παρα-κείμενα

Δευτέρα, Ιουνίου 21, 2010

158 ~ όνειρα, iii



Κάθε καφές κι ένα καινούργιο όνειρο
προορισμένο σε μιαν ώρα να στεγνώσει.

Γιώργος Ιωάννου



ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥ ΜΟΥ ΣΜΙΛΗ

αν όλα τούτα είναι σκιές
εμείς πού είμαστε τάχα;
κι ο έρωτας,
το ποίημα
η αγωνία του η κρυφή
πού απαγκιάζουν έξω από το αμπάρι τους;
σε ποιανού όνειρο μέσα είμαι είσαι άραγε;
πού θα μας βγάλει ο καιρός που θα φανερωθούμε;

μεσολαβεί ευπροσήγορο κενό
χρόνου, χώρου, ιδεών
προσάναμμα αστραπής τρίτου προσώπου
στου μηδενός τον ύπτιο δεκαπεντασύλλαβο

τα δόντια σου ηδονή
τα μάτια σου επίγειος ουρανός
η καρδιά σ’ άλλο όνειρο ερωτευμένη
μέσα στο ήσυχο χρυσαφί κενό της μοναξιάς

σ’ άλλων ερωτευμένων τα νικηφόρα όνειρα
θ’ ανταμώνουμε κυματισμούς ηδονικών βλεμμάτων

Τάσος Κάρτας


ADAGIO

Πιστεύεις στα όνειρα;
— Πάει καιρός που δεν τα πιστεύω.
Κι εγώ απ' τ' όνειρο έχω ξυπνήσει
και πατώ στέρεα στη γη.
Κι όμως!

Και τι απέγινε ο όνειροκρίτης που σου χάρισα;
— Είναι πολύς καιρός που άνοιξα, καλέ μου,
το θυμητάρι εκείνο για τελευταία φορά.
Δεν κέρδισα, η έρμη, τίποτα στη ζωή,
εκτός μόνο από θλίψη.
Και λίγα δάκρυα από πάνω.
Κι όμως!

Και τι λεν γι' αυτό οι ποιητές;
— Αυτοί λεν μόνο ψέματα!
Ήξερα έναν.
Ποτέ δεν έβλεπε τίποτα στον ύπνο του,
πάντα σχεδόν κοιμότανε σαν ψόφιος.
Όμως όταν ξυπνούσε το πρωί
κι έβαζε τις παντόφλες του,
διηγόταν ένα εξαίσιο όνειρο.

Εγώ κοιμάμαι άσχημα αρκετά
κι όταν με παίρνει ο ύπνος,
βρίσκομαι σ' ένα περιβάλλον αλλόκοτο τελείως.
Κάποτε με τρομάζει
και στην καλύτερη περίπτωση δεν είναι ευχάριστο.
Ποτέ στον ύπνο μου δεν περπάτησα
ανάμεσα σε ρόδα.
Κι όμως!

Παρ' όλα αυτά ευγνωμονώ τη νύχτα
για τις σπάνιες στιγμές
που μέσα στη σιωπή της και μέσα στο σκοτάδι της
συναντώ τους νεκρούς
που αγάπησα στη ζωή μου.
... ...

Jaroslav Seifert
*μτφ: Κάρολος Τσίζεκ
-Η γλυκειά συμφορά της ποίησης-



ΩΣΕΙ ΧΟΡΤΟΣ

Το πιο αξιοσημείωτο αυτού του μπερδέματος είναι ότι άρχισα να αναθεωρώ τις δια βίου πεποιθήσεις μου περί ονείρων. Ως τώρα πίστευα ότι τα όνειρα επ' ουδενί μπορούν να είναι εργαλεία πρόρρησης, όπως πολλοί νομίζουν. Μάλλον σαν κάτοπτρα και ερμηνευτές των παρελθόντων θα έπρεπε να εκλαμβάνονται, ανάποδοι καθρέφτες που αρκεί μια κίνηση να τους φέρεις στα ίσα για να ατενίσεις την εικόνα απαραμόρφωτη.

Στην προσπάθειά μου να σκεφτώ ψυχραιμότερα κατάλαβα ότι όχι μόνο τα μέλλοντα, αλλά ούτε τα παρεληλυθότα μπορούν να εξηγηθούν με τα όνειρα. Κατέληξα, τελικά, στο θλιβερό συμπέρασμα ότι τα ονείρατα έχουν τη δική τους παντιέρα. Ακόμη κι αν αναφέρονται σε πράγματα που ζήσαμε, θα ζήσουμε ή θα ζούσαμε τάχα, υπενθυμίζουν, με γριφώδη για τη λογική μας τρόπο, τα παρόντα, κάνουν δηλαδή τη μόνη δουλειά για την οποία φαίνεται ότι τάχτηκαν.

Παναγιώτης Κουσαθανάς
-Το Δέντρο, τ.153/154-



ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα -
τίποτα πια δε θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω
για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο
μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο
το λυγμό της να λέει: όνειρο ήτανε,
όνειρο ήτανε...

Θα ξαναρθείς
μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι
την αλήθεια θα σώσει
... ...


Αλκίνοος Ιωαννίδης
(και με την Χάρι Αλεξίου)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Κυριακή, Ιουνίου 06, 2010

157 ~ προσμονή



Ό,τι προσμέναμε δεν ήρθε και δεν πέρασε

Theodore Roethke

*μτφ: Αργυρώ Μάντογλου


ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου μου
θ' ασβεστωθούν με διαφάνεια
στις μεγάλες βραδινές ώρες, όταν θα σε προσμένω.
Ήδη τώρα σκοτεινιάζει αργά, έξω και μέσα,
η προσμονή πυκνώνει αργά
σαν βαριά ομίχλη αίματος,
ταράζοντας με καπνό και κρασί
τις άκρες των νεύρων
και παραπέρα την σταυρωμένη καρδιά
των δακρυσμένων πηγαδιών.
Άφησα την σιωπή να προχωρήσει,
τον πόνο να μαζέψει δύναμη
κι αυτό μόνο ζητάω:
άγγιξε με ξανά, άνθρωπε-άγγελε,
να μαζευτώ στο κοιμητήριο των αστεριών
γιατί από την άλλη μεριά του παραθύρου
έχει δρόμους, βραδινούς ανέμους κι ένα φεγγάρι.
Κι οι τρεις τοίχοι της νύχτας
με κυκλώνουν σαν φίδι τη λεία του.

Rami Saari
-Κάτω από τις πατούσες της βροχής-
*μτφ: Χρυσούλα Παπαδοπούλου



ΛΟΥΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ

λουσμένη στα δεκαοχτώ σου χρόνια θα σε περιμένω,
λουσμένη στην ομίχλη όπως το σαββατόβραδο, ένα
όνειρο του φανοστάτη πάνω απ' τη θάλασσα, εκεί
που ο δρόμος μόλις άρχισε, εκεί που κάνει η δίψα το
αδύνατο ν' ανθίσει, εκεί που η προσμονή θαμπά
φωτίζει χιλιάδες μυστικά και θαύματα.

Τόλης Νικηφόρου


Η ΑΡΧΑΙΑ ΣΚΟΥΡΙΑ

Τον περιμέναμε κάτω απ' τους ευκαλύπτους - λένε πως ο ευκάλυπτος είναι αδηφάγος και δεν αφήνει άλλο δέντρο δίπλα του. Και για τον έρωτα λένε πολλά. Όμως τα λόγια πάντα είναι εύκολα κι ο μόχθος του έρωτα μεγάλος. Καθόμουν δίπλα στη μητέρα του και προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Από στιγμή σε στιγμή θ' άνοιγε η πόρτα και θα τον βλέπαμε. Τις τελευταίες μέρες έτσι μ' ΄έπαιρνε ο ύπνος, έσβηναν τα μάτια μου έξω απ' την πόρτα της φυλακής' αμέτρητες φορές τον είχα φανταστεί: ακουμπούσε τη βαλίτσα του στο δρόμο κι άπλωνε τα χέρια του - θα μ' έσφιγγε στην αγκαλιά του και θα στροβιλιζόμουν σ' ένα λιβάδι με παπαρούνες. Ήμουν κι εγώ το συμπαθητικό θύμα της ερωτικής υμνολογίας, εξαντλημένη στο πέτρινο παγκάκι, περίμενα τον Γιώργο κι ούτε μια λέξη δεν έβρισκα αμεταχείριστη.

Μάρω Δούκα


Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Νυχτερίδες πουλιά
μας κρατούν συντροφιά
στο σκοτάδι
όταν κλαίμε πικρά
η σκιά μου κι εγώ
κάθε βράδυ

Μες τον ύπνο να 'ρθεις
όνειρό μου γλυκό
σε προσμένω
κι απ' αγάπη τρελή
να σε σφίξω αγκαλιά
περιμένω

Βασίλης Τσιτσάνης

permalink σχoλια: 0 ...