παρα-κείμενα
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2012
207 ~ σκιές, ii
Έχω τον ίσκιο σου και τον δικό μου
Εξοβελίσει σε μια άγρια φουντουκιά
Για να προσμένουν εκεί την καινούργια ημέρα
Και για να σκέπτονται την πιο παλιά νύχτα
Christine Lavant
*μτφ: Σωτήρης Ε. Γυφτάκης
ΠΩΣ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ
Κάποτε η σκιά μου
δεν ήξερε ούτε να γελάει
ούτε να πονά.
Μ' ακολουθούσε μόνο
αφόρητα πιστή.
Διψούσα κι έπινε νερό.
Νύσταζα και κοιμόταν.
Δεν σ' αγαπούσε
αλλά σ' αγκάλιαζε παράφορα.
Στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας
οι δυο μαζί
με τη δική σου τη σκιά
πώς μπερδευόσαστε
σ’ ένα θεόρατο κουβάρι σκοτεινό
που άλλαζε σχήματα διαρκώς
ώσπου ησύχαζε.
Ξάφνου κοβότανε στα δύο
και ξανά...
ωσότου κάποτε στον τοίχο
έμεινε μόνη η δική μου η σκιά
μόνη για πάντα.
Και τότε ήτανε
που έμαθε πώς να κλαίει.
Αγγελική Σιδηρά
-Κονσέρτο στη Δρέσδη-
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Ίσκιε γιατί κτυπάς στο κλειστό παράθυρο του ονείρου μου
κι όμως έχεις πάντα το κορμί καΙ το στόμα
έχεις το άρωμα των μαλλιών στις ζεστές γωνιές των χεριών
έχεις το πρόσωπό μου των είκοσι χρόνων
αναλλοίωτο με το φως στην παρυφή των φρυδιών
και με μια χρυσή γραμμή τα μάτια αποτυπώνουν
τ' όνειρο μέσα στην αγρύπνια
Ίσκιε γιατί κτυπάς στο κλειστό κορμί του ονείρου μου
το ίδιο αλάθητο δάκτυλο του χρόνου σημαδεύει
και τους δικούς σου κροτάφους
Ίσκιε γιατί κτυπάς στ' ανοικτά μάτια του ονείρου μου
θα μπορούσα να πετάξω στο πρόσωπό σου τ' όνομα σου
σαν μια καταδίκη
Ίσκιε γιατί κτυπάς στο κλειστό κορμί του ονείρου μου
κοίταξε
όλος ο ουρανός ανοίγεται σ' ένα μοναδικό πεύκο
που σαν δάσος απλώνεται στα πόδια μας
Και δεν ξέρω
εάν μου είναι πατέρας γιος αγαπημένος θεός
Ίσκιε γιατί κτυπάς στο κλειστό παράθυρο του ονείρου
Adrianna Szymanska
*μτφ: Άλκη Τσελέντη
-Δώδεκα Πολωνίδες Ποιήτριες-
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Δεν αποκλείεται να τον είχε πάρει ο ύπνος ξανά. Πίσω του ακούστηκε ένα θρόισμα φτερών' και ο θόρυβος αυτός, του έγινε ενοχλητικός. Ήταν κάτι σαν σκιά — μια ηχητική όμως σκιά. «Φαντάζεσαι τι θα γινόταν, αν η σκιά σου έκανε θόρυβο;» είπε στον απέναντι συνταξιδιώτη. «Από μια στιγμή και πέρα θα φοβόσουνα να κουνάς έστω κι ένα δάχτυλο' ή θα ζούσες χωρίς σκιά, στο απόλυτο σκοτάδι.» Μπορεί και να ήταν αυτός ο στόχος της σκιάς του: να τον κάνει να γίνει ένα μαζί της, να της δώσει την ίδια του τη ζωή. Και η αλήθεια είναι ότι αισθανόταν να μετατρέπεται σε μια σκιά. Και η σκιά προερχόταν από κείνον, διέσχιζε το προαύλιο του σταθμού, εκτεινόταν ως την πλατεία, στην άλλη πλευρά του κτιρίου, όπου τα πάντα ήταν κλειστά και σιωπηλά.
Ξανάρχισε να χιονίζει.
Nuno Judice
*μτφ: Μαρία Φερρέιρα
-Ο κήπος του αλφάβητου-
ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΙΣΚΙΟΣ ΜΟΥ
Κοιτώ τον ίσκιο μου τις νύχτες
κάτω απ' τα κίτρινα φανάρια
γεια σου δικέ μου μουρμουρίζω
μ' αυτός πετάει σ' άλλα φεγγάρια
... ... ...
Κοιτώ τον ίσκιο μου τα βράδια
είμαι εγώ χωρίς εμένα
περνούν διαβάτες, τον πατάνε
μ' αυτός κυττάει αλλού θλιμμένα
Νίκος Παπάζογλου / Λάζαρος Ανδρέου
Ετικέτες σκιές
