παρα-κείμενα

Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2009

127 ~ τσιγάρα, iii



Καπνίζω.
Καμιά φορά φουμάρω μέχρι σαράντα τσιγάρα
τη μέρα.
Συχνά, όμως, το τσιγάρο μου καίει ανώφελα,
λησμονημένο στο τασάκι,
ενώ αναπολώ τις γυναίκες που αγάπησα.

Ηλίας Πετρόπουλος


Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑΜΕ

Δεν ήσαν περαστικοί κομήτες
ούτε καν στιγμιαίοι διάττοντες
τ' αστέρια που ονειρευτήκαμε —
το πολύ κάφτρες μέσα στη νύχτα
απ' τα τσιγάρα που τινάζαμε
κι η πύρινη τροχιά τους
μόλις που πρόφταινε να λάμψει.
Αυτό το λίγο ήταν που γέμιζε τη ζωή μας
κι αν κάποτε μιλούσαμε για θάνατο
με σιγουριά τον βάζαμε γι' αργότερα.

Τίτος Πατρίκιος
-Το Δέντρο, τ.157/158-


ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ

να με θυμάσαι
να με θυμασαι κάθε μέρα όταν βγαίνει ο ήλιος
όταν έρχεται το αεράκι απ' τον τόπο μου στον δικό σου
όταν βλέπεις κάποιον που μου μοιάζει
κάθε φορά που ανάβεις τσιγάρο

...και μη με ξεχνάς
μη με ξεχνάς
όταν πάψει να φυσάει
κι όταν τελειώνεις το τσιγάρο σου...

Hazem Al Jaber


Η ΘΕΛΞΙΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΚΕΤΟΥ

...είναι χρόνια που συνέβη - μπήκα σ' ένα τρόλλεϋ χωρίς να έχω το αντίτιμο του εισιτηρίου που ρίχναμε, τότε, σ' ένα κουτί δίπλα στον οδηγό. Την τελευταία στιγμή αντιλήφθηκα πώς δεν είχα το πορτοφόλι μαζί μου, δεν είχα δραχμή επάνω μου. Λέω του οδηγού: «Ξέχασα το πορτοφόλι μου, ή το 'χασα, έχω μονάχα αυτό (και του δείχνω -πώς μου ήρθε- το κουτί με τα τσιγάρα). Να σας το δώσω να μου κεράσετε την διαδρομή;» (Τι πώς μου ήρθε - σίγουρα έκανα συνειρμό με τα γκαρσόνια του Παρισιού.) Ο οδηγός του τρόλλεϋ χαμογέλασε, μάλλον του άρεσε ή ιδέα, αλλά έβγαλε απ' την τζέπη του τα δικά του τσιγάρα, που ήταν επίσης SANTÉ σκέτα. «Ατόφια μου, εσύ με οδηγείς!» μου είπε κιμπάρικα. «Πέρνα και άραξε.» Μάλιστα, σκέφτηκα, τέτοια τσιγάρα, τέτοια σινιάλα. Και πέρασα βέβαια, κεράστηκα δικαίως την διαδρομή.

Ζυράννα Ζατέλη
-SANTÉ, 15 συγγραφείς και ένα μυθικό τσιγάρο-


ΤΑ ΚΑΡΕΛΙΑ

Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
........
Τ άσπρο κεντημένο σεντόνι
έγινε πανί για τη σκόνη
κι από τον καινούργιο καθρέφτη
που χω φέρει εδώ
θα 'βλεπες τον ήλιο να πέφτει
όπως βλέπω εγώ
το παλιό μου εγώ
να λέει στο φταίχτη

Θυμάμαι...
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
Τίποτα απ' τα πράγματα που τώρα
μ' έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα

Θυμάσαι...
Ώρα σου καλή όπου και να σαι
Τίποτα δεν βρήκαμε ν' αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...

Νίκος Αντύπας / Λίνα Νικολακοπούλου
(με την Χάρι Αλεξίου)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Σάββατο, Μαρτίου 07, 2009

126 ~ όνειρα, ii



Με όνειρα είσαι υφασμένη καρδιά μου.

Miguel de Unamuno
* μτφ. Ελένη Γκίνη


GLORIANA

Η ζωή —είναι υπέροχη—
ακολουθεί τα ίχνη μας
και χάνεται αργά στο βάθος
των ονείρων μας.

Των ονείρων μας.
Υπάρχει πάντα ένας τρόπος
να μιλάς γι' αυτά
σαν το κρυφό τους νόημα
να έχει αποκαλυφθεί μόνο σε σένα,
αν και το μόνο εκφράζει
αρκετά λακωνικά
πόσο δεν έχει.
........

Χάρης Βλαβιανός
-Ποίηση τ. 6-


ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ
[ΜΕ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΧΡΩΜΕΣ ΓΑΖΕΛΕΣ]

«Στο καλό» είχε πει η Γιαέλ
πηγαίνοντας στον ύπνο.
Χωρίσαμε.
Κι άρχισε το ταξίδι, χώρια-χώρια
καθείς κατά το όνειρο.
_______ [Η Γιαέλ με φθινοπωρινόχρωμες γαζέλες σεργιανούσε
_______ ίχνος ονείρου στο πρόσωπο με σεργιανούσε]
Όμως εγώ στ' Όνειρο αυτό πώς ήρθα;
Στο Πουθενά αυτό
το άγνωστο σε μένα... Ξάφνου
σμίγομε
στα όνειρα μας μέσα. Χώρια-χώρια
την ίδια τη στιγμή
κι έτσι από δυο φορές.
Στου Ύπνου τον κήπο τον κρυφό τους εαυτούς μας
βρίσκομε
που ώρες έσιγούσαν.......

Mehmet Yasin
*μτφ: Ανθή Καρρά

- Ποίηση, τ. 14-


ANTIZΩΗ

Θέλω μόνο να κρατήσω τα όνειρα που με ξύπνησαν από τα εφτά έως τα τριάντα μου χρόνια, σ' αυτό το μυστηριώδες χωριό την Μανορά, που ίδρυσε ο μαστρο-Γασπάρ Κριστάλδο στην καρδιά της πολιτείας του Ιτούρμπε. Όταν τα θυμάμαι, όταν γράφω γι' αυτά, είναι σαν να αναμασάω λύπες που μοιάζουν με την αργή περιπλάνηση των βοδιών κάτω από τον ζυγό των αμαξιών που πηγαίνουν γεμάτες από τεράστια φορτία ζαχαροκάλαμου, κατ' ευθεία για την αυθορμησία.

Augusto Roa Bastos
* μτφ: Σόνια Κουμαντάρου-Πρεβελάκη
-Ευθύνη, τ.302-


ΚΥΜΑ ΤΟ ΚΥΜΑ

Ελαφρώνει το σώμα ο ύπνος ο αμέριμνος
και κοχύλια γεμίζει τώρα η έρημος
Απροσδόκητα μπήκες στη σχισμή των ονείρων μου
και του αγγέλου το σώμα κουλουριάζεται γύρω μου

Τρεμοπαίζει η σιωπή πριν χαθεί η σελήνη
και του αγγέλου τα δάκρυα ανεμώνες και κρίνοι
Το παράδοξο θαύμα την ψυχή δυναμώνει
ένα όνειρο απλά πώς μπορεί και μας σώνει

Κύμα το κύμα η πέτρα λιώνει
του ονείρου η αύρα μάς ενώνει

Γιώργος Ζήκας
(με την Ελευθερία Αρβανιτάκη)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 4 ...