παρα-κείμενα
Τετάρτη, Αυγούστου 25, 2010
162 ~ βήματα
Το πέτρινο δρομάκι. Ο άνεμος στο υγρό σεντόνι.
Η απόμακρη βροντή. Το ανάλαφρό σου βήμα.
Félix de Azúa
*μτφ: Ηλίας Ματθαίου
ΟΡΑΣΗ ΑΦΗ
Το μάτι αν αφηνόταν στην αφή
Μ' εμπιστοσύνη αν έγερνε στο χνούδι της
Τι χρώματα χειροπιαστά θα σκέπαζαν τα πράγματα
Το δέρμα πώς θα πύρωνε μεμιάς
Μόλις μ' ένα άγγιγμα ανεπαίσθητο και τι
Ρυθμοί θα ηχούσαν άσπρου μπαστουνιού
Οδηγοί στα πιο αβέβαια βήματα.
Κώστας Γ. Παπαγεωργίου
-η λέξη, τχ.183-
ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
... ...
Κάθε βράδυ καβαλάω τ' άλογό μου νομίζοντας
πως θα φτάσω ακριβώς το βράδυ εκείνο
στον άνω ρου του σιγανού ποταμού
αλλά στις πηγές
με πιάνει πάντα μελαγχολία.
Κατεβαίνοντας από το νυχτερινό λεωφορείο
είναι μερικά μόνο λεπτά με τα πόδια ως το σπίτι
μοιάζει με ευτυχία όταν ακούω
τα ψυχρά και μετρημένα βήματα
του δρόμου που παραπαίει.
Szabolcs Székely
-Η κοινή μας φούγκα-
*μτφ: Μανουέλα Μπέρκι - Ρούλα Κακλαμανάκη
ΤΑ ΠΙΣΩ ΒΗΜΑΤΑ
Πάντα φοβόμουν όταν άκουγα βήματα πίσω μου. Ο φόβος μου, ισορροπούσε όταν άκουγα βήματα μπροστά μου και το καταδιασκέδαζα όταν τα πίσω βήματα ήταν δικά μου. Για κάποιον άλλο που προχωρούσε μπροστά μου.
Αυτή τη φορά άκουγα μόνο πίσω μου βήματα. Η νύχτα περπατούσε μ ένα ζευγάρι σαραντατρία νούμερο ξοπίσω μου κι άκουγα την ανάσα της. Είχε σταματήσει βλέπεις η δικιά μου. Τα δικά μου βήματα, θαρρείς και περπατούσα σε μοκέτα, είχαν πεθάνει στις όχθες αυτού του τρελού ουρανού. Μόνο που πεθαίνοντας άφησαν τη φωνή τους στα πίσω βήματα και κείνα ηχούσαν διπλά. Άστραψε πάλι. Κι άρχισα να μετράω αριθμούς και βήματα για να μαντέψω τη βροντή και το ακριβές σημείο που θάπεφτε ο κεραυνός.
[....]Τα βήματα πίσω μου συνέχιζαν να με ακολουθούν και το άκουσμά τους μου μαχαίρωνε την φαντασία. Πότε τα άκουγα σα βήματα στρατιωτικής παρέλασης, πότε σα ρυθμικά παλαμάκια πετυχημένης πρεμιέρας και μονάχα όταν ο ήχος τους θύμιζε κλακέτες από κάποιο αμερικάνικο μιούζικαλ, έβρισκα το θάρρος να γυρίσω και να κυττάξω πίσω. Ποτέ άλλοτε. Ψέμματα.
Λάκης Λαζόπουλος
-η λέξη, τχ.24-
ΤΟ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ ΒΗΜΑ ΣΟΥ
Αργά αργά, βαριά βαριά
ακούω στο σκοτάδι
το κουρασμένο βήμα σου
να σέρνεται κάθε βράδυ
Καρδιοχτυπάς, παραμιλάς
μπρος στο παράθυρό της
και με παράπονο πικρό
της τραγουδάς το σκοπό της
Σε παίρνουν τα χαράματα
ενώ αυτή κοιμάται
Μην τυραννιέσαι άδικα
και μην πονάς - δεν λυπάται
...δεν λυπάται
Μπάμπης Μπακάλης / Κώστας Βίρβος
(με τoν Γιώργο και τον Χρήστο)
Ετικέτες βήματα
Πέμπτη, Αυγούστου 05, 2010
161 ~ μνήμη, i
Όσο κρατά η Μνήμη μας
Υπάρχουμε
Εάν ξεχάσουμε
Σα φύλλα,
Αμνήμονες, θα ξεραθούμε
Έλενα Ψαραλίδου
ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΟΡΙΖΕΙ
Κούκλα μνήμη
που γυρίζεις ανάποδα να κλάψεις
κι ανάποδα για να γελάσεις
απόψε πάλι θα σε αγαπήσω με χεράκια μαλακά
στη σοφίτα του φόβου μου μαζί θ' ανεβούμε
να διαλέξεις μες στις κασέλες όποιο φουστάνι σου παλιό
θα γυρίσω την πλάτη μη δω το γυμνό σου
και το βάλω στα πόδια ή βάλω τα κλάματα
κι όταν πανέτοιμη
στο κρεβάτι μας θα σε αποθέσω δόλωμα ονείρου.
Ερρίκος Μπελιές
-η λέξη, τ.94-
ΜΟΝΗ ΕΣΥ
Κοντά μου μόνη εσύ, κοντά στο στήθος μου'
μόνη η καρδιά σου, μοναχό το χέρι σου
με βοηθάει να βαδίσω' το βλέμμα σου μονάχο
μου φέρνει λίγο φως μέχρι τον ίσκιο
της θύμησης' τι γλύκα
το αντίο μας, τι χαρά... Ρόδινος ο ουρανός,
το δάσος πράσινο κι είμαστε πεθαμένοι,
μαζί κι οι δυο στη μοναχή μου μνήμη.
Κοντά μου μόνη εσύ, κοντά στη λήθη,
πέρα εκεί που το χιόνι, το ηχηρό
χιόνι της Γκουαδαράμας, ανάμεσα στα πεύκα
γονατιστό σε κράζει'
εκεί όπου το σιωπηλό αχνάρι
του αγγέλου σέρνει πίσω του το βήμα'
εκεί όπου τα σκουπίδια...
είμαστε μοναχοί για πάντα' κι είμαστε
πίσω από την καρδιά, τη μνήμη,
τον άνεμο, το φως, τις λέξεις,
μαζί κι οι δυο στην μνήμη μου τη μόνη.
Leopoldo Panero
*μτφ: Ηλίας Ματθαίου
-Σύγχρονη Ισπανική Ποίηση-
ΙΝΔΙΚΤΙΩΝΟΣ ΚΥΚΛΟΙ ΕΝΝΕΑ
...η μνήμη λοιπόν αυτής της παρέας έμεινε χλωρή μέσα μου, παρ' όλα τα βιτριόλια που έριξαν στο πρόσωπό της οι καιροί με τα γυρίσματά τους. [....]
Είναι στιγμές που περιμένεις να σε ευλογήσει ο Θεός να θυμηθείς τα πράγματα που αποτελούν τα αντιστηρίγματα της ύπαρξής σου και του βίου σου, γνωρίζοντας πως οι άλλοι άνθρωποι που συναπαντήθηκες μαζί τους στη ζωή σου, θα ήτανε αρκετό να υπάρξουν εσαεί, αρκεί να τους συγκρατούσες μέσα στη διαδικασία της ανάμνησης. Γιατί αυτό είναι το πιο μεγάλο δώρο: όχι το να περιμένεις από τον άλλο μια συμπόρευση, έναν σχολιασμό, μια κατανόηση, αλλά το να μπορέσεις μέσα από τις σχέσεις σου μαζί του, μαζί με τον οποιονδήποτε άλλο, να πετύχεις την δηλοποίηση της ιερότητας των χρονικών στιγμών που πέρασαν ή που θα 'ρθουν, και που θα είναι χτισμένες πάνω στη σημερινή τους επικαιρότητα και τη φυσική τους ασυμμετρία.
Θ.Δ. Φραγκόπουλος
-η λέξη, τ.107-
ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ
Ό,τι περίσσευε γλυκιά ήταν νύχτα
σκοτάδι κι έπλεκε μέσα μου δίχτυα
Κι εγώ τ’ αγκάλιαζα κι ονειρευόμουν
πως ήμουν τ’ άστρο μου και γιατρευόμουν
Ό,τι περίσσευε βαριά ήταν σκόνη
ζωή που σκέπαζε άδειο σεντόνι
σκουριά που έντυνε αργά το σώμα
φωνή αιχμάλωτη σε ξένο στόμα
Ό,τι περίσσευε τ’ άφησε η μνήμη
μαζί του έκλεισε για πάντα ειρήνη...
Θέμης Καραμουρατίδης / Παρασκευάς Καρασούλος
(με τον Μάριο Φραγκούλη)
Υπάρχουμε
Εάν ξεχάσουμε
Σα φύλλα,
Αμνήμονες, θα ξεραθούμε
Έλενα Ψαραλίδου
ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΟΡΙΖΕΙ
Κούκλα μνήμη
που γυρίζεις ανάποδα να κλάψεις
κι ανάποδα για να γελάσεις
απόψε πάλι θα σε αγαπήσω με χεράκια μαλακά
στη σοφίτα του φόβου μου μαζί θ' ανεβούμε
να διαλέξεις μες στις κασέλες όποιο φουστάνι σου παλιό
θα γυρίσω την πλάτη μη δω το γυμνό σου
και το βάλω στα πόδια ή βάλω τα κλάματα
κι όταν πανέτοιμη
στο κρεβάτι μας θα σε αποθέσω δόλωμα ονείρου.
Ερρίκος Μπελιές
-η λέξη, τ.94-
ΜΟΝΗ ΕΣΥ
Κοντά μου μόνη εσύ, κοντά στο στήθος μου'
μόνη η καρδιά σου, μοναχό το χέρι σου
με βοηθάει να βαδίσω' το βλέμμα σου μονάχο
μου φέρνει λίγο φως μέχρι τον ίσκιο
της θύμησης' τι γλύκα
το αντίο μας, τι χαρά... Ρόδινος ο ουρανός,
το δάσος πράσινο κι είμαστε πεθαμένοι,
μαζί κι οι δυο στη μοναχή μου μνήμη.
Κοντά μου μόνη εσύ, κοντά στη λήθη,
πέρα εκεί που το χιόνι, το ηχηρό
χιόνι της Γκουαδαράμας, ανάμεσα στα πεύκα
γονατιστό σε κράζει'
εκεί όπου το σιωπηλό αχνάρι
του αγγέλου σέρνει πίσω του το βήμα'
εκεί όπου τα σκουπίδια...
είμαστε μοναχοί για πάντα' κι είμαστε
πίσω από την καρδιά, τη μνήμη,
τον άνεμο, το φως, τις λέξεις,
μαζί κι οι δυο στην μνήμη μου τη μόνη.
Leopoldo Panero
*μτφ: Ηλίας Ματθαίου
-Σύγχρονη Ισπανική Ποίηση-
ΙΝΔΙΚΤΙΩΝΟΣ ΚΥΚΛΟΙ ΕΝΝΕΑ
...η μνήμη λοιπόν αυτής της παρέας έμεινε χλωρή μέσα μου, παρ' όλα τα βιτριόλια που έριξαν στο πρόσωπό της οι καιροί με τα γυρίσματά τους. [....]
Είναι στιγμές που περιμένεις να σε ευλογήσει ο Θεός να θυμηθείς τα πράγματα που αποτελούν τα αντιστηρίγματα της ύπαρξής σου και του βίου σου, γνωρίζοντας πως οι άλλοι άνθρωποι που συναπαντήθηκες μαζί τους στη ζωή σου, θα ήτανε αρκετό να υπάρξουν εσαεί, αρκεί να τους συγκρατούσες μέσα στη διαδικασία της ανάμνησης. Γιατί αυτό είναι το πιο μεγάλο δώρο: όχι το να περιμένεις από τον άλλο μια συμπόρευση, έναν σχολιασμό, μια κατανόηση, αλλά το να μπορέσεις μέσα από τις σχέσεις σου μαζί του, μαζί με τον οποιονδήποτε άλλο, να πετύχεις την δηλοποίηση της ιερότητας των χρονικών στιγμών που πέρασαν ή που θα 'ρθουν, και που θα είναι χτισμένες πάνω στη σημερινή τους επικαιρότητα και τη φυσική τους ασυμμετρία.
Θ.Δ. Φραγκόπουλος
-η λέξη, τ.107-
ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ
Ό,τι περίσσευε γλυκιά ήταν νύχτα
σκοτάδι κι έπλεκε μέσα μου δίχτυα
Κι εγώ τ’ αγκάλιαζα κι ονειρευόμουν
πως ήμουν τ’ άστρο μου και γιατρευόμουν
Ό,τι περίσσευε βαριά ήταν σκόνη
ζωή που σκέπαζε άδειο σεντόνι
σκουριά που έντυνε αργά το σώμα
φωνή αιχμάλωτη σε ξένο στόμα
Ό,τι περίσσευε τ’ άφησε η μνήμη
μαζί του έκλεισε για πάντα ειρήνη...
Θέμης Καραμουρατίδης / Παρασκευάς Καρασούλος
(με τον Μάριο Φραγκούλη)
Ετικέτες μνήμη
