παρα-κείμενα

Σάββατο, Δεκεμβρίου 17, 2011

192 ~ μοναξιά



Είναι Πέμπτη. Αυτό δεν προσθέτει τίποτα. Είναι απόγευμα. Αυτό αφαιρεί. Είναι καιρός βροχερός. Αυτό περιπλέκει. Είσαι μόνος σου, κι αυτό προσθέτει, αφαιρεί, περιπλέκει.

Κική Δημουλά

-εκτός σχεδίου-


ΟΤΑΝ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Όταν τη νύχτα κάθεσαι μόνη
γεμάτη σκέψεις,
κι η μοναξιά τριγυρίζει
στο σκοτεινό δωμάτιο
με βήματα γάτας και την τρίχα σηκωμένη
σαν να 'ρχεται θύελλα,

σε παρακαλώ,

ανάμεσα στα ονόματα που θα καλέσεις
να μοιραστούν τη μοναξιά και το σκοτάδι,
φώναξε, πρώτον, εμένα...

Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής
-Διπλός χρόνος-



ΜΟΝΑΞΙΑ

Η μοναξιά σα μια βροχή συμβαίνει.
Από τη θάλασσα στα δειλινά ανεβαίνει,
απ' τους απόμερους, κρυφούς αγρούς πηγαίνει,
στον ουρανό που την κατέχει πάντοτε όλη.
Και τότε από τον ουρανό πέφτει στην πόλη.

Βρέχει εδώ κάτω σ' ερμαφρόδιτες στιγμές,
που είναι οι στράτες όλες στην αυγή στραμμένες
κι όταν δεν έχουν κάτι βρει δυο ηδονές
κι έτσι χωρίζουν απογοητευμένες,
κι είναι ψυχές γεμάτες μίσος ξαπλωμένες
σ' ένα κρεβάτι που αντάμα τις κρατάει:

Η μοναξιά με τα ποτάμια τότε πάει...

Rainer Maria Rilke
*μτφ: Λένια Ζαφειροπούλου
-ποιητική, τεύχος έβδομο-



ΝΥΧΤΟΛΟΓΙΟ

Η φρικιαστική αίσθηση της μοναξιάς, η επικοινωνία με τους άλλους, η αγωνία σου μπροστά στη βεβαιωμένη τώρα πια αδυνατότητα αυτής της επικοινωνίας. Ακολουθεί μια σύντομη αλύπητη διερεύνηση του εγώ, έρχεται η νύχτα σε πολλαπλασιάζει πότε με πραγματικότητες, πραγματικές αισθήσεις, πότε με παραισθήσεις κι όνειρα. Έχει ανοίξει το κορμί σου όλες τις πόρτες του και μπαίνουν μέσα του τα πάντα, τρέφεσαι και λεηλατείσαι σαν κτήνος. Την άλλη μέρα ακμαίος, δε συνέβη τίποτα. Le sentiment de ne pas comprendre autrui n'est pas de ceux qui troublent les nuits de beaucoup de personnes.

Τάκης Σινόπουλος
-Νυχτολόγιο-



ΟΠΟΙΟΣ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ' ΑΣΤΡΑ

Η μοναξιά αργά μιλά
με λόγια κουρασμένα
τρέχει ο χρόνος σιωπηλά
και συ ξεχνάς εμένα

Η μοναξιά δε βιάζεται
ο χρόνος πάντα τρέχει
και ό,τι δε μοιράζεται
στο τέλος δεν αντέχει

Η μοναξιά χωρίς κραυγές
υψώνει γύρω κάστρα
βγάζει στα χείλη του πληγές
όποιος μετράει τ' άστρα

Νίκος Καραβηράκης / Ηλίας Κατσούλης
(με τον Νίκο Ανδρουλάκη)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 02, 2011

191 ~ θάλασσα, iv



Η θάλασσα,
από μακριά στα γέλια σκάει
και αμέριμνα κυλάει.
Τον αφρό έχει για δόντια
και τον ουρανό για χείλη.


Federico García Lorca
απόδοση: Α.Ι. Λιβέρης
-Περίπλους, τχ. 50-



ΜΠΛΕ ΒΑΘΥ

ΙΙ
Πάλι τα κύματα
—ένα χάδι ανέμου αρκεί—
ατίθασα καθώς είναι
αδάμαστα όπως ο χρόνος
κάθε μέρα, κύμα το κύμα
κι άλλο νερό της λησμονιάς.

ΙΙΙ
Η θάλασσα φέγγει μακρινή
καθώς την αγναντεύεις
απ' τη δική σου κορφή, τη δυσπρόσιτη,
τώρα πια το χρώμα της βαθύ
μέχρι την άκρη τ' ουρανού,
το χείλος της αβύσσου,
μπλε βαθύ.

ΙV
Κι αν ποτέ προσπαθήσεις
να πλησιάσεις
στο χρώμα το άγριο,
σ' αυτή τη μνήμη την πικρή,
θυμήσου, πριν χαθείς στην όψη της,
στη μυρωδιά, στην αίσθηση,
να κοιτάξεις, γι' άλλη μια φορά,
στον καθρέφτη του χρόνου,
στο γαλάζιο ουρανό σου
ν' ανασάνεις βαθιά
την αρμύρα,
την πίκρα να γευτείς.
Και η θάλασσα θα σε δεχτεί,
τη μεγάλη φυγή σου να πάρει.

Άλκηστις Μαυροκεφάλου
-Κουκούτσι, τχ.1-


ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Σκέφτομαι τη θάλασσα που έρχεται,
Που είναι τόσο μεγάλη,
Που σιωπά τις ώρες,
Τις ώρες που σκέφτομαι,
Και σκέφτομαι τη θάλασσα,
Τη θάλασσα που έρχεται,
Που μεγαλώνει,
Μεγαλώνει κι ο ήλιος τη μέρα,
Και η θάλασσα γίνεται γαλάζια και δυνατή
Και μεγαλώνει -
Και περνά.
Περνά και γίνεται μεγάλη
Και μεγαλώνει και έρχεται
Και γω σκέφτομαι:
Σκέφτομαι ότι είμαι η θάλασσα.

Stig Larsson
μτφ: Βασίλης Παπαγεωργίου
-Σύγχρονοι Σουηδοί Ποιητές-



ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΠΟΥ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΣΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

— Θυμάσαι την πρώτη φορά που 'δες τη θάλασσα;
— Ήμουν πολύ μικρή. Με κρατούσαν στην αγκαλιά τους. Έκλαψα πολύ, ώσπου κατάφερα να με οδηγήσουν στην παραλία για να γευτώ το νερό. Ήταν βελούδινο σαν το γαλάζιο φουστάνι της μαμάς μου. Το άγγιξα. Ήταν κρύο, τόσο που ανατρίχιασαν τα χέρια μου. Ήθελα να πάρω μαζί μου ένα κομμάτι θάλασσα για να παίζω. Μου το 'σκαζε όμως μέσα από τα δάχτυλα μου, παρ' όλη τη δύναμη που έβαζα κλείνοντας τη φούχτα.
— Μην κλαις, θα σου αγοράσουμε μια σβούρα, μια κούκλα...
— Θα σε πάμε στο πανηγύρι...

Αλλά εγώ ήθελα ένα κομμάτι θάλασσα για να παίζω. Αυτό που μ' άρεσε απ' όλα πιο πολύ ήταν το γαλάζιο χρώμα της, η μέχρι τότε άγνωστη σε μένα μυρωδιά της, και ο ψίθυρος των κυμάτων.

— Απ' τη θάλασσα, κοριτσάκι μου, τα καράβια φτάνουν σ' άλλες χώρες, σε μεγάλες πόλεις πολύ μεγαλύτερες από τη δική μας, όπου υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα, ηλεκτρικό ρεύμα, πανύψηλα σπίτια, κύριοι και κυρίες που σεργιανάνε...

Ήταν η φωνή της νταντάς του μικρότερου αδελφού μου, αλλά εγώ ούτε την πρόσεχα. Κοίταζα το γαλάζιο που έσβηνε στον ορίζοντα, όπου ο καπνός ενός καραβιού ζωγράφιζε σύννεφα. Άρχιζα τότε, χωρίς να ξέρω το γιατί, να λαχταρώ με νοσταλγία τη γεύση της θάλασσας, τη γεύση της πρώτης εκείνης ρουφηξιάς αλατιού. Αργότερα, στα βιβλία, διάβασα ότι οι δρόμοι της θάλασσας οδηγούν σε συννεφιασμένα λιμάνια, ή σε λιμάνια πλημμυρισμένα με φώτα, σε λιμάνια καπνού, σε λιμάνια άσπρων πόλεων, που αλώνισα πολλές φορές με μισόκλειστα μάτια. Αλλά ποτέ δεν ξανάδα εκείνο το γαλάζιο της θάλασσας, που μια μέρα, όταν ήμουν μικρή, με συνεπήρε στην παραλία, πάει πια πολύς καιρός.

Carme Riera
μτφ: Μαρία Χοσέ Λούμπετ - Αλίκη Αλεξανδρή
-Μάρτυρές μου οι γλάροι-



ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΑΤΙΑ

Θάλασσα πλατιά, σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθιά
Μια στιγμή δεν ησυχάζεις - λες κι έχεις καρδιά -
την καρδιά μου τη μικρούλα τη φτωχιά

Όνειρα τρελλά, που πετούν στο κύμα πάνω
φτάνουν στην καρδιά
και τα νιάτα μας ξυπνάνε όνειρα τρελλά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά

Έχω έναν καημό που με τρώει γλυκά και με λιώνει
Έχω έναν καημό - θα ’ρθω να στον πω
αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ’ αγαπώ
... ... ...

Μάνος Χατζιδάκις / Γιώργος Ρούσσος
(*με την Νάνα Μούσχουρη, αλλά
και με τον
Μάριο Φραγκούλη, ε, και
με την
Αλίκη Βουγιουκλάκη)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...