θα σ' τον αρπάξει κάποιος άλλος πιο γρήγορος. Γίνε πρωταγωνίστρια. Το έργο έτσι κι αλλιώς κρατάει λίγο. Δυο πράξεις, άντε τρεις έχεις στη διάθεση σου. Μετά αυλαία για πάντα. Κατάλαβες;» Σκατά κατάλαβα. Την κοιτούσα μόνο μ' αυτά τα αγελαδίσια μου μάτια και την άκουγα σχεδόν να σκέφτεται:
«Τίποτα να μην έχει πάρει από μένα αυτό το κορίτσι; Ούτε το μάτι μου το τσακίρικο...»
«Και ποιος σου είπε, ψωνάρα, ότι θέλω να γίνω πρωταγωνίστρια;» της φώναξα μια φορά στα δεκάξι. Σιγά μην κώλωσε από την επαναστατημένη έφηβο.

«Ε, τότε γίνε ταξιθέτρια», μου απάντησε χολωμένη, «και ζήσε με τα φιλοδωρήματα».

Λένα Διβάνη


ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Φόρεσα τα λουστρίνια μου,
τα τούτα και τα κείνα μου,
και βγήκα στο στερέωμα να λάμψω
Για μια σκηνή στο θέατρο
το είναι μου το αθέατο,
με πρόσταζε τα ρούχα μου να κάψω

Κι εγώ που δεν τ' αρνήθηκα
πέθανα και γεννήθηκα
εφτά φορές απάνω στο σανίδι
Και βράδιασα αξημέρωτα
στον ίδιο λάθος έρωτα
που πριν τον δω, τον αγαπούσα ήδη.

Κι εσύ που τρελά μ' αγαπάς
απόψε ποιος ξέρει πού να 'σαι
σε ποια αγκαλιά ξενυχτάς
κι αν αύριο θα με θυμάσαι


Φόρεσα τα τακούνια μου,
τα λαμπερά κουστούμια μου
ξεκίνησα νωρίς να μην αργήσω
Μονάκριβό μου απόκτημα,
στο τέλος χειροκρότημα
και τι να λέω, κι από πού ν' αρχίσω

Παράλογη κατάσταση,
τρελλή ζωή παράσταση,
φώτα, γιορτή περάσανε τα χρόνια
Κι αρνήθηκα το θάνατο
και τ' άστρο μου τ' αθάνατο
το πίστεψα ότι θα ζήσει αιώνια.

Νάμα

Ετικέτες ,

permalink σχoλια: 0 ...