παρα-κείμενα

Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2011

190 ~ πολυτεχνείο

Οι άκαπνοι πήρανε την εργολαβία της εξύμνησής τους. Αυτοί που τότε συστήνανε φρόνηση χρεώθηκαν το μερεμέτισμα της ιστορίας τους. Τι απόμεινε για τους μαχητές του Νοέμβρη;

Νάντια Βαλαβάνη
-Φώτα Πορείας 1-



ΑΝΤΙΣΤΑΣΟΥ

Ουδείς γνωρίζει σ' αυτήν την σκοτεινή νύχτα
το σημείον ανατολής ή της δύσης.
Η φαντασία μας αναπλάθει
το φως το ερχόμενον από τα βάθη μας
και καθρεπτίζομεν τα πρόσωπά μας
στο κρυφό του φως
παίρνοντας θάρρος
ελπίδα διά την αύριον.
Η ομιλία μας σιωπηλή
ή δια ψιθύρου
στο ους του ενός και του άλλου
της ιδίας τραυματικής ζωής.
Ο με την σπάθαν παίρνων την εξουσίαν
την ιδίαν τύχη θα υποστεί.
... ... ...
Δεσμοφύλαξ εφάνη επί της θύρας
κρατών πινάκιον φακής
και εν σωφρονιστικόν μαστίγιον.
Ο λόγος ωχρός έναντι της αληθείας.
Αι πληγαί, οι βόγγοι
Αι ελπίδαι που τρέχουσι
εις τα βάθη απλησίαστων χρωμάτων
να διασώσουν την ύπαρξιν αυτών.
Και μίαν ακόμα ολεθρίαν νύχτα
γευματίσαμε ματωμένα όνειρα.
...

Ντίνος Ταξιάρχης
-Η τρέμουσα νύχτα' Πολυτεχνείο-



ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Ώρα 12.45'. Το τραγούδι και οι τοίχοι. Οι δρόμοι και τα πρόσωπα. Τα δάκρυα και οι φωνές των παιδιών. Και πάλι το τραγούδι. Κολλημένο στους τοίχους. Και οι τοίχοι το αναμεταδίνουν. Ολόκληρο. Συμπαγές. Στρογγυλό. Τετράγωνο. Ορθογώνιο. Κυκλικό. Παραλληλόγραμμο. Επίπεδο. Αιχμηρό. Άναυδο. Ένα τραγούδι άναυδο. Καταμεσίς στη νύχτα. Και η πολύπαθη γενιά μας. Και τα χαμένα της όνειρα. Και τα παιδιά που δεν είδαν ακόμα, γιατί τόσο άξαφνα πέτρωσε καταμεσίς στη νύχτα ένα τέτοιο τραγούδι. Που δεν είδαν ακόμα γιατί τόσο άξαφνα έμεινε άναυδο και χωρίς ανάσα ένα τραγούδι που ως εκείνη τη στιγμή πολλαπλασιαζότανε. Έγινε έτσι, και κατάλαβαν: Το τραγούδι έπιανε χώρο από χιλιάδες πρόσωπα μέσα στη μέση μιας αφιλόξενης νύχτας. Το τραγούδι από τη μια. Έτοιμο. Πανέτοιμο για όποια πέτρα. Για όποιο μικρό και απαίσιο φόβο μέσα σ' αυτή τη νύχτα. Για όποια απειλή. Από τη μια λοιπόν το τραγούδι. Από την άλλη, ένας θόρυβος τρελός, άγριος, παράφρων θόρυβος, ογκώδης, φρικαλέος, επερχόμενος.

Ωρα 12.55'. Η είδηση : «Τα τανκς κατευθύνονται μέσα στη νύχτα με προορισμό το χώρο συγκεντρώσεως των φοιτητών».

Κωστούλα Μητροπούλου


ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινόπωρου
πίσω απ' τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού
Πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ' τα ματωμένα νύχια του περιστεριού

Πάμε να δεις την αυλή που μεγάλωσαν
δυο παιδιά ερωτευμένα, δυο παιδιά του καημού

Ορέστη απ' το Βόλο, Μαρία απ' τη Σπάρτη, γυρεύω το γιο μου
Ορέστη απ' το Βόλο, Μαρία απ' τη Σπάρτη, την κόρη μου θέλω

Σταύρος Ξαρχάκος / Ιάκωβος Καμπανέλλης
(με τον
Νίκο Δημητράτο και τον θίασο της παράστασης Το μεγάλο μας τσίρκο* -*από την παράσταση της μεταπολιτευτικής περιόδου-)

(η εικόνα είναι από σκίτσο τής μαθήτριας Μαρίας Κυριακάκη τού 2ου Δημ. Σχολείου Χανίων)

permalink σχoλια: 0 ...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 11, 2011

189 ~ έρωτας, v



το να θυμάσαι μείον τη μνήμη: να τ' είν' ο έρωτας.

Ευγένιος Αρανίτσης
-Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο-


Ο ΕΡΩΤΑΣ

(Τότε, στην σκέψη του χάους, η λέξη "Έρωτας", αίφνης, πυκνώνει.

Και μια ομίχλη, βαριά από φτεροκοπήματα και στεναγμούς, φέρνει την πολυπρόσωπη θεότητα. Παμφάγος, παντοκράτωρ, πάνδημη και παντέρημη, ανασαίνει. Με το ρίγος και τους υγρούς της καθρέφτες που διαθλούν και πολλαπλασιάζουν μέλη και κινήσεις.

Ανώνυμη, φέροντας όλα τα ονόματα, αρσενικά και θηλυκά, κι όλα τα επίθετα.

Γυμνή, φορώντας όλα τα μάτια, λαμπερά και θολωμένα, κι όλα τα δάχτυλα.)

Παυλίνα Παμπούδη
-Ο λεπτουργός-



ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Αν ένας άντρας και μια γυναίκα διασχίζουν δρόμους που δεν βλέπει άλλος παρά μονάχα εκείνοι,
Πολυσύχναστους δρόμους που βγάζουν στο λυκόφωτο, στον αέρα,
Με φόντο ένα καινούριο τοπίο νέο και παλιό που μοιάζει πιο πολύ με μουσική παρά τοπίο'
Αν ένας άντρας και μια γυναίκα κάνουν να φυτρώνουν στο πέρασμά τους δέντρα,
Κι αφήνουν πίσω τους πυρπολημένους τοίχους,
Και τα πρόσωπα στρίβουν για να δουν σαν από παίξιμο τρομπέτας
Ή από μια πολύχρωμη παρέλαση σαλτιμπάγκων'
Αν όταν περνάει ένας άντρας και μια γυναίκα σταματάει η συζήτηση της γειτονιάς,
Ακινητοποιούνται οι καρέκλες στο πεζοδρόμιο, πέφτουν τα κλειδιά στις γωνίες,
Οι κουρασμένες αναπνοές γίνονται ψίθυροι:
Είναι γιατί ο έρωτας περνάει τόσο λίγο που η θέα του γίνεται αιτία
Έκπληξης, ξαφνιάσματος, τρόμου, νοσταλγίας,
Σαν να ακούγαμε μια γλώσσα που κάποτε μιλήθηκε
Και από αυτή μένουν στα στόματα μόλις
Ψίθυροι και κατάλοιπα ψιθύρων;

Roberto Fernández Retamar
*μτφ: Ρήγας Καππάτος
-Πέντε ελληνικά και άλλα ποιήματα-



ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΦΤΥ-ΦΙΦΤΥ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Τον άλλο τον έρωτα, τον αληθινό, που λένε, δεν τον ήξερα, δεν ήξερα πώς μπορεί να 'ναι. Σκεφτόμουνα πως δεν είναι για μένα. Θα πρέπει, σκεφτόμουν, να έχεις και λίγο τρυφερή την ψυχή σου και κάτι να ξέρεις, κάπως να τα λες και κείνα τα ψυχικά, τα πνευματικά, τα ποιητικά - πού να τα ξέρω; Ο έρωτας, έλεγα, δεν είναι για μας, τα παιδιά του φίφτυ-φίφτυ. Και δεν τον σκεφτόμουν, δεν τον περίμενα.

Και ήρθε κι αυτός. Έρικα τη λέγανε.

Δημήτρης Χατζής
-το διπλό βιβλίο-



ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ

O έρωτας είναι παιδί
στα χώματα ξαπλώνει
κι η μάνα που το καρτερεί
το βράδυ το μαλώνει

Ο έρωτας είναι παιδί
σε κούνια ανεβαίνει
εκείνο νιώθει πως πετά
μα η κούνια είναι δεμένη

Ο έρωτας είναι παιδί
τον χρόνο πολεμάει
μα έχει ντουφέκι ξύλινο
κι ο χρόνος το νικάει
... ...

Νίκος Κυπουργός / Σταμάτης Δαγδελένης
(με τον Νίκο και την Λυδία Κυπουργού)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 1 ...