παρα-κείμενα

Πέμπτη, Μαΐου 17, 2012

202 ~ διάλογοι, ii


Doc Ross: Dialogue

Τώρα επιστρέφω στην ανάγκη να μιλήσουμε
όσο ποτέ, μακραίνοντας την τρυφερή αναμονή

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου


[ΚΙ ΑΥΤΗ ΕΙΠΕ]

Ω γυναίκα εσύ ξέρεις
Πως το περισσότερο για το
οποίο
μπορούμε να ελπίζουμε
Είναι η αμαρτία


R.E.BROUGHTON

Κι αυτή είπε:
Να ξέρεις δεν αγαπάω τίποτα
που να μη με πληγώνει
και ο πόνος αρχίζει
όταν εγγίζουν οι αγαπημένοι και οι ενοχές τους

Κι εγώ είπα:
Απ' αυτούς που ισχυρίστηκαν
πως σ' αγάπησαν
σωστοί ήταν μόνο εκείνοι
που ήξεραν να έρχονται και να φεύγουν
την κατάλληλη στιγμή

Κι αυτή είπε:
Μπορώ να προβλέψω
θα συναντηθούμε

Κι εγώ είπα:
Θα είμαι ο πλοηγός
του μελλοντικού σου ψεύδους

Κι αυτή είπε:
Σ' ευχαριστώ που θα σε λεηλατήσω

Κι εγώ είπα:
Προσκυνώ το μεγαλείο της προδοσίας
της απάτης
της απάτης
της ένθεης.

Γιάννης Τόλιας
-Ό,τι άγγιξα κι ό,τι θυμάμαι-
(συλλογή: Ονειρόδραμα)


[ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΟΝΑΞΙΕΣ]

Ω, πες μου, Νύχτα, εσύ, παλιά ερωμένη,
που μου φέρνεις το τέμπλο των ονείρων μου,
άδειο σαν πάντα κι έρημο, με μόνο
το φάντασμα μου μέσα,
τη φτωχή μου σκιά να θλίβεται
πάνω απ' τη στέπα, κάτω από τον πύρινο ήλιο
ή να νείρεται πίκρες
σ' όλων των μυστηρίων τις φωνές,
πες μου, παλιά ερωμένη, πες μου αν ξέρεις,
δικά μου αν είναι τα δάκρυα που χύνω.
Κι η Νύχτα μού αποκρίθη:
«Ποτέ δε μου 'χες πει το μυστικό σου.
Δεν ήξερα ποτέ μου, αγαπημένε,
αν είσ' εσύ τούτο το φάντασμα του ονείρου σου
κι αν η φωνή του ήταν δική σου
ή ήταν φωνή κάποιου γελοίου παλιάτσου».

Είπα στη Νύχτα «Ψεύτρα αγαπημένη,
ξέρεις το μυστικό μου'
έχεις δει τη βαθιά σπηλιά όπου φτιάχνει
τα κρύσταλλά του τ' όνειρό μου
και ξέρεις πως δικά μου είναι τα δάκρυα
και τον παλιό μου πόνο εσύ τον ξέρεις».

«Δεν ξέρω, αγαπημένε», μου 'πε η Νύχτα,
«το μυστικό σου δεν το ξέρω,
αν κι είδα αυτό το φάντασμα που λες
να πλανιέται μονάχο στ' όνειρό σου.
Κοντοζυγώνω τις ψυχές σαν κλαίνε
κι ακούω την προσευχή τους την κρυφή,
μοναχική και ταπεινή,
αυτήν που αληθινό ψαλμό ονομάζεις,
μα στους υπόγειους θόλους της ψυχής
δεν ξέρω αν εΐν' ηχώ ή φωνή το κλάμα.

Για ν' ακούσω τον πόνο από τα χείλη σου
στ' όνειρό σου σε γύρεψα
και σ' είδα να πλανιέσαι εκεί σ' έναν αβέβαιο
λαβύρινθο από κάτοπτρα».

Antonio Machado
*μτφ: Ηλίας Ματθαίου
-Ανθολογία Ισπανικής Ποίησης (ΧΙΙ-ΧΧ αιώνας)-


4. ΔΕΥΤΕΡΑ - Η ΤΡΥΠΑ

- Γεια σας... είμαι δημοσιογράφος, άνοιξε χαμογελαστά το στόμα του, μπορώ να περάσω;
- Περάστε, ορίστε, του απάντησε η Μαρία με κρύα καρδιά.
- Είστε δημοσιογράφος είπατε;
- Μάλιστα.
- Την ίδια δουλειά κάνουμε, καθείστε...
- Συνάδελφος;
- Όχι ακριβώς...
- Δηλαδή;
- Εγώ είμαι η κόρη του Πρίγκιπα, η «πόρνη» αν δεν σας έχουν πληροφορήσει ακόμα εδώ στο Δαφνί.

Μήτσος Κασόλας
-Ο πρίγκηπας-


ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ ΤΣΕΠΗΣ

- Στα τριάντα σου δεν κρατιόσουνα
για άνετος μου περνιόσουνα
τώρα στα σαρανταπέντε
πατριάρχης το 'χεις δει.
Ούτε ειλικρινής, ούτε ανθρωπιστής
σαν ξοφλημένος αγωνιστής
που φοβάται το παιχνίδι
και το παίζει δικαστής

- Τερατάκι της τσέπης
καθρεφτάκι της λύπης
κάποτε ήμουν χίπης
και φρικιό και αντιεξουσιαστής

- Τι καρνάβαλος, τι κανίβαλος
εγώ ο δικός σου αντίλαλος
πώς θα γίνω σχεδιάζεις
μ' απ' τη μύτη θα σου βγει.
Πού το πάω εγώ, τι ζητάς εσύ
αν δεις σωστά την απόσταση
δεν θα έχεις στο τσεπάκι
έτοιμη τη συνταγή

- Μα τι λες βρε μεγάλε
πόσο μού 'μοιασες σ' όλα
παικταρά παρ' τα μου όλα
άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή


- Γι' αυτό μη μιλάς και μη μου κολλάς
για να το παίζεις χαζομπαμπάς
αν ζητάς κολλητιλίκια
μάθε να μη μου τη σπας,

Angelo Branduardi / Ισαάκ Σούσης
-με την Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα
(
Vanità di Vanità)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Τετάρτη, Μαΐου 02, 2012

201 ~ λέξεις, v



οι ίδιες λέξεις που λέμε όλοι

Μανόλης Αναγνωστάκης
-ΥΓ-



ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ

Ερήμην μου οι λέξεις
αλλάζουν εποχές,
σκοτεινιάζουν κι αιθριάζουν
κατά βούληση
το Δεκέμβρη σιγοκαίνε υπνωτικά στο παραγώνι του μυαλού μου,
το Γενάρη ανθοφορούν αντάρτικα
σα μυγδαλιές

τον Απρίλη σταυρώνονται
με τα πάθη μου
και πάλι εγείρονται

- του Αυγούστου υπομένοντας την ανομβρία
γλυκαίνουν σαν τους όψιμους καρπούς, τους ξεχασμένους σε μιαν
άκρη του αγρού κάτω απ' το σκληρό ήλιο

- το Σεπτέμβρη συναθροίζονται ως τέλεια πυκνώματα ψυχατμών και
παρατάσσονται αποδημητικές για το ανείπωτο.

Μαρία Σφήκα
-Εξώπολις, τχ. 23-


ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΞΗ ΠΟΝΟΣ

Ο Βίτγκενστάιν μάς λέει ότι η λέξη "πονάει" αναπλήρωσε
τον θρήνο και τον οδυρμό. Η λέξη "πόνος"
δεν περιγράφει την εκδήλωση του πόνου
αλλά τον αναπληρώνει.
Τον αναπληρώνει και τον εκτοπίζει.
Με τον τρόπο αυτό δημιουργεί
μια νέα μέθοδο συμπεριφοράς
στην περίπτωση του πόνου.

Η λέξη παρεμβάλλεται
ανάμεσα σε μας και τον πόνο
σαν ένα θηκάρι σιωπής.
Είναι η αποσιώπηση. Είναι η βελόνα
που ξηλώνει το ράμμα
ανάμεσα στο αίμα και τη γη.

Η λέξη είναι το πρώτο βήμα
για να ελευθερωθεί κάποιος
απ' τον εαυτό του.

Σε περίπτωση που υπάρχουν
άλλοι τριγύρω.

Miroslav Holub
*μτφ: Βασίλης Καραβίτης
-Εντευκτήριο, τχ.34-



ΟΙ ΞΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

- Οι τόνοι στα σάνγκο δεν δηλώνουν τονισμό αλλά το ύψος της φωνής, που αλλάζει συχνά απ' τη μια συλλαβή στην άλλη, με προειδοποίησε η Ματίλντ. Η κλίμακα που χρησιμοποιείται συνήθως περιλαμβάνει τρεις φθόγγους, τον βαρύ, τον μέσο και τον οξύ.

Έπαιρνα ήδη το πρώτο μου μάθημα σάνγκο. Ο Ζαν μάς πλησίασε, είχε αρχίσει ν' ανυπομονεί.

- Οι τόνοι καθορίζουν καμιά φορά το νόημα των λέξεων, απαγορεύουν τις παρανοήσεις. Αν πει κανείς κουα σε βαρύ τόνο, εννοεί την «δουλειά», ενώ σε οξύ το «θάνατο».

- Η ίδια λέξη σημαίνει «δουλειά» και «θάνατος»! εξεπλάγη ο Ζαν.

Η Ματίλντ αντέδρασε έντονα;
- Μα δεν ακούτε τι σας λέω; Σας εξηγώ ότι δεν είναι η ίδια λέξη!

Βασίλης Αλεξάκης
-Οι ξένες λέξεις-


ΟΛΑ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Οι λέξεις που 'ναι έξω απ' τα τραγούδια
κρυώνουνε τα βράδια και φοβούνται
και βρίσκουν καταφύγιο στα λουλούδια
και σε όσες, σαν και σένα, αγαπιούνται
... ... ...

Γιώργος Νταλάρας / Λευτέρης Παπαδόπουλος

Ετικέτες

permalink σχoλια: 1 ...