παρα-κείμενα

Τετάρτη, Μαρτίου 23, 2011

176 ~ αναμνήσεις, iii



ΘΗΡΙΑ

Εικόνες
Στοιβάζονται στα κατατόπια της μνήμης
Αναμνήσεις
Συνωστίζονται αλληλοκυνηγιούνται
Και είναι ανάγκη να τις τιθασέψεις
Να κυριαρχήσεις σ' αυτές
Και γίνεσαι θηριοδαμαστής
Όταν εκείνες το θέλουν να σε κατασπαράξουν
Όταν ακάθεκτες ορμούν την ψυχή να ξεσκίσουν

Να! η τίγρης η ύαινα το λιοντάρι
Σε κυνηγούν ζωντανό-πεθαμένο
Πληγές που γιατρεύτηκαν ξανανοίγουν
Και τι μάχη
Τι άσκηση να μερώσεις
Να δαμάσεις τόσα θηρία
Να φτιάσεις τόσα κλουβιά
Για τις ώρες της άγριας επίθεσης

Μηνάς Δημάκης
-Πορεία μέσα στη νύχτα-



ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ

Ξανασκέφτομαι το χαμόγελό σου κι' είναι για μένα καθαρό νερό
που αντικρύζει κανείς τυχαία ανάμεσα στις πέτρες μιας ακρογιαλιάς:
ένας μικρός καθρέφτης, όπου ένας κισσός καμαρώνει τους θυσσάνους του
κι' απάνω απ' όλα το αγκάλιασμα ενός ήσυχου, λευκού ουρανού.

Αυτή είναι η ανάμνησή μου. Δε θά 'ξερα να ειπώ, ω αλαργεμένε,
αν απ' το πρόσωπό σου εκφράζεται μια ελεύθερη και ξένιαστη ψυχή
ή είσαι από τους πλάνητες εκείνους, που τους καταπονεί η κακία του κόσμου
και κουβαλούν τον πόνο τους πάντα μαζί τους σαν φυλαχτό.

Μα αυτό μπορώ να σου ειπώ: Πως η εικόνα σου που σκέφτομαι
βυθίζει τις πιο παράξενες λύπες μες σ' ένα κύμα ηρεμίας
και πως η μορφή σου γλυστρά μες στη σταχτιά μου μνήμη
απλή σαν την κορφούλα ενός νεαρού, τρυφερού φοίνικα.

Eugenio Montale
*μτφ: Κούλης Αλέπης
-Ανθ. της Ευρωπ. και Αμερικ. ποιήσεως-



ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΠΟΥΛΙ

Συνέβη ένα φθινοπωρινό βράδυ, σαν ήμουν πολύ νέος. Ένα βράδυ, την ώρα που το σκοτάδι είχε πέσει στην πόλη, κι οι λάμπες έφεγγαν σ' αραιές σειρές κατά μήκος των δρόμων. Η ανταύγεια απ' το φως των φαναριών έπαιζε μ' ιριδισμούς στις γεμάτες νερό λακκούβες της ασφάλτου. Οι ψιχάλες ήταν τόσο ελαφρές που μόλις και τις αισθανότανε κανείς στο πρόσωπό του, και το αεράκι ήταν γλυκό, σαν καλοκαιρινό.

Δεν θυμάμαι πια πώς την είχα γνωρίσει. Θυμάμαι όμως πολύ καθαρά το νεανικό της πρόσωπο, τις απαλές κινήσεις και τα μακριά της μαλλιά. Θυμάμαι αυτό το επεισόδιο όπως θυμάται κανείς κάτι πολύ μακρινό, όπως θυμάτασαισαι μερικές λεπτομέρειες, που ενώ έχουν περάσει, έχουν αποκτήσει μια βαθιά, ονειρική σημασία.

Αργοπερπατώντας πλάι - πλάι, ανεβαίναμε το δρόμο. Υπήρχε ανάμεσά μας μια νεανική ταραγμένη σιωπή, ένα σιγανό τρεμούλιασμα χωρίς λέξεις. Γύρω απ' τις λάμπες και τα κίτρινα μάτια των αυτοκινήτων, το σκοτάδι είχε μια μπλε ανταύγεια. Αισθανόμουνα λύπη και χαρά μαζί, τα δυο συναισθήματα είχαν ανακατευτεί σε μιαν αξεδιάλυτη ενότητα.

Γκούσταβ Ρύνε Έρικς
*μτφ: Νίκη Κώνστα
-17 φωνές από τη Σουηδία-



ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΝΕ

Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε
και μου θυμίζουνε τα περασμένα
Χαρές που φύγαν και δεν γυρίζουνε
και τα όνειρά μου που 'ναι χαμένα

Κι οι δυο μας φταίμε γι αυτό που έγινε
- ίσως της μοίρας να 'ταν γραφτό.
Απ' την χαρά μας, λύπη μάς έμεινε
και αναμνήσεις ένα σωρό

Νάκης Πετρίδης / Μάρω Μπιζάνη
(με την Δούκισσα)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Τρίτη, Μαρτίου 08, 2011

175 ~ θλίψη



Τη θλίψη σου που αγάπησα, να μην ιδώ ποτέ μου
ενάντιά σου να εγείρεται μοιραία καταστροφή,
και ανώφελη η αγάπη μου, πάλι xαρά του ανέμου
νάναι και μιας ασίγαστης μανίας η τροφή.


Μαρία Πολυδούρη



ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΘΛΙΨΗ

Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυxτίς καραδοκείς πότε θ' ανοίξω μάτι...

Στην αρχή σ' έχω λησμονήσει'
κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού -
άξαφνα πατείς και μπαίνεις
στη συνείδηση.

Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
ν' αποσπάσεις κάτι απ' την ελάχιστη χαρά
του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα
είσαι τέρας
μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή
και συντηρείται με το ελάχιστο...
... ...

Οδυσσέας Ελύτης
-Μαρία Νεφέλη-



ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ

Φρόνιμη να 'σαι. Θλίψη μου, και λίγο ας ηρεμήσεις'
το βράδυ ζήτησες, και να, που φτάνει σιωπηλό'
την πόλη την τυλίγει αργά το φως το αxνό της δύσης,
σ' άλλους γαλήνη φέρνοντας και σ' άλλους στεναγμό.

Χυδαίο το πλήθος των θνητών θα τρέξει, οδηγημένο
απ' το μαστίγιο της σαρκός (ενός δημίου στυγνού),
να δρέψει τύψεις στη φριχτή γιορτή των κολασμένων
δώσ' μου το χέρι, Θλίψη μου, να πάμε εμείς αλλού.

Κοίταξε πώς στα ρόδινα των ουρανών μπαλκόνια
βγαίνουν και γέρνουν σαν παλιές κυράδες πεθαμένες,
με φορεσιές αλλοτινές, τα περασμένα χρόνια.

Θυμήσου, με χαμόγελο πικρό, χαρές χαμένες,
και σαν μεγάλο σάβανο που αργά τη γη σκεπάζει
κοίτα, καλή μου, τη γλυκειά νύχτα που πλησιάζει.

Charles Baudelaire
*απόδοση: Στυλιανός Αλεξίου
-Το Δέντρο, τ.153/154-



ΜΠΡΙΓΙΟΛ

Μεγάλωσε μ' ένα τεράστιο σύννεφο θλίψης πάνω απ' το κεφάλι του. Όμως το είχε συνηθίσει, δεν παραπονιόταν ποτέ και για τίποτα, δεν ήξερε άλλωστε αν υπήρχε άλλος τρόπος ζωής, αν κάπου αλλού τα πράγματα είναι αλλιώς, και ίσως ήταν αυτό που τον καθησύxαζε.

Δημήτρης Χατζόπουλος


ΘΛΙΨΗ

Ούτε κρασί ούτε πιοτό απόψε δε με πιάνει
και κλαίω την αγάπη μας που έχει πια πεθάνει

Νοιώθω στην καρδιά μου, απόψε, μια θλίψη -
έφυγες εσύ και πολύ μου ’χεις λείψει
Κι όμως περιμένω με λαχτάρα στην καρδιά
να γυρίσεις μια βραδιά

Ούτε γιατρός, ούτε κανείς μπορεί να με γιατρέψει
και μια ζωή που ζήσαμε την έχεις καταστρέψει

Μανώλης Χιώτης
(με την Μαίρη Λίντα)

permalink σχoλια: 0 ...