παρα-κείμενα
Κυριακή, Μαΐου 22, 2011
180 ~ αγάπη
Η αγάπη είναι φόβος.
Δεν είναι σώμα που ζητάει να βρει παρηγοριά.
Tρυφερή αύρα που λικνίζει τα νοσταλγικά απογεύματα.
Είναι ποτάμι που περνάει μέσα από τα μαύρα λιβάδια.
Θανάσης Κωσταβάρας
ΑΓΑΠΗ
Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω
κάλλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθή'
ποιος ξέρει, τώρα θα 'τανε γραφτό να σ' αγαπήσω,
και τόσο που καμμιά ποτέ δεν έχει αγαπηθή.
Κι' αν έφυγεν η νιότη σου, που θλίβεσαι για δαύτη,
ως για πουλί που πέταξε μ' άλλα μαζί πουλιά,
περσότερο από μια άνοιξη τον έρωτά μου ανάφτει
του χεινοπώρου τ' άγγιγμα στα ωραία σου τα μαλλιά.
Κι' ακόμα φτάνω ν' αγαπώ σ' εσέ μιαν άλλη εικόνα.
-τ' ορκίζομαι στα μάτια σου που τόσο λαχταρώ,-
τον ήμερο κι ανέφελο και το γλυκό χειμώνα,
που στο χλωμό σου πρόσωπο μια μέρα θα θωρώ.
Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπράδες του Δεκέμβρη,
και τις φεγγαροσκέπαστες του Γενναριού ομορφιές,
μήτε στις τρέλλες τ' Απριλιού κανένας θα τις εύρη,
μήτε και στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές.
Μιλτιάδης Μαλακάσης
ΟΚΤΩ ΤΟ ΠΡΩΙ
Τον κοιτάζω πως κοιμάται τυλιγμένος στο σεντόνι
Το σφουγγάρι της ανάπαυσης
του έχει σβήσει τις αισθήσεις.
... ... ...
Αγκαλιάζει το μαξιλάρι, χώνεται μέσα σαν σε σύννεφα
και με παγιδεύει καθώς γυρίζει σηκώνοντας το γόνατο.
Δεν ξέρω αν αποτελώ μέρος του ονείρου του.
Η αγάπη είναι μία σκάλα
και δεν ξέρω αν φτάνει μέχρι τ' όνειρο.
Luis Muñoz
*μτφ: Ρήγας Κούπα
-Η έλξη των ομωνύμων-
Η ΕΚΔΡΟΜΗ
Το ξενοδοχείο είχε δωμάτια, ήταν ακριβά, όμορφα, πεντακάθαρα κι έβλεπαν τη θάλασσα. Ένα δωμάτιο για κάθε οικογένεια. Η Καίτη ακούμπησε την τσάντα της σ' εκείνο το έπιπλο που είχε συρτάρια και καθρέφτη και ήταν τοποθετημένο ακριβώς απέναντι από το κρεβάτι και κοίταξε με απορία τα τόσα συρτάρια. Ίσως να αναρωτήθηκε, για τη χρήση τους, καθώς για τα δικά μας υπάρχοντα αρκούσε μόνο ένα. Ο Λευτέρης ακούμπησε τη βαλίτσα ευλαβικά στο πάτωμα. Το έκανε κάπως άχαρα, ύστερα από έναν στιγμιαίο δισταγμό. Το πιο πιθανό είναι να αναρωτήθηκε πού ακριβώς τοποθετείς μια μισοάδεια βαλίτσα σ' ένα μάλλον ακριβό ξενοδοχείο, φορτωμένο με τόσα έπιπλα.
Η Καίτη τράβηξε την κουρτίνα για να φανεί η θάλασσα και στάθηκε μπροστά στο παράθυρο. Ήταν πολύ λεπτή, πολύ νέα, ο αέρας της είχε ανακατέψει τα μαλλιά, το φόρεμά της ήταν ένα θαλασσί μονόχρωμο με λευκό γιακαδάκι, και ήταν όμορφη και ευχαριστημένη. Ο Λευτέρης πρέπει να έκανε κάποια παρόμοια σκέψη θαυμασμού, πλησίασε και την αγκάλιασε. Δεν είχα δει τους γονείς μου να αγκαλιάζονται συχνά, κι όπως τους κοιτούσα τώρα καταλάβαινα ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι η αγάπη. Ευχαριστημένοι άνθρωποι σε ένα ταιριαστό στην περίσταση μέρος.
Ελισάβετ Παπαδοπούλου
-εξώπολις, τχ.23-
ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ
Αγάπη είναι να σου δίνω
χωρίς ποτέ να σου το λέω
συ να πονάς μα εγώ να κλαίω
και στ' άγγισμά σου να ριγώ
Αγάπη είναι να σε κλείνω
τις νύχτες μέσ' στα βλέφαρά μου
για να σε βλέπω στα όνειρά μου
και να σου γλυκοτραγουδώ
Γιώργος Χατζηνάσιος / Λευτέρης Παπαδόπουλος
(με την Αλέκα Κανελλίδου)
Σάββατο, Μαΐου 07, 2011
179 ~ επιθυμίες, iii
Θα αφήσω μέσα σου
ένα κεντρί σα χάδι
Να σε κάνω να πονάς από επιθυμία.
Γιάννης Τόλιας
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
θέλω να κλάψω τον πόνο μου και στο λέω
για να μ' αγαπήσεις και να με κλάψεις
κάποιο απόβραδο αηδονιών
μ' ένα στιλέτο, με φιλιά και με σένα.
Θέλω ν' αφανίσω το μοναδικό τεκμήριο
για τη δολοφονία των λουλουδιών μου
και να μετατρέψω το θρήνο μου και τους ιδρώτες μου
σ' αιώνιο σωρό σκληρού σταριού.
Να μη σωθεί ποτέ το κουβάρι
του σ' αγαπώ μ' αγαπάς, παντοτινά φλογερό
με υπέργηρο ήλιο κι αρχαία σελήνη'
Κι αυτό που δε μου δίνεις και δε σου ζητώ
να 'ναι του θανάτου, να μην αφήσει
μήτε έναν ίσκιο για την τρικυμισμένη σάρκα.
Federico García Lorca
*μτφ: Μάγια-Μαρία Ρούσσου-η λέξη, τχ.36
ΕΠΙΘΥΜΙΑ
Ν' ανθίσω
καθώς τα εαρινά εφήμερα
εκείνα άνθη,
που προορίστηκαν
να ευωδιάσουν και να μαραθούν
δίχως να υποπτεύονται - και γι αυτό δίχως
να επιθυμούν - την αιωνιότητα,
τη σύντομη ύπαρξή τους, δίχως δισταγμούς
ξοδεύοντας
σε γοητευτικήν ανθοφορία μιας ημέρας.
Κι ύστερα
ας έρθει η λεηλασία του άνεμου,
τα βάρβαρα πέλματα,
του φθινοπώρου ο χλωμός θάνατος.
Λένα Παππά
-Νέα Εστία, τχ. 979-
ΓΙΑ ΩΡΙΜΑΝΣΗ
«...Άμα είναι κάτι που το θέλεις πάρα πολύ, σου δίνουν αντί γι' αυτό, ένα παγωτό ή σ' αφήνουν να πας σινεμά ή σου δίνουν μια μεγάλη σοκολάτα ή ένα αυτοκίνητο. Ποτέ δεν σου δίνουν αυτό που πραγματικά θέλεις».
Ο Τρόμπας ένοιωσε ξαφνικά να μισεί τα παγωτά, και τα αυτοκίνητα και τις σοκολάτες... Ήθελε αυτό που ζητούσε κι όχι κάτι που να 'ταν νόστιμο. Αν δεν μπορούσαν να του δώσουν αυτό που ήθελε ας του αφήνανε τουλάχιστον την επιθυμία του γι' αυτό. Όχι να ξεγελάει κανείς τον εαυτό του και να ξεχνάει την επιθυμία του.
Pär Rådström (Περ Ρόντστρεμ)
*μτφ: Νίκη Κώνστα-17 φωνές από τη Σουηδία-
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΓΕΛΑΣ
Θέλω να πάψεις να γελάς - θέλω να κλαις
όπως εγώ και τ' άλλα θύματά σου,
δεν θέλω άλλον να φιλάς και να του λες
τα πονηρά μεγάλα ψέματά σου.
Θέλω τα βράδια, όταν πας να κοιμηθείς,
τα πράσινά σου μάτια να μην κλείνεις
και όπου τύχει να σταθείς κι όπου βρεθείς
κομμάτια απ' την καρδιά σου να αφήνεις.
Θέλω να πάψεις να γελάς - θέλω να κλαις
και ντροπιασμένη στο εξής να ζήσεις
και κάποια νύχτα ερωτική σου απ' τις πολλές
από τον κόσμο θέλω πια να σβήσεις.
Σταύρος Τζουανάκος
Ετικέτες επιθυμίες
