παρα-κείμενα
Δευτέρα, Ιουνίου 26, 2006
32 ~ παράθυρα, i
.
ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ
Στο λυκόφως έλα στο παράθυρο
Ακούμπησε πάνω μου.
Βάλε τα χέρια σου γύρω μου.
Ανάπαυσε το κεφάλι σου.
Κράτησέ με. Σφιχτά.
Χαΐμ Νάχμαν Μπιαλίκ
ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ...
... κλείνομαι μερικές φορές σε μια γωνιά
κι αφήνομαι να κοιτάζω (ή καλύτερα ν' αποκάμνω;)
ένα μισάνοιχτο παράθυρο
που εκτετεμένα με πληγώνει
δίχως να το καταλαβαίνω
Γιώργος Σαραντάρης
(μετ. από τα Γαλλικά του Δημήτρη Καραμβάλη)
ΜΑΤΙΑ
Αργά, πολύ αργά πάνω από τον κάμπο διαδεχόταν η νύχτα την ημέρα, παρατείνοντας εκείνη την αβέβαιη στιγμή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Στον πάνω όροφο της κατοικίας των αυτοκρατορικών απεσταλμένων, ο Λέων στεκόταν μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο του δώματος και παρακολουθούσε τη μελαγχολική υποχώρηση των χρωμάτων.
Παναγιώτης Αγαπητός
-Ο χάλκινος οφθαλμός-
ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο
να ταξιδεύω
Να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι
και να πεθαίνω
...
Τ' όνειρο είναι που μαγεύει
ανοίγω,
ξημερώνει...
Δημήτρης Λάγιος
ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ
Στο λυκόφως έλα στο παράθυρο
Ακούμπησε πάνω μου.
Βάλε τα χέρια σου γύρω μου.
Ανάπαυσε το κεφάλι σου.
Κράτησέ με. Σφιχτά.
Χαΐμ Νάχμαν Μπιαλίκ
ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ...
... κλείνομαι μερικές φορές σε μια γωνιά
κι αφήνομαι να κοιτάζω (ή καλύτερα ν' αποκάμνω;)
ένα μισάνοιχτο παράθυρο
που εκτετεμένα με πληγώνει
δίχως να το καταλαβαίνω
Γιώργος Σαραντάρης
(μετ. από τα Γαλλικά του Δημήτρη Καραμβάλη)
ΜΑΤΙΑ
Αργά, πολύ αργά πάνω από τον κάμπο διαδεχόταν η νύχτα την ημέρα, παρατείνοντας εκείνη την αβέβαιη στιγμή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Στον πάνω όροφο της κατοικίας των αυτοκρατορικών απεσταλμένων, ο Λέων στεκόταν μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο του δώματος και παρακολουθούσε τη μελαγχολική υποχώρηση των χρωμάτων.
Παναγιώτης Αγαπητός
-Ο χάλκινος οφθαλμός-
ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο
να ταξιδεύω
Να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι
και να πεθαίνω
...
Τ' όνειρο είναι που μαγεύει
ανοίγω,
ξημερώνει...
Δημήτρης Λάγιος
Ετικέτες παράθυρα
Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006
31 ~ συναντήσεις
Jack Vettriano
ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ
Σ' ένα μυθικό ηλιοβασίλεμα δώσαμε το ραντεβού μας
η πόλη ανάλαφρη ακροβατούσε στα σύρματα του δειλινού.
Δε θα με γνωρίσεις είχες πει
όταν με δεις μεταμορφωμένη
έξω από τ' αγκάθια μου.
Σε είδα και σε γνώρισα
...
Οι άνθρωποι χάνονται και ξαναβρίσκονται
τους καλεί ένα σήμα στο κέντρο του κόσμου...
Βασίλης Αρφάνης
Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ
Οι συναντήσεις έρχονται κι ο ήλιος σβήνει εντός τους
Οι συναντήσεις φεύγουν κι η πληγή μέσα τους ανοίγει
σα λουλούδι
.έπαψα πια το κλαδί να γνωρίζω
μήτε ο άνεμος θυμάται
τα χαρακτηριστικά μου - αυτό είναι το μέλλον μου; ρώτησε
ο εραστής φωτιά,
και νοστάλγησε το ταξίδι που αναδύεται μέσ' απ' το πρόσωπό τους,
εντός τους ταξίδεψε...
Άδωνης [Αli Ahmad Said]
-Οι αναλογίες και οι αρχές-
(μετ: Eλένη Κονδύλη-Μπασούκου)
H AΡΧΑΙΑ ΣΚΟΥΡΙΑ
17
Μου ζήτησε να συναντηθούμε - για να με ρωτήσεις τι; του λέω. Είχα περάσει δύσκολα αυτές τις μέρες κι είχα αρχίσει να θεωρώ τελειωμένη την ιστορία μαζί του. Αλλά με παρακαλούσε θερμά και υποχώρησα. Τον βρήκα με την Ξένια να με περιμένουν. Από μακριά που τους είδα σαν να με τύλιξε καπνός. Αλλά είχα ακριβή συνείδηση της εικόνας μου στην άσφαλτο, παρακολουθούσα συμπονετικά τα βήματά μου και την καρδιά μου που χτυπούσε. Μέχρι να τους πλησιάσω το θεωρούσα πολύ φυσικό πια που ήταν μαζί. Άλλωστε όσο έπαιρνα απόφαση το χωρισμό μας, πάντα δίπλα στην Ξένια τον φανταζόμουν' καταλάβαινα ότι δεν είναι δυνατό μόνο να τον κρύβει. Η Ξένια, όπως πάντα, γελούσε, πιθανόν και για να κρύψει την ταραχή της. Ο Γιώργος όμως φανερά ταραγμένος και κάπως γυάλιζαν τα μάτια του, σαν να 'χε κλάψει. Τους χαιρέτησα διά χειραψίας' ήταν λυπητερό που χαιρετούσα έτσι τον Γιώργο. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που κοιμηθήκαμε μαζί, μ' έσφιγγε πάνω του κλαίγοντας ότι είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Κι ότι αισθάνεται αφάνταστα προνομιούχος που μ' έχει δίπλα του.
Μετά μου τα είπαν όλα.
Μάρω Δούκα
ΣΕ ΘΕΛΩ
Σε θέλω
κι έχω κουραστεί τους ίδιους τοίχους να κυττάω.
Εγώ, που σ’είχα εμπιστευτεί πάνω σε κρίσιμη στιγμή,
τώρα κλεφτά σε συναντάω.
Αλλιώς το είχα φανταστεί,
κι αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει,
το σχέδιο δε με καλύπτει.
Μα εγώ σε θέλω κι έχω τόσο κουραστεί...
Αλλιώς το είχα φανταστεί.
Ένας καφές την Κυριακή
ό,τι απαιτώ απ τη ζωή σου.
Περνάω φάση τραγική να μπαίνει βάση λογική
στις συναντήσεις μου μαζί σου
Σταμάτης Κραουνάκης
Ετικέτες συναντήσεις
Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006
30 ~ προσκλήσεις
Έλα και πάρε με μαζί σου
στην κυριακάτικη εκδρομή σου
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
ΥΑΛΗ
Έλα λοιπόν κι απόψε ας πάμε
σε ραντεβού που δεν θυμάμαι'
ας πάμε στα παλιά μας χνάρια
μαζί κυλώντας σαν δυο ζάρια
...
Η ερημιά θα σου προσφέρει
δώρο κρυφό που σού 'χω φέρει:
τον άνεμο, να δυναμώνει
καθώς χαράζει, να με διώχνει
τόσο μακριά, τόσο μακριά σου
που όλα μένουν πια δικά σου.
Γιώργος Κοροπούλης
-Σκηνές από το επόμενο-
Να 'ρθεις ανοιχτή και μονάχη
με άδεια τα χέρια γυμνή τη φωνή
Χωρίς ιστορίες ούτε άνθη
Χωρίς μέλι χωρίς οργή
Ανάμεσα στα σώματά μας το ακίνητο τέναγος
θα κυλήσει σαν ράθυμος ποταμός
συνδέοντας
χωρίζοντας τις στεριές μας
σύνορο που δεν παραβιάζεται
παρά μόνο στα όνειρα
Δε θα 'χουμε τίποτε να δηλώσουμε
εκτός από την παραφορά.
Claire Krähenbühl
(μετ: Bικτωρία Θεοδώρου)
BIΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ Café
Τον είδα στο παράθυρο. Για την ακρίβεια είδα τα χέρια του. Κρατούσε μια κούπα καφέ. Η εφημερίδα ακουμπισμένη στο τραπέζι. Δεν στάθηκα. Πήγα και κάθησα απέναντί του. Απέναντι από το πρόσωπό του. Και τότε βρέθηκα μπροστά σε όλα τα μυστήρια που περιέγραφε και όλα όσα αποσιωπούσε. Και ένιωσα αμέσως τον υπαινιγμό τους. Εκεί ποτέ μου δεν θα φτάσω. Ένας απέραντος τόπος πίσω από το πρόσωπο. Το βλέμμα του με προσκαλούσε και την ίδια στιγμή με εμπόδιζε να προχωρήσω.
Αργυρώ Μάντογλου
ΕΛΑ ΠΑΡΕ ΜΟΥ ΤΗ ΛΥΠΗ
Τα γαρύφαλλά σου μέτρα,
- σ' αγαπώ όσο κανείς
Κάνω την καρδιά μου πέτρα
και προσμένω να φανείς
Έλα και,
έλα και σε περιμένω
στη γωνιά του δρόμου να φανείς
Μάνος Χατζιδάκις / Νίκος Γκάτσος
Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006
29 ~ γράμματα, ii
Aς γράψουμε, λοιπόν, ένα γράμμα
με παραλήπτη ανύπαρκτο, κι
όπως περπατάμε ας το αφήσουμε
να μας πέσει, τάχα, κατά τύχη
στο δρόμο. Aύριο, μεθαύριο θα το βρούν
ξεθωριασμένο απ' τη βροχή
και τότε θα 'χει πάρει όλο το νόημά του.
Τάσος Λειβαδίτης
ΙV
...ένα καθυστερημένο γράμμα ταχυδρομημένο
χρόνια τώρα έφερνε βόλτα όλο τον κόσμο. Βάρυνε
από τις σφραγίδες και τα δακτυλικά αποτυπώματα
βιαστικών γραμματοκομιστών, ώσπου έφτασε
στον προορισμό του ένα απόγευμα που όλα είχαν κριθεί.
Τάσος Πορφύρης
-Γράμματα-
ΓΡΑΜΜΑ ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΝΕΝΑ
Γράμμα δεν πήρα σήμερα κανένα:
Θα ξέχασε, ίσως, ή έφυγε μακριά'
Με τρίλια η άνοιξη αργυρογελά,
Τα καράβια λικνίζονται ορμισμένα.
Γράμμα δεν πήρα σήμερα κανένα...
Ήταν μαζί μου πριν λίγο καιρό,
Ερωτευμένος, τρυφερός, δικός μου.
Μα ήταν λευκός χειμώνας, τώρα εντός μου
Φαρμάκι γίνεται η άνοιξη πικρό.
Ήταν μαζί μου πριν λίγον καιρό...
Δοξάρι ακούω να πάλλεται: με τόσο
Άλγος θανάτου που χτυπά, χτυπά,
Με ραγισμένη τρέμω την καρδιά
Τις τρυφερές γραμμές μη δεν τελειώσω...
Anna Akhmatova
*μτφ: Απόστολος Καρούλιας (σε απόδοση Κάρολου Τσίζεκ)
-Εντευκτήριο, τ.75/Δεκ.2006-
ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΡΑΜΜΑ
Απόψε αισθάνθηκα απόλυτη την ανάγκη να επικοινωνήσoυμε. Τον τελευταίο καιρό είμαι αφάνταστα μονάχος, είναι κάτι το τρομερό – ιδίως για έναν σαν και μένα… Τώρα που σου γράφω νιώθω τα χείλη μου σκασμένα και καίνε. Δεν έχω πυρετό πραγματικό, ούτε άρρωστος είμαι.. Είναι απ’ αυτό. Απ’ τη σκασίλα και τη στενοχώρια που μου δίνει το αναίτιο αυτό πνίξιμο, η ανομοιότητα από τους άλλους και η μάταιη αναζήτηση λίγης κατανόησης.
Γιώργος Ιωάννου
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα
εγώ θα είμαι πολύ μακριά
και θα πιστέψεις πως δεν χωράνε
δύο αγάπες σε μια καρδιά
Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα
τότε θα κλάψεις με μαύρο κλάμα
... ...
Κι εδώ τελειώνει μια ιστορία
μ’ αυτό το γράμμα το θλιβερό
Δεν μετανιώνω που σ’ αγαπούσα
όμως λυπάμαι που σ’ αγαπώ
Γιώργος Ζαμπέτας / Γιώργος Μητσάκης
Ετικέτες γράμματα
Τρίτη, Ιουνίου 13, 2006
28 ~ φωτογραφίες, i
τώρα δεν μένει τίποτα
ούτε το θρόισμα από το φόρεμά σου
μια νότα απ' τη φωνή σου
μικρό ένα ξέφτι απ' το χαμόγελό σου
τώρα δεν μένει
παρά να σκεπαστώ μ' αυτό το τίποτα
και στο κενό βουβός να βλέπω
κάποιον που θάλεγες πώς είμαι εγώ
σαν τον χλωμό αντικατοπτρισμό
μιας παιδικής φωτογραφίας σου.
Τόλης Νικηφόρου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948
Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.
Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι γι' αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.
Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.
Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.
Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφος μου ή καταδότης.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασ' επάρκεια κάποτε.
Σύ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για νά' χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πεί πώς όπου νά' ναι έρχεσαι.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
ζωή πέρασες κάποτε.
Κική Δημουλά
ΟΤΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
...
Στον κόσμο η παντοτινή παρουσία μου,
στο τραπέζι σου η φωτογραφία μου,
στο ημερολόγιό σου τα ποιήματά μου.
Όταν η νύχτα θα καλύπτει το βλέμμα σου
θα ακούς άραγε τη φωνή μου;
Στη μνήμη σου, η μνήμη μου,
στα βήματά σου, τα βήματά μου,
στα γέλια σου, η χαρά μου.
Όταν σε μια στιγμή
η ζωή μου θα είναι μια άλλη,
θα έχω στο δέρμα μου την ιστορία μας.
Το χαμόγελο των βεβαιοτήτων μας...
Sérgio Godoy
-H Έλξη των Ομωνύμων-
*μτφ: Ρήγας Κούπα
ΜΙΑ ΡΩΣΙΔΑ ΚΑΛΛΟΝΗ ΣΤΟ ΛΟΦΟ ΤΗΣ ΠΝΥΚΑΣ
Είχε γίνει ξαφνικά αφηρημένη και νευρική. Επινοούσε φιλικές υποχρεώσεις για να μη με συναντήσει τα βράδια. Μια μέρα της είπα χαριτολογώντας: "Αφού δεν σε βλέπω πια τόσο συχνά, δεν μου δίνεις μια φωτογραφία σου να την έχω στο γραφείο μου;" Mε κοίταξε παράξενα. "Να σου δώσω", είπε. Κι ύστερα, σα να το σκέφτηκε. "Όμως, να έχεις υπόψη σου αυτό που λέμε εμείς στη Ρωσία: πως αν δώσεις φωτογραφία, η σχέση διαλύεται και οι άνθρωποι χάνονται. Θέλεις να χαθούμε;" Γέλασα. "Δεν πιστεύω σ' αυτά", είπα. "Κι αν είναι να χαθούμε, θα ήθελα να 'χω μια φωτογραφία σου να σε θυμάμαι".
Μου την έδωσε εκείνο το βράδυ. Την ίδια την Ίννα δεν την είδα ξανά από τότε. Πώς να μην καταφύγω λοιπόν στον στωικισμό και τις δοξασίες του περί υπάρξεως των θεών, περί του πλέγματος των αιτιοτήτων, περί της ψυχής ως μέρος του θεϊκού πνεύματος που διαπερνά τα πάντα; Ήμουν χτυπημένος κατάστηθα απ' τον ντετερμινισμό. Κι ενώ διάβαζα του Αλεξάνδρου Αφροδισιέα το "Περί ειμαρμένης", η Ίννα απ' τη φωτογραφία της μου έκλεινε παιχνιδιάρικα το μάτι.
Άρης Σφακιανάκης
O,TI TΡΑΓΟΥΔΩ
...έχω και μία φωτογραφία
από μια βόλτα μας στην εξοχή
Ό,τι τραγουδώ και ψιθυρίζω
είναι αυτό το λίγο που γνωρίζω
Δυο στιγμές αν είχα παραπάνω,
μπορεί το τέλος να 'σβηνα στο τελευταίο πλάνο
...λιώνουν οι παλιές φωτογραφίες
άγνωστες των χωρισμών οι αιτίες
Σταμάτης Κραουνάκης / Γιάννης Ξανθούλης
(με την Μαρινέλλα)
Ετικέτες Ι.Σ.Μ.-φωτ. 1, φωτογραφίες
Δευτέρα, Ιουνίου 12, 2006
27 ~ αναμνήσεις, ii
Nancy Medina: Summer's Memory
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ
Απομακρύνεσαι στη δίνη της ανάμνησης. Σκαλίζω τη μορφή σου στο εβένινο προσωπείο της νύχτας, αγρικώ μονάχα την ηχώ των βημάτων σου - δαχτυλίδια καπνού στοιχειώνουν τη θύμησή σου. Αγκαλιάζω τη φθινοπωρινή ομίχλη των ματιών σου, απλώνω τους κυνόδοντές μου στο λευκό σου δέρμα - ωχρή χαμογελάς μες στην ισχνή αγκαλιά μου. Θλιμμένοι στεναγμοί γλιστρούν μέσ’ απ’ τα χείλη σου, μια γεύση από θειάφι κεντάει τον αγέρα, απ’ τις μισάνοιχτες γρίλιες του παραθύρου φτάνει απρόσκλητη η λάμψη της
Mιχάλης Παπαντωνόπουλος
MAXΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗ
να έχω ανάμεσα στα χέρια ώρα πολλή μια σκιά
με τον ήλιο καταπρόσωπο
η ανάμνησή σου με καταδιώκει ή με παρασύρει
χωρίς λυτρωμό
χωρίς διαφυγή χωρίς σταματημό χωρίς καταφυγή
χωρίς λαλιά χωρίς αέρα....
Cesar Moro
-H Έλξη των Ομωνύμων-
*μετ: Ρήγας Κούπα
Τ' ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕΪ ΣΟΝΑΓΚΟΝ
Έτσι με αγάπησε: To μαυράδι των ματιών του στο μισόφωτο - τόσο συγκλονισμένο από την επιθυμία, τόσο έντονο ώστε δεν κάνει τίποτε άλλο, δεν ανασαίνει καν. Κι ύστερα η στιγμή που με ανασαίνει, χωρίς τέλος.
Δεν μπορώ να θυμηθώ έπειτα από πόσο καιρό πήγαμε στο νησί της Εσωτερικής Θάλασσας. Ο καιρός ήταν υπέροχος (φυσικά - όλα ήταν υπέροχα). Ένιωθα τόσο ζωντανή που ντρεπόμουν να περπατώ στο δρόμο, επειδή πίστευα ότι οι άνθρωποι θα το έβλεπαν στο πρόσωπό μου και θα προσβάλλονταν που δεν μπορούσα να κρύψω τα συναισθήματά μου... Ξαναζώ αυτές τις βραδιές στιγμή προς στιγμή, την αίσθηση της δροσερής άμμου, τις έντονες μυρωδιές στο θαλασσινό αέρα, το ζωντάνεμα του δέρματός μου από το μαντίλι στο λαιμό μου. Το ζωντάνεμα του δέρματός μου...
Δεν μπορώ να θυμηθώ έπειτα από πόσο καιρό πήγαμε στο νησί της Εσωτερικής Θάλασσας. Ο καιρός ήταν υπέροχος (φυσικά - όλα ήταν υπέροχα). Ένιωθα τόσο ζωντανή που ντρεπόμουν να περπατώ στο δρόμο, επειδή πίστευα ότι οι άνθρωποι θα το έβλεπαν στο πρόσωπό μου και θα προσβάλλονταν που δεν μπορούσα να κρύψω τα συναισθήματά μου... Ξαναζώ αυτές τις βραδιές στιγμή προς στιγμή, την αίσθηση της δροσερής άμμου, τις έντονες μυρωδιές στο θαλασσινό αέρα, το ζωντάνεμα του δέρματός μου από το μαντίλι στο λαιμό μου. Το ζωντάνεμα του δέρματός μου...
Jan Blensdorf
*μετ: Τίνα Θέου
TA KAΡΕΛΙΑ
Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα…
Θυμάμαι...
Το άσπρο κεντημένο σεντόνι
έγινε πανί για τη σκόνη
κι από τον καινούριο καθρέφτη
…θα έβλεπες τον ήλιο να πέφτει
Θυμάσαι ;
Ώρα σου καλή - όπου και να 'σαι
Τίποτα δεν βρήκαμε ν' αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Νίκος Αντύπας / Λίνα Νικολακοπούλου
Ετικέτες αναμνήσεις
Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006
26 ~ όνειρα, i
Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου
σε περιμένω να 'ρθείς
...μ' ένα τραγούδι του δρόμου να 'ρθείς, όνειρό μου.
Μίκης Θεοδωράκης / Νίκος Γκάτσος
ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΠΟΧΕΣ
Στο πρώτο πρώτο μου όνειρο μού εμφανίστηκε ο κόσμος
Το αλμυρό, το πικρό, το γλυκό, το απαγορευμένο
Στο δεύτερο ήμουνα ήδη στη γη
Ανθρώπινη, θνητή - δεν αρκούσε απλά να βλέπω κάτι
-αγριεμένη μέσα μου-,
έπρεπε να τα’ αγγίζω κιόλας, να το περιέχω
Louise Gluck
*μετ: Δήμητρα Κωτούλα
ΜΟΝΟΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Έλα πάλι στα όνειρά μου απόψε...
Έλα πριν να πέσει η πάχνη.
Πριν να σύρει το γυάλινο ξίφος της
η σκοτεινή αυγή.
Πριν να ματώσουν τα βλέφαρα.
Έλα και γίνε εσύ το κλειδί που ανοίγεις τις πόρτες.
Και γίνε η βροχή και ο κρύος αγέρας.
Θανάσης Κωσταβάρας
ΜΑΤΙΑ ΓΑΛΑΝΑ, ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ
Γελάει. Τον φιλά και γελάει.
Εκείνος λέει:
- Τη νύχτα, δεν τον βλέπετε στα όνειρά σας.
Το γέλιο σταματά. Τον κοιτάζει, σαν να τον είχε πάλι ξεχάσει. Λέει:
- Πράγματι, ακόμη δεν τον βλέπω. Δεν βλέπω κανέναν συγκεκριμένο ακόμη. Τα πράγματα που είναι σημαντικά, αργούν να επιστρέψουν στα όνειρά μας.
Μarguerite Duras
*μτφ: Έφη Κορομηλά
Σ' ΕΧΩ, ΔΕ Σ' ΕΧΩ
Σ' έχω δε σ' έχω, σε κρατώ δε σε κρατώ
Ελπίζω δεν ελπίζω, σ' ονειρεύομαι
...
Σ' αγγίζω δε σ' αγγίζω, σ' ονειρεύομαι
Κώστας Λειβαδάς / Λία Χατζοπούλου
Ετικέτες όνειρα
